19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Akayla]

Pamięć

- Nie mam pojęcia - mruknął Elra. - Ale jest jeszcze jedna możliwość - przyznał. - Zacząłem się uczyć wytwarzać ciała magią. Nie są jeszcze funkcjonalne, ale powinienem umieć bez problemu zrobić królika zdatnego do oskórowania. Jako niewytworzone przez ten wymiar, tylko przeze mnie, powinny przetrwać w tamtym. Dajcie mi chwilę.

Odszedł do stojących nieopodal przyrządów i kotła, i przez chwilę rzucał zaklęcia, aż ręce zlały się mu krwią. Po może piętnastu minutach wyciągnął z kadzi zupełnie bezwładnego królika. Nie był żywy i nigdy nie miał być.

- Spróbuj z nim - poprosił Ravkena.

[Akayla]

Pamięć

Ravken wziął królika i obejrzał go.

- Naprawdę zbliżasz się do poziomu tego, z czym walczymy, wasza wysokość - mruknął, ale skoczył.

Wrócił po chwili, z królikiem, który był cały i zdrowy. Tak jakby.

- Doskonale - uznała Dana, biorąc go z jego ręki. - Mamy zatem plan. Możesz odejść - zapewniła Ravkena, który skinął głową i wyszedł.

W końcu musieli przygotować króliki, a potem jeszcze ubranie z tychże.

[Akayla]

Pamięć

Elra zabrał się więc do pracy.

- Naprawdę myślisz, że tak blisko mi do Neatana? - zapytał cicho Dany po dłuższej chwili rzucania zaklęć w milczeniu.

[Akayla]

Pamięć

Dana milczała chwilę. W końcu westchnęła ciężko.

- Z charakteru? Nie. Ale może nie jestem najlepszym sędzią, bo po nim też nie spodziewałam się tego, co zrobił - przyznała. - Ale wiesz... mam wrażenie, że z rozwojem magii nieuchronnie nadciągają coraz większe niebezpieczeństwa, więc chyba rozumiem, co ma na myśli Ravken. Tylko nie wiem jaka jest alternatywa. Przecież nie będziemy siedzieli z założonymi rękami. A nie pokonamy takiego wroga za pomocą kawałka ostrego metalu.

[Akayla]

Pamięć

Elra mruknął.

- Inna rzecz, że moje kryształy postawiły nas w sytuacji, w której to - wykonał ręką nieokreślony gest w kierunku swojej maszynerii - będzie nam niezbędnie potrzebne. A przynajmniej tak zdają się uważać nasi krewni.

[Akayla]

Pamięć

Dana westchnęła cicho. Wreszcie skinęła głową.

- Nasze kryształy namieszały w wielu rzeczach - powiedziała. - Również tak uważam. Podobnie jak nie jestem pewna, czy kryształy, które zrobiłeś dla swojego dawnego haremu, wyświadczyły swoim właścicielkom taką wielką przysługę. Ale nie wiemy, co by było gdyby. Równie dobrze moglibyśmy nie paść jak martwi na początku wojny czteroletniej i ciągle przegrać. Nie sądzę, żeby Augustus wyłączył magię z myślą o nas, raczej o Neatanie. Zaczął inwazję zanim miał szansę o nas usłyszeć.

Usiadła na wolnym krześle.

- Powiedziałam ojcu prawdę - dodała. - Jestem zmęczona nadstawianiem karku za tę rodzinę. Czego nie zrobisz, będą mieli pretensję i obciążą cię odpowiedzialnością za wszystkie błędy. Z tego też powodu, twoje zaangażowanie w to wszystko mi się nie podoba, więc nie potrafię ocenić obiektywnie twoich działań. Chociaż wiem... wiem, że jesteś człowiekiem, który się nie podda.

[Akayla]

Pamięć

- Po prostu nie potrafię siedzieć z założonymi rękami, kiedy tamci narażają życia - mruknął cicho. - Czerwoni, Jon... będą cierpieć i ginąć żebyśmy także i my mogli wrócić bezpiecznie do kraju. Chciałbym zrobić cokolwiek. - Westchnął cicho. - Do tego, Neb ma rację - dodał. - Żadne badania magiczne nie przybliżą mnie do choćby draśnięcia Neatana, skoro on kontroluje magię. Dlatego zamierzałem skupić się na tym. Zacząć tworzyć coraz doskonalsze fizycznie ciała i zobaczyć, czy uda mi się w nich zdziałać cokolwiek. A jeśli nie, po prostu będę siał chaos magią w Starym Świecie dopóki będę w stanie i uciekał kiedy Czarnoksiężnik pojawi się na widoku.

Urwał na chwilę.

- Ale póki co, najlepsze co mogę to wytworzyć tych skór w nadmiarze i wysłać Karaiemu jako zaopatrzenie. Jego ludziom pewnie się przyda.

[Akayla]

Pamięć

- Mhm - potaknęła Dana z westchnieniem. - To już coś i z pewnością mu pomoże. Ale na razie zaopatrzmy naszego syna.

[Akayla]

Pamięć

- To w pierwszej kolejności - potwierdził Elra.

Tak więc zrobili, chociaż zeszło im kilka dni na przygotowanie paru kompletów odzieży, wykonanej mniej więcej na modłę Czerwonych. Przynajmniej wymiar był w stanie zapewnić im pomoc w szyciu.

Kiedy skończyli, udali się do przesiadującego w wiosce hakkaich Leesa.

[Akayla]

Pamięć

- Musimy przerwać, sensei - powiedział zaalarmowany przez krążącego nad wioską Neba Lees do Ainara i natychmiast czmychnął z dojo do siebie, żeby przebrać przepocone ubranie, umyć twarz i przyczesać włosy.

Właśnie wychodził do pasącego się wśród drzew konia, kiedy jego rodzice się zbliżyli. Pomachał im z daleka.

- Co ci się stało? - spytała Dana, bo chłopak był jakiś posiniaczony na twarzy.

- Spadłem z konia - skłamał gładko Lees. - Nic strasznego.