16.2: Wywiad z wampirem

[Cerro]

Złote Imperium

- Nie jestem pewna, czy powinniśmy utrzymać ten zakaz dotykania, bo nawet ty o nim nie pamiętasz - dodała Dana i wymierzyła mu psztyczka w nos.

[Akayla]

Złote Imperium

Elra prychnął z oburzeniem.

- Ja się tu o ciebie zamartwiam, a ty mi tak? - zapytał wielce urażonym tonem. - Och, doigrałaś się, moja panno!

To rzekłszy, złapał ją w - po prawdzie taki sobie - zapaśniczy chwyt i zaczął łaskotać.

[Cerro]

Złote Imperium

- Ja ci tu "tak"? - zdziwiła się Dana chwilę przed tym jak ją zaatakował.

Wtedy, oczywiście, zaczęła chichotać i wić się, i sapać:

- Nie! Nie tak na korytarzu! Zostaw mnie! Aaa!

Paru służących, przechodząc, zajrzało ciekawie i oddaliło się spiesznie pod groźnym spojrzeniem kuszników.

[Akayla]

Złote Imperium

- Haha! Teraz błagaj mnie o przebaczenie! - zawołał Elra w tak przesadzenie niecnym tonie, że tylko brakowało mu wąsa do podkręcania.

[Cerro]

Złote Imperium

- Nigdy! - wysapała Dana, przez tę krótką chwilę nie chichotając, a potem się potknęła i runęła, łapiąc Elrę za szyję w ramach ochrony przed upadkiem.

[Akayla]

Złote Imperium

Elra, ogólnie rzecz biorąc, był średnio przygotowany na to nagłe szarpnięcie w dół. Potknął się, usiłując odzyskać równowagę i... wykolebali się oboje.

Faraon sapnął, a potem złapał wijącą się jak piskorz Danę też nogami, żeby możliwie ją unieruchomić i łaskotać BARDZIEJ.

- Przeproś! - powtórzył.

[Cerro]

Złote Imperium

- Łaaaa! - wydarła się Dana w odpowiedzi.

Uchyliły się drzwi, w które wyrżnęli troszkę w czasie swojego upadku. Na korytarz wyjrzał Jon. Zamrugał na ich widok i pospiesznie zatrzasnął drzwi z powrotem.

- Praszam! - wysapała Dana. - Duszę się! - jęknęła, bo od chichotania faktycznie miała problem ze złapaniem oddechu.

[Akayla]

Złote Imperium

- No! - sapnął Elra z zadowoleniem i ją puścił. Pozbierał się na nogi i pomógł wstać też Danie. Potem zerknął na drzwi. - Chyba spłoszyliśmy Jona - dodał.

[Cerro]

Złote Imperium

- Nie zaboczył najgorszych możliwych rzeczy - powiedziała Dana, chętnie korzystając z pomocy. Zachwiała się lekko i przytrzymała Elry. Jej złe samopoczucie właśnie przypomniało o sobie potężnym zawrotem głowy. - Zrozumie. Poza tym, słyszało nas jak zwykle pół pałacu.

Nie umknęło jej uwadze, że młodsze dzieci uznały najwyraźniej niosące się po skrzydle okrzyki za na tyle codzienne, że nawet nie oderwało ich to od pakowania.

[Akayla]

Złote Imperium

- Cóż, to prawda. Wcześniej po prostu nie było go na miejscu, więc nie miał kiedy nas słyszeć - przyznał Elra. - W porządku? - upewnił się, obejmując ją ramieniem. - Chodź, odprowadzę cię do portalu. Chyba że chcesz odsapnąć, zanim pójdziesz?