19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

Wyspa - Stary Świat

- Co to jest? - spytał Isaku, który chwilowo miał ręce brudne i pełne kiełbasy. - Połóż gdzieś - dodał.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

- List - stwierdziła oczywistość, odkładając kopertę na wolnym kawałku posłania. - I ktoś chyba wrzucił tam też jakiś rysunek - przyznała.

[Los]

Wyspa - Starego Świata

Laurka? Naprawdę?

Wampiry były dość zabawne, gdy próbowały być ludzkie.

- Podziękuj wszystkim - poprosił Isaku, biorąc się za ziemniaki.

Na szczęście wystygły nieco w międzyczasie. Zaczął kroić je w drobną kostkę.

- Po co przyszłaś? - spytał, gdy góra piętrzących się na talerzu kawałków była gotowa i mógł ją zacząć jeść, nabijając po trzy misterne figurki na widelec.

[Akayla]

Wyspa - Starego Świata

- Powtórzę - zapewniła. Potem mruknęła i poruszyła się trochę nerwowo. Powoli wzruszyła ramionami. - Ucieszyłam się, że żyjesz - podsumowała.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

Isaku mruknął potakująco i chwilę jadł w milczeniu.

- Żyję - przyznał w końcu. - Wszystko jest dobrze. Fizycznie.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

- Tak słyszałam - potwierdziła. Milczała chwilę. - Jesteś pewien... tego wszystkiego? - zapytała wreszcie, wykonując szeroki gest, który miał chyba obejmować obóz. - Nie wolałbyś być z, tym, rodziną? Zrobiłeś już dla nas wiele.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

Isaku spojrzał na nią z ukosa. Nie znali się zbyt dobrze... Ale wydawać by się mogło, że to na ilr się znali, powinno wystarczyć.

- Tak - powiedział. - Poza tym, ktoś musiał.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

Bakmut przez chwilę siedziała, nie do końca pewna, co właściwie poczuła po tej odpowiedzi. Na pewno podziw. Ale to drugie... dawno tego nie czuła i szczerze nie wiedziała, jak właściwie należałoby je określić.

- Jesteś niemożliwy - stwierdziła wreszcie, miękko i cieplutko.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

Pokiwał głową na zgodę. Pewnie był.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

Bakmut również umilkła, podciągnęła nogi pod brodę i siedziała tak po prostu, jak mała dziewczynka. Co było trochę niedorzecznym skojarzeniem przy jej normalnej prezencji.

Było jej miło, tak sobie być z tym samczykiem, ale jednocześnie czuła się beznadziejnie i głupio zagubiona, przez własne niezidentyfikowane emocje.