20.2: Przygody Kruka żeglarza

[Los]

- Jesteś całkiem miły - przyznała Yuki.

Rzuciła ostatni kawałek mięsa w stronę miejsca, z którego bestia ją zaatakowała, tak żeby zwierzę na pewno widziało. Gdy odbiegło po kawałek, Yuki odwróciła się i ruszyła w kierunku wioski. Chciała zakraść się od strony ze światłami.

[Akayla]

W miarę, jak się zbliżała, światło wioski zaczynało przebijać się pomiędzy drzewami i zaroślami, rzucając długie cienie. Sądząc po zapachu, rzucały je liczne pochodnie i nieco mniej liczne ogniska. Co ciekawe, im bliżej osady, tym cichsze stawało się nocne życie w lesie. Tuż przy granicy drzew, Yuki pozostawiła za plecami w zasadzie wszystkie zapachy i odgłosy drapieżnej fauny.

Osada mieściła się na skrawku ziemi, na której wyrąbano las. Otaczało ją jakieś wspomnienie po palisadzie, w miejsce którego teraz stały kamienne paleniska z ogniami i słupy z pochodniami. Słupów z pochodniami nie brakowało też dalej w głąb wioski, składającej się z kilkunastu trochę krzywych, drewnianych domów, w oknach których zresztą także jaśniały światła.

Większość mieszkańców zdawała się już spać, podobnie jak powywalane w zagrodach zwierzęta. Tylko kilka osób krążyło jeszcze po osadzie, pilnując ogni, choć aktualnie żadna z nich nie była w zasięgu wzroku.

Yuki mogła za to zobaczyć kilka śpiących świń - jedne wyglądały na przerośnięte, inne na trochę skarlałe, a jedną zdawał się pokrywać jaskrawozielony włos.

[Los]

Yuki chwilę obserwowała strażników ognisk, żeby bezpiecznie przemknąć między nimi i dostać się do wioski. Cicho przebiegła między chatami, rozglądając się po zagrodach. W końcu wspięła się ostrożnie na jakiś dach i tam przysiadła w cieniu, gdzie nie padało światło ognisk, nadstawiając przede wszystkim uszu.

[Akayla]

Przez przeszło godzinę panowała względna cisza, przerywana jedynie zwykłymi, nocnymi odgłosami.

Wreszcie, w paru domach rozległy się odgłosy ruchu - to wstawali mężczyźni na zmianę warty. Wyszli ze swoich siedzib po krótkiej chwili i poszli na spotkanie swoich, wymieniając ciche pozdrowienia, a nawet żarciki. Mówili po meselerińsku, we współczesnym dialekcie.

[Los]

Do licha. To była pewna niespodzianka.

Yuki zaczęła przemieszczać się ostrożnie przez wioskę, żeby już skrócić sobie drogę powrotną do swojej małej drużyny i uniknąć obchodzenia siedliska dookoła.

[Akayla]

Przeszła bez większych problemów i niedługo później znalazła się z powrotem w ciemnościach, wśród nieprzyjaznych zapachów i odgłosów. Po drodze przeskoczyło nad jej głową coś jakby małpa - zębata maszkara, z nieprzyjemnie wyglądającymi kolcami sterczącymi jej z futra, zupełnie jakby jej ojciec był jeżem. Zwierzę przez chwilę przyglądało się Yuki, potem jednak przeskoczyło dalej.

Dzień 2

Z powrotem do swoich dotarła około godzinę przed świtem. Nie zastała ich jednak tam, gdzie ich zostawiła - Tau i jego podopieczni przenieśli się bowiem dobry kawałek na bok. Yuki zastała ich schowanych za wielkim głazem, skupionych wokół malutkiego ogniska. Tafu trzymał w łapach wielką, zupełnie martwą już stonogę i z zadowoleniem żuł jej twardy pancerz.

Posilający się I'wai pomachał jej na powitanie, a Tau kiwnął jej głową.

- Napastowała nas lokalna fauna - wyjaśnił się cicho, kiedy wampirzyca podeszła.

[Cerro]

Yuki pokiwała głową. W końcu miała z tym pewne doświadczenie.

- Mnie zaatakowało coś paskudnego - przyznała. - Ale dało się raczej łatwo ułaskawić.

Wskazała ruchem głowy wioskę.

- Wygląda na normalną osadę. Ludzie i zwierzęta są trochę dziwni... może zmutowani przez działanie tego świata, nie wiem. Mówią po meselerińsku w każdym razie. Nie podobnie czy w jakimś dialekcie, po prostu po meselerińsku.

[Akayla]

Tau uniósł brwi, zdumiony.

- Naprawdę? Hum. Bardzo dziwne - przyznał.

- To może powinniśmy przespać się trochę i tam pójść, spróbować z nimi porozmawiać? - zasugerował I'wai. Przez sytuację z drapieżnikami i ogólnie panujący hałas ani on, ani Tau nie zmrużyli oka. A Yuki, oczywiście, też była całą noc na nogach.

[Cerro]

Yuki kiwnęła głową.

- W porządku. Tylko nie za długo - dodała. - Chcę tam wejść jeszcze za dnia. Przez te wszystkie światła... nie wydaje mi się, żeby ciemność napawała im szczególnym zaufaniem do świata.

[Akayla]

Tau pokiwał głową.

- Ognisko na pewno dość skutecznie utrzymało nocne drapieżniki z dala - dodał. - Więc może to o to chodzi z tymi światłami.