20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

- Dziękujemy - zapewniła ich Fabia i zawrócili z Isaku w kierunku pokoi Leesa. Fabia bardzo się starała nie zerkać na Isaku sceptycznie po drodze.

[Los]

Isaku pokonał samodzielnie dwa stopnie. I zamarzł. Zupa się ruszała. Chciała się wylać. Mógł to przewidzieć, ale nigdy nie niósł aż tyle zupy. Najwyżej ze dwie miski w obozie Nieśmiertelnych.

- To zajmie chwilę - powiedział i zaczął w tempie żółwia pokonywać schody.

[Akayla]

Fabia spojrzała na niego i wahała się chwilę, ale jednak się zlitowała.

- Daj, zaniosę - poprosiła, wyciągając ręce po tackę.

[Los]

- Dziękuję - rzekł nie bez ulgi, oddając jej tacę. - Jesteś taka zdolna - dodał, gdy weszła po schodach. Rączo jak gazela z jego perspektywy.

[Akayla]

Fabia uśmiechnęła się do niego ciepło.

- Lata praktyki - wyjaśniła z rozbawieniem. - Mogę cię kiedyś nauczyć jeśli masz ochotę, czasu nam raczej nie zabraknie.

[Los]

- Prawdopodobnie w czasie, gdy będziesz to robić, powinienem machać mieczem - stwierdził z pewnym rozbawieniem. - Zanim nasz Czerwony znowu mnie pobije.

[Akayla]

Fabia zachichotała.

- Następnym razem go zaskoczysz - odrzekła z rozbawieniem. - Zresztą, powinieneś, skoro zamierzasz iść na bitwę. Wiem że planujesz być tam na Marran... ale różnie bywa.

[Los]

- Może go wykorzystam jak już zrośnie żebra - mruknął Isaku. Mamoru niby chciał od razu po tym wracać, ale w gruncie rzeczy co kogo obchodziła jego opinia.

[Akayla]

- Tu nie musi mnie pilnować, więc jest twój - zapewniła Fabia. Zerknęła na niego i uśmiechnęła się lekko. - Ale żeby to zrobić, będziesz musiał przyznać mu rację - dodała zaczepnie, z rozbawieniem.

[Los]

- Sądzisz że będzie dociekał powodów moich rozkazów czy jednak posłucha w nienawistnej ciszy? - spytał Isaku.