17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Neatan? - zwrócił się Elra do powietrza. - Mógłbyś rozstrzygnąć?

[Cerro]

- Omówimy anatomię pająków na następnej lekcji. To nie jest kupa - westchnął Neatan, zrezygnowany.

[Akayla]

- Dziękuję. W zasadzie, to czego się zazwyczaj uczysz w zigguracie, poza krojeniem żab? - zwrócił się znów do Brunhildy.

[Cerro]

- Robić napary, wróżyć z kości i o molekułach, to się nazywa "chemia" - powiedziała Brunhilda.

[Akayla]

- O, łał. To bardzo ciekawe rzeczy - przyznał Elra.

Porozmawiali jeszcze chwilę, a potem Elra uściskał córkę i poszedł do Dany, do biura.

- Chyba się udało - stwierdził, siadając.

[Cerro]

-Wiedziałam, że ci się uda - zapewniła go Dana z niezmąconą wiarą w jego wspaniałość w głosie.

[Akayla]

- Dziękuję, malutka. Poza tym, Brunhilda nie może się doczekać, kiedy będzie mogła nosić suknie z odkrytym brzuchem i plecami jak ty. I płaszcze z pajęczyn. Znaczy się, "pajęczej kupy" - dodał.

*

Tymczasem Syrus, zgodnie z radą Neatana, wybrał się do Isaku, jeszcze na długo przed południem. Wiedział o jego wizycie u faraonów i nie chciał w tym przeszkadzać.

Drzwi otworzyła mu Fabia.

- O, cześć! - przywitała się. - Wejdziesz?

- Tak, dziękuję, moja droga - potaknął Syrus, uśmiechając się ciepło na powitanie.

[Cerro]

Dana zaczęła oczywiście chichotać jak oszalała.

*

Isaku, który troskliwie sprawdzał automatyczny system nawadniania pomidorów, wszedł do domu chwilę po nim.

- Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? - spytał na powitanie, nalewając Syrusowi ziołowej herbaty do czarki.

[Akayla]

- Ta mała jest słodka - potaknął Elra z rozbawieniem.

*

- Dziękuję. Rozmawiałem z twoim ojcem - wyjaśnił Syrus, popijając herbatki. - Stwierdził, że się nudzę i poradził, żebym przyszedł szukać zajęcia u ciebie. Coś w tym było, więc jestem - wyjaśnił z rozbawieniem.

[Cerro]

- Chyba niańki nie podzielają tej opinii - stwierdziła rozbawiona Dana.

*

Isaku uniósł brwi.

- Tak naprawdę nie potrzebuję pomocy - stwierdził.