17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Oczywiście, że nie - zgodził się Elra. - Chodziło mu o to, że przekonaliśmy pół świata co do szczerości twojego nawrócenia na wiarę w Duchy i, szczególnie za granicą, ludziom może się gryźć jedno z drugim.

[Cerro]

- Jego wiara nie nakazuje zakrywać ciała. Sam zniósł tę zasadę - burknęła Dana.

[Akayla]

- Cóż... to prawda - przyznał Elra. - Mniejsza. Idziemy po Isaku i Fabię?

[Cerro]

- Tak - powiedziała Dana. - Ten temat powtarza się już któryś raz - dodała. - Jeśli nie tolerujesz tego jak się ubieram to mi to powiedz, a nie zasłaniaj się Świętymi Duchami.

[Akayla]

- Ostatnim razem kiedy pamiętam że poruszaliśmy ten temat, to ty go podniosłaś - przypomniał przytomnie Elra. - Ja osobiście bardzo lubię twój styl ubierania, Święte Duchy nie mają nic do tego. Niemniej, uwaga Karaiego miała troszkę sensu, z czysto politycznego punktu widzenia.

[Cerro]

- To nie tak, że ludzie zapomnieli, jak tańczyłam pół nago na stołach - mruknęła Dana niechętnie. - Na pewno odkryte plecy są największym problemem.

Zapukała do Isaku i Fabii, nie dając za bardzo Elrze szansy na odpowiedź.

[Akayla]

Elra i tak by nie odpowiedział nawet gdyby mógł, bo zmarkotniał. Uwaga była celna i bolesna.

Uśmiechnął się, kiedy Fabia otworzyła.

- Chcecie iść z nami zobaczyć ten obraz? - zaproponował.

[Cerro]

- Możemy. Nie naoglądaliśmy się go jeszcze, bo rzadko chodzimy do Świątyni - ucieszył się Isaku.

Wkrótce siedzieli już w dużej lektyce we czwórkę. Isaku przez jakiś czas podtrzymywał rozmowę, ale w końcu umilkł, gdy znaleźli się w pustej, jakby wymarłej o tej porze dzielnicy wampirów. Dana od początku siedziała cicho, z Ćmą na kolanach.

Wysiedli przed wskazanym adresem. Po ulicy hulał wiatr. Stare, duże budynki rzucały cień na ulice. Wszystkie drzwi i okiennice były szczelnie pozawierane, a latarnie zdjęto, ale miejsce nie sprawiało nieprzyjemnego wrażenia. Na pozbawionych lamp słupach wisiały poruszające się na wietrze, eleganckie proporce, reklamujące niektóre lokale. Pod wieloma oknami wisiały koszyki z nocnymi kwiatami. Fasady budynków były odmalowane, bruk wymieniony niedawno na nowy.

Galeria mieściła się w pokrytym płaskorzeźbami budynku. Odmalowano je bardzo niedawno i połyskiwały świeżością. Musieli zdjąć zabezpieczoną kłódkę i dopiero otworzyć drzwi, by wejść do środka. Bardzo zresztą ciemnego.

Przez chwilę szukali sposobu, by zapalić światło. W końcu Isaku wpadł na to, żeby zaklaskać i rzeczywiście na ścianach zapaliły się bardzo słabe, magiczne światła, rzucające raczej bladą poświatę niż jasność na pomieszczenie. Pośrodku stał stół w starożytnym stylu, a pod światełkami wisiały obrazy - to znaczy pod niektórymi, bo inne ziały pustką. Były tam oprawione w ramy, pradawne papirusy i nieco nowszej sztuki, w tym właśnie obraz z Daną.

- "Nawrócenie" - przeczytała z trudem w półmroku.

Alim uchwycił moment, w którym Adhara nakładała jej na głowę chustę. No i trochę oszukał. Na obrazie Dana miała na sobie co prawda elegancką, ciemną szatę, którą wtedy przymierzała, a Adhara była przedstawiona w nieoficjalnej, błękitnej szacie, ale głowę i twarz miała zakrytą - właściwie można było bardziej zgadywać, że to ona - no i tła nie stanowiła otwarta szafa, tylko wyniosłe, wykute w kamieniu wnętrza Świątyni.

[Akayla]

Elra przyglądał się przez chwilę.

- Ładny jest. Ale nadal wolę twój styl ubierania - mruknął cicho do Dany, ocierając się o nią przymilnie policzkiem.

[Cerro]

Dana patrzyła na obraz.

- Myślę, że Alim nie jest zadowolony, że tu wisi - powiedziała. - Wiem, co mówią w haremie i trochę go pociągnęłam za język... ja uwielbiam jego styl, ale podobno mecenasi sztuki uważają, że jest... że to nie styl i nie sztuka. Kocham cię też - dodała z rozbawieniem, całując go w policzek.