17. Wredne i rogate

[Cerro]

- No i na co się to zdało? - parsknął Isaku. - Mamy z głowy chociaż jednego Pradawnego?

[Akayla]

- Mamy sprawny klucz do bariery i wiemy w których wymiarach siedzi w większość z nich, i w jaki sposób się zabezpieczają - odrzekł Elra. - W tym, że jeden z nich jest gdzieś po naszej stronie, sam.

[Cerro]

- Wspaniale - powiedział Isaku. - Tylko że nawet on mi ucieka. Spójrz na mnie, Elra - dodał błagalnie. - Wyglądam jak człowiek, który może ci pomóc zniszczyć tych Pradawnych? Ja?

[Akayla]

- Teraz, nie. Kiedy odzyskasz siły, jak najbardziej - odrzekł Elra. - Jesteś potężnym magiem i kompetentnym dowódcą, Isaku. Wiem, że sobie poradzisz.

[Cerro]

- Na bogów - westchnął Isaku, ale najwyraźniej przestał się kłócić.

[Akayla]

- Ver jest, swoją drogą - dodał Elra. - Martwi się o twoje samopoczucie od wczoraj.

[Cerro]

- Jeśli tu wejdzie, raczej się nie uspokoi, a mój osobisty brytan nie pozwala mi wyjść i udawać, że mam się świetnie - powiedział Isaku, na wzmiankę o brytanie ściskając dłoń Fabiany.

[Akayla]

Fabia zafuczała. Jak bardzo groźny szczeniaczek. Elra zachichotał.

- Pewnie i tak spróbuje przyjść - stwierdził. - Powiem ci, jesteście do siebie podobni. Zaczął kokietować Danę, ledwie ją zobaczył - zażartował.

[Cerro]

Isaku roześmiał się słabo.

-Ciekawe, kiedy on zrozumie, że to daremne - westchnął. - Zresztą dobrze. Niech przyjdzie. Svarianin już wie?

[Akayla]

- Tak. Najpierw się zezłościł, że nie dowiedział się natychmiast, potem ofuczał biedaka ponieważ zwrócił się do niego per "ojcze" - streścił Elra.