18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

Elra, który wyszedł za Jonem z psem na ramieniu, mruknął.

- Na myślenie będzie mnóstwo czasu w drodze, a my jeśli chcemy cokolwiek zdziałać potrzebujemy przede wszystkim pomocy. Nie poradzimy sobie z patrolami sami, nie mamy informacji... a Oświeconego kształcili hakkai. Na południe, szukamy Czerwonych.

[Cerro]

- Do osady...

- Żadna osada! Ledwo stoisz! - objechał go z miejsca szermierz, wyrastając znikąd.

Jon przymknął oczy, chwiejąc się nieco pod ciężarem kobiety, która nie dawała za wygraną. Chociaż nie wrzeszczała.

- No to ten - powiedział. - W dżungli się spotkamy. W ruinach pierwszej stacji.

Potaknęli wszyscy. Jon i Elra ruszyli w kierunku smoków i wkrótce byli już w powietrzu.

[Akayla]

Elra przez chwilę po prostu w zamyśleniu wyskubywał z szyi Neba stare, martwe łuski, które nie do końca wyleniały. Wreszcie obejrzał się na lecącego obok Jona. Na tej wysokości było już chłodniej, miał więc nadzieję że gorączka doskwierała chłopakowi trochę mniej.

- To dobra, lojalna kompania - stwierdził. Żeby przerwać ciężką ciszę. - Skąd ich wziąłeś?

[Cerro]

- Cóż... z pustyni - powiedział Jon. - Woriego znalazłem na początku. Całe jego życie i w ogóle historia jego rodziny były przerąbane, wiesz, najpierw niewolnictwo, potem fanatycy religijni, a teraz to. Więc tym bardziej chciał walczyć z niesprawiedliwością. Potem zebrałem paru innych. - Urwał na chwilę. - Ci dwaj z kuszami to byli twoi kusznicy. Nie poznałeś, co? A oni pary nie puszczają nawet kiedy powinni - dodał z rozbawieniem. - Oni już ze mną byli od ucieczki ze stolicy. - Westchnął ciężko. - Potem zjawił się Gar. Ashora go przysłała, znaczy. Chociaż on mówi, że nie, bo co ma powiedzieć, kiedy teraz jest szychą na Międzygórzu, oficjalnie nie w stanie wojny z Imperium. Resztę jakoś tak... pozbierałem. Ten z mieczem w zasadzie nie umie walczyć, jest skrybą. Pozostali to prości ludzie.

[Akayla]

Elra sapnął i zmieszał się.

- Cóż, nie, nie poznałem - przyznał. - Zawsze lubiłem kuszników, ale było ich zbyt wielu, żebym potrafił ich spamiętać. Wierz lub nie, ale jestem w tym beznadziejny. - Chrząknął. - Chociaż raczej nie aż tak jak Ben... był, jest? - mruknął pytająco. - Mruczek go zabrał?

[Cerro]

- Syrus. Syrus zabrał nas wszystkich - powiedział Jon. - Potem się rozdzieliliśmy. Nie wiem, gdzie jest Mruczek. Na żadnej znanej mi smoczej skale go nie ma, to może jest z Benem. Co ostatecznie z Benem w sumie też nie wiem, chociaż Augustus pewnie by się pochwalił, gdyby go dorwał.

[Akayla]

- Syrus? - powtórzył Elra, zdumiony. Potem chrząknął z zażenowaniem. - Byłem przekonany, że więzy krwi i wygoda przytrzymały go przy Isaku - przyznał uczciwie. - Jestem mu winien przeprosiny. A skoro Augustus milczy, Ben pewnie się gdzieś schował - przytaknął. - To dobrze.

[Cerro]

- W zasadzie, Syrus prawie pozbawił nas problemu, jakim jest Isaku, w zarodku - powiedział Jon. - Niestety, książę nad wyraz mocno czepia się życia, jak się okazało. Ci, których powiesiliśmy w tamtej wiosce, stanowili tylko garnizon. Dopuszczali się zbrodni i terroryzowali ludzi, ale jeżeli gdzieś zjawia się Isaku i jego Nieśmiertelni, to jedyni żywi, jakich zostawiają i tak woleliby umrzeć. - Skrzywił się. - Mówią, że bardzo chce odzyskać magię. Nie dziwię się skurwysynowi. Nawet na Północy muszą go już nienawidzić za to, co robi. Powiadają, że nie tylko współpracuje z Augustusem, ale i z nim sypia. - Splunął z obrzydzeniem. - Zgadzałoby się, bo żonę oddalił i zamknął ją w jakimś domu w środku tego umierającego lasu na Północy.

[Akayla]

Elra uniósł brwi.

- Naprawdę? Fabię? - zdumiał się. - Spodziewałbym się po nim wszystkiego, ale nie tego. A ze swoim bratem, Verem, co zrobił? - zapytał.

[Cerro]

- Nie wiem - powiedział Jon. - Pewnie jest w pałacu. Jak i pieprzony Saorin, który sobie z nim jeździ, zabawiać dla odmiany cholernego Augustusa, bo co za różnica, kiedy jesteś taką szmatą, komu wycierasz mordę. Cholera. On im oddał Leesa - sapnął. - Leesa. Gdyby zdradził, ale nas nie ścigał, albo chociaż... ech. - Odkręcił bukłak u pasa i pociągnął kilka łyków.