18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

- Może cię podejrzewał już wcześniej? I posłał swoje galery póki byłeś zajęty na południu? - podsunął.

[Cerro]

- Och, podejrzewał to mnie od zawsze, dlatego nigdy o niczym mi nie mówił - prychnął Isaku. - Mógł też po prostu wbić mi nóż w plecy i wziąć sobie Północ bez pytania, ale szczerze mówiąc to kiepski moment, została tam większość wojsk. Były lepsze okazje. Możliwe, że sam gdzieś wypłynął i wziął ogromną obstawę, na przykład na Wschód, ale coś powinno tu wtedy zostać. Istnieje nawet nie jaka szansa, że mamy ogromne szczęście. Nie wiem.

Mówił spokojnie, bez emocji, ale jednocześnie niezbyt wierzył we własne słowa. Statków nie było. Isaku nic o tym nie wiedział. Nikt nie poprosił go o zabezpieczenie Południowych Królestw, nikt go nie uprzedził, że w razie czego nie będzie tam miał odwodu. Isaku był poza swoją ziemią z garstką Nieśmiertelnych - zakładając realistycznie, że Augustus nie wiedział jeszcze o ich rozbiciu - i musiał wrócić na Północ, jeśli chciałby się jakoś bronić przed ewentualnym atakiem. Żeby go dopaść, nie trzeba było przerzucać wojsk na Północ, co wydawało się długotrwałe i trochę karkołomne; wystarczyło postawić blokadę morską przed docelowym portem drakkarów i rozwalić je w pył, gdy się zjawią.

Słowem, Isaku miał wrażenie, że pętla nie zaciska się wokół niczego i nikogo, poza nim samym. Nie miał jednak pojęcia, jaki stoi za tym motyw.

[Akayla]

Elra zamruczał i oparł głowę o ścianę kajuty.

- Bardzo dziwna sprawa - stwierdził. - Nawet jeśli przyjmiemy że z góry założył twoją zdradę na moją rzecz... która nawet nie do końca miała miejsce, dodajmy, o mało mnie nie zamordowałeś... dlaczego miałby rzucić wszystkie wojska na Północ? Mógłby nas łapać po drodze. A jeśli koniecznie chciałby zrobić to tam, z tego co mi wiadomo o liczebności jego wojsk, mógłby sobie poradzić z armią którą tam zostawiłeś nawet bez wysyłania tam wszystkiego. - Mruknął. - Chyba że domyślił się, co zrobiłeś.

[Los]

- Ja cię omal nie zamordowałem? - powtórzył Isaku z niedowierzaniem.

[Akayla]

- Kiedy strzelałeś do mojego smoka z balisty i rzucałeś w niego harpunem? - podsunął Elra, zdziwiony jego zdziwieniem. - Nie mam ci za złe i nie mówiłem tego żeby ci dociąć - zapewnił.

[Los]

- A zastanawiałeś się, gdzie byśmy dzisiaj byli, gdybym nie rzucił tym harpunem i został zmieciony z zigguratu ojca? - spytał Isaku. - Poza tym, ty nie możesz umrzeć. Wcale mi nie ufasz, prawda? - mruknął, skrzywił się paskudnie i wrócił do książki.

[Akayla]

- A ten pomysł skąd? - obruszył się Elra, szczerze zraniony. Bo poza sporadycznymi atakami paranoi przecież ufał. - Posłuchałem cię, uwierzyłem ci, nie zostawiłem cię na śmierć, płynę z tobą na Północ i cały czas pytam cię o zdanie. O czym to świadczy jeśli nie o zaufaniu? - Mruknął. - Nie mogę umrzeć, ale mogę utknąć zawieszony w dziwnym stanie między życiem a śmiercią - dodał. - Średnio przyjemne i raczej nie ma ze mnie wtedy pożytku.

[Los]

- Grozi ci to od spadnięcia ze smoka z wysokości drzewa? - spytał Isaku cierpko.

[Akayla]

- Gdybym skręcił kark - potaknął Elra. - Wiesz że jestem kruchy i niezdara, niewiele mi trzeba. - Przez chwilę mu się przyglądał, wreszcie delikatnie wyjął mu książkę z ręki, odłożył ją na stół i przygarnął Isaku do siebie. - Przestań się na mnie boczyć - poprosił cicho, przytulając go do siebie. - Kocham cię jak brata, wiesz o tym.

[Los]

Isaku objął go również. Po tym jak zdołał złapać dech, bo Elra go trochę przydusił swoją kruchością.

- Ja ciebie też i tęskniłem za tobą jak cholera - powiedział.