18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

Fabia skrzywiła się lekko.

- Może powinniśmy zastanowić się jednak nad spróbowaniem tego co nam Paskud wyprodukował? - zapytała nieśmiało. Zdarzyło jej się zajrzeć do raportu.

*

- Skoro chcesz - pozwolił mu Elra.

Ver uśmiechnął się miło do Brunhildy.

- Gdybyś potrzebowała czegokolwiek, księżniczko, służę. - Potem zwrócił się do Kellama. - Wybacz, nie chciałem cię urazić - zapewnił. - Ale, trzymam was tu, a z pewnością chcecie wypocząć po podróży.

Dołączył więc do nich i razem z Elrą odprowadzili wszystkich do ich pokoi. Kellama naturalnie usytuowano tuż obok Brunhildy, Jona zaś między nią a Leesem. Elra zaprosił dzieci i Vera na wspólny obiad, potem pożegnał wampira i córkę, a poszedł za to spędzić chwilę z synem.

- Jak się czujesz? - zatroskał się, kiedy drzwi już się za nimi zamknęły i usiedli.

[Los]

- Nie - powiedział Isaku. - Oddałem mu krew do zbadania. Moja choroba słabnie, ale wciąż się trzyma. Nie wypiję jego preparatów, dopóki te mikroby nie zginą.

*

Lees odbiegł, oczywiście ku stajniom.

Jon spojrzał na Elrę z pewnym zaskoczeniem.

- Wszystko dobrze - zapewnił.

[Akayla]

Fabia mruknęła ze zrozumieniem. Oparła głowę o jego ramię.

- Wspominał, ile to jeszcze może potrwać? - zatroskała się.

*

Elra mruknął.

- To dobrze. Tak pytam bo... cóż, mam wrażenie że miałeś nadzieję na coś nieco innego. W związku z małą, znaczy. Zresztą, oboje sporo się zmienili - przyznał.

[Los]

- Nie - odpowiedział Isaku. - Wspominał, że raczej choroba wyginie. To daje nadzieję.

*

- No, tak - przyznał Jon. - Ale Brunhilda nie jest taka zła jak się wydaje na pierwszy rzut oka - powiedział i zaczerwienił się lekko. - W gruncie rzeczy jest miła. Chyba mnie nawet lubi. Tylko jakoś tak bardzo przywiązała się do Kellama i zachowuje się tak... dojrzale.

[Akayla]

- W takim razie chyba powinniście to... monitorować - podsunęła łagodnie Fabia. - Żebyś nie musiał się męczyć dłużej niż to konieczne. I może gdybyś brał te leki Ravhony w mniejszych dawkach, może by to coś pomogło? - podsunęła.

*

Elra mruknął twierdząco.

- Przypomina moją siostrę - stwierdził. - Mam wrażenie że by się polubiły gdyby miały szansę się spotkać. - Milczał chwilę. - Mam też wrażenie że trochę zrobiłem jej przykrość, ale jest bardzo dobra w ukrywaniu emocji - przyznał.

[Los]

Isaku mruknął.

- Napiszę do Paskuda, kiedy Ravhona znowu będzie skakać, może pomoże opracować jakąś lepszą terapię - przyznał. - Nie jestem pewien, czy te leki w ogóle niszczą mikroby, czy tylko podnoszą odporność.

*

- Naprawdę? - sapnął Jon. - Musisz przy niej bardziej uważać na słowa! Dość wycierpiała, nie trzeba jej jeszcze dowalać...

[Akayla]

- Nie mam pojęcia - przyznała Fabia - ale nie dowiemy się dopóki nie zapytamy, prawda?

*

Elra skrzywił się.

- Wiem - westchnął. - Po prostu Północ miała kontakt z upiorami, poczuła się porzucona kiedy się dowiedziała, próbowałem ją podnieść na duchu, wyszło jak wyszło - wyjaśnił cierpko.

[Los]

- No to powiedziałem, że zapytam - mruknął Isaku i odwrócił się od okna, skoro nie było już na co tam patrzeć. - Chociaż byłbym wdzięczny, gdybyś przejęła ciężar tej korespondencji na siebie, kiedy wyruszę na Wschód. Co pewnie nastąpi wkrótce.

*

Jon pokręcił głową z niedowierzaniem. Że Elra potrafi palnąć niedelikatną głupotę, był świadom, ale nie mógł rozgryźć jakim cudem on i królowa stanowili wobec tej jego tendencji aż tak zgodne małżeństwo.

- Jeżeli cię to pocieszy, ja cały czas miałem poczucie, że jestem trzymany na dystans i na nic się zdały moje próby przełamania go - przyznał w ramach nędznej pociechy. - Może trzeba przywyknąć.

[Akayla]

Fabia mruknęła i pokiwała głową.

- Bez obaw, zajmę się tym. Ale i tak powinniśmy się dowiedzieć, czy Ravhona potrafi jakoś utrzymać komunikację z tobą na morzu - stwierdziła. - Przydałoby się i do tego, i w związku z tymi listami które słaliście z Lisem na południe.

*

- Jeśli Hra jest dobrą miarą, raczej tak właśnie jest - przyznał Elra. Mruknął. - Za to Lees najchętniej rzuciłby wszystko i spędził resztę życia z końmi - dodał. - Mieszkał na posiadłości pod lasem, zamknięty razem z Fabianą. Opiekowała się nim. Mają tam gigantyczną stajnię i sporo terenu do jazdy. Z powodu dżumy ściągnęliśmy ich do pałacu i teraz mały się męczy bo nie ma gdzie jeździć.

[Los]

- Chodźmy jej posuzkać - mruknął Isaku. - Powinna być w pałacu.

*

- Zauważyłem, że bardzo je lubi - przyznał Jon. - Może wyrośnie z tego. Chyba będzie musiał, co? Nie wiem - przyznał. - Myślisz, że to w ogóle kiedyś się skończy? Augustus i jego rządy?