20.2: Przygody Kruka żeglarza

[Cerro]

Ryu, która nie miała już za wiele pracy, w związku z czym parzyła im herbatę, przechyliła głowę.

- Myślisz, że już coś znaleźliśmy? - spytała, podając Derekowi jego kubek.

[Akayla]

Derek przyjął kubek z podziękowaniem.

- Możliwe? - mruknął. - Skaczemy cały czas zamiast iść na żaglach, to pewnie ruszamy się szybciej niż na rzece. Więc może wypatrzyli jakąś wyspę.

[Los]

- Trochę szkoda - przyznała Ryu. - Staliśmy w porcie tak długo, że już nawet nie pamiętam jak się pływa.

[Akayla]

- Mhm, prawda. Też mi tego trochę brakuje - przyznał. - Ale Aldrin i Sile mówią, że dowiedzieli się od wampirów, że wzdłuż brzegów lądu będziemy żeglować normalnie - dodał z ożywieniem. - Więc może niedługo popływamy sobie tak porządnie...

[Los]

Ryu milczała chwilę, ale kiedy skończyła herbatę, zaproponowała:

- Może wyjdziemy na pokład? Może już coś widać.

[Akayla]

- Mhm, chodźmy - potaknął Derek.

Objął ją ramieniem, po części po to żeby w razie potrzeby mogła się o niego wesprzeć bez proszenia się o to, i wyszli na górę.

Ląd w istocie, był widoczny - odcinająca się na tle błękitu fal i nieba wielka bryła zieleni, brązów i czerwieni. Na oko, od wyspy dzieliła ich jeszcze nie taka mała odległość, jednak obecna obsada masztu rozwinęła żagle i Sokół szedł zwinnie z wiatrem, otoczony wesołymi bryzgami piany. Z wody przy obu burtach od czasu do czasu wyskakiwali Ostropłetwi, jak czarne, przerośnięte delfiny.

Derek oparł się o reling. Przyjemnie było.

*

Syrus tymczasem przyglądał się wyspie z namysłem. Szybko poszło. Najwyraźniej metoda poszukiwań, którą przyjęli, była zupełnie niezła. Bardzo dobrze.

- Yuki-chan - odezwał się. Wydawało mu się, że jego córka nie śpi.

[Cerro]

Ryu wgramoliła się na reling i usiadła, zwieszając nogi nad wodą.

- Czuję się zręczna jak foka - mruknęła i położyła sobie dłoń Dereka na brzuchu.

*

Yuki zsunęła się zręcznie z masztów i zeskoczyła obok niego.

- Chihi-ue - powiedziała.

Od całego konfliktu z Lukasem, zdecydowanie częściej wybierała samotne przesiadywanie w różnych częściach statku od przebywania z załogą. Szczerze mówiąc, było to dla niej znacznie przyjemniejsze niż usilne próby integracji. Jej aura też stała się trochę dziksza, podobnie jak wygląd, bo chociaż ciągle nosiła czarne shinobi shozoku, to włosy zaczęła nosić niedbale związane w swobodny kucyk podobnie jak Ryu lub tylko odgarnięte do tyłu opaską.

[Akayla]

Derek uśmiechnął się lekko i przytulił ją czule od tyłu, delikatnie głaszcząc ją po brzuchu.

- To minie - zapewnił. - Już niedługo. Ciekawe w jakim szalonym miejscu będziemy, kiedy się urodzi.

Miał nadzieję, że wody nie zaczną jej odchodzić w czasie jakiejś bitwy morskiej czy czegoś podobnego. To dopiero by było.

*

Syrus jej zresztą o to nie obwiniał. Co najwyżej zastanawiał się, czy statek to aby na pewno jest dla Yuki właściwe miejsce.

Będzie musiał ją podpytać o jej opinię - wiedział, że sama z siebie Yuki nie będzie na nic narzekać. A może dałoby się jej znaleźć miejsce, w którym czułaby się lepiej. Może nawet w laboratorium z Nysarą i resztą towarzystwa. To miejsce raczej sprzyjało introwertykom. A Yuki wspominała już przecież, że nie czuje się najlepiej na statku. Syrus coraz bardziej wątpił, by rzeczywiście chodziło wyłącznie o pozycję.

Po sytuacji z Julią trochę miał też wyrzuty sumienia za Lukasa. Zachowywał się wobec Yuki absolutnie okropnie (palant), ale pod tą szorstką powierzchnią chyba rzeczywiście było coś więcej.

Nie żeby Syrus chciał wtedy prowokować tę kłótnię... ale może powiedział zbyt wiele i zbyt stanowczo. Ta Yuki była inna od tej, do której przywykł, nawet jeśli kochał ją tak samo.

Ale chwilowo miał inną sprawę.

- Dobierz sobie grupę, Yuki-chan. Poprowadzisz poszukiwanie i rozpoznanie na lądzie. Kiedy się zatrzymamy, dam ci komunikator do mnie i zapachy kilkorga z poszukiwanych ludzi. Gdybyście potrzebowali pomocy, dzwoń. My będziemy płynąć na żaglach wzdłuż brzegu.

[Los]

- Pewnie gdzieś na końcu świata - powiedziała Ryu. - Byle nie w oceanie. Z resztą sobie poradzimy - zażartowała i pocałowała go w czubek głowy.

*

- Hai, chihi-ue - powiedziała Yuki.

Skłoniła się mu lekko i zeszła z mostku.

- Ktoś jest chętny? - spytała w przestrzeń, bo przecież wampiry i tak usłyszą. A nie była pewna czy chce brać ludzi.

[Akayla]

Derek zachichotał.

- Uważaj, nie kuś losu - poradził z rozbawieniem. - Kto wie, czy tu nie ma jakichś węży morskich.

*

Wampiry, ze swojej strony, czuły tę niepewność. Odkąd Yuki zaczęła się odsuwać też zresztą nie naprzykrzały się jej. Lubili ją, nawet jeśli słabo znali, i respektowali jej potrzebę przestrzeni, mimo że możliwości na statku były w oczywisty sposób ograniczone.

Wreszcie, po dłuższej chwili ciszy, Tau odezwał się z masztu:

- Mógłbym iść. Nie chcę się narzucać.

Wyłożony pod masztem Tafu prychnął, przeciągnął się leniwie i ziewnął, odsłaniając wszystkie kliska, a potem wstał, strzepnął grzbietem i podszedł do Yuki ze stukotem szponów.

ON wybierze się bardzo chętnie.