20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Syrus powoli pokiwał głową. Naprawdę dużo się tu działo przez jego krótką nieobecność.

- Chciałbym pomóc, ale w tej chwili chyba nie bardzo mogę. Lustra raczej nie działają międzywymiarowo, prawda? - zwrócił się do Farihy.

- Stamtąd na pewno nie - przyznała wampirzyca.

Syrus mruknął.

- No, właśnie. Mam dwójkę ludzi na obcej wyspie, muszę być dostępny na zawołanie gdyby trzeba było ich stamtąd ewakuować - wyjaśnił Isakowi. - Ale kiedy wrócą już na pokład, nie widzę problemu.

[Los]

Isaku pokiwał głową.

- Jak mówiłem, muszę to jeszcze omówić z Hatszepsut. Odezwę się do ciebie, gdy będziecie mogli zacząć działać, księżniczko - powiedział do Farihy.

[Akayla]

Fariha skinęła głową.

- Porozmawiam z Gabrielem i będę gotowa na zawołanie - obiecała wobec tego. - Może zrobię komunikator? - zaoferowała Isakowi.

Tak może być łatwiej.

[Los]

Isaku kiwnął głową.

- Dobry pomysł - potaknął. - Dziękuję, księżniczko. To chyba będzie wszystko.

[Akayla]

Fariha potaknęła.

- Do zobaczenia - zapewniła, ukłoniła się im i wyszła.

Syrus pociągnął łyczek krwi z kieliszka. Dobra była, Bashar doskonale wiedział, co brał.

[Los]

Isaku opadł na oparcie fotela i postukał palcami z zaczątkami świeżych paznokci w poręcz.

- Znalazłem moich ludzi - powiedział. - Za parę dni ich tutaj ściągniemy.

[Akayla]

Syrus uniósł lekko brwi. Pokiwał głową.

- Zatem odwołam moich ludzi i wracamy - stwierdził, bo w takiej sytuacji kontynuowanie wyprawy nie miało najmniejszego sensu. - Mam nadzieję, że są cali i zdrowi?

[Los]

- Tak - zapewnił Isaku. - Cóż, nie wiem jak Paskud bo ukryli się u innych Pradawnych, którzy trzymali go w zamknięciu... ale też żyje, więc... - Wzruszył nieznacznie ramionami.

[Akayla]

Syrus mruknął.

- Tak mi chodziło po głowie, że mógł tak zrobić - przyznał i też wzruszył ramionami. - Paskudem bym się nie martwił. Poradzi sobie - uznał.

[Los]

- Pewnie tak - przyznał Isaku.