16.2: Wywiad z wampirem

[Cerro]

Złote Imperium

Przez ciało Parysusa przeszło niespokojne drżenie, pierwsza jakkolwiek widoczna oznaka głodu.

- Nie obiecałem kooperacji - zauważył.

[Akayla]

Złote Imperium

- Dlatego to gest dobrej woli - zauważył Elra, nie cofając ręki. - Żebyś wiedział, że zamierzam dotrzymać słowa.

[Cerro]

Złote Imperium

- Cóż, dziękuję - przyznał Parysus.

Jego ręka wystrzeliła naprzód, ale łańcuch był tak krótki, że runy zdołał dotknąć tylko samym czubkiem palca. - Ale nie zrozum mnie źle, faraonie, zgaduję że macie kłopoty i jeśli mogę was jeszcze choćby zadrapać, to właśnie zrobię.

[Akayla]

Złote Imperium

- Nie nazwałbym tego kłopotami, raczej subtelną niedogodnością - stwierdził Elra, chowając zjedzoną runę z powrotem do kieszeni. - Twoje oświadczenie trochę ułatwi mi życie, ale równie dobrze poradzę sobie bez niego. Rozumiem że tak czy owak nie mogę na nie liczyć?

[Cerro]

Złote Imperium

- Nie - odpowiedział Parysus, chociaż przez chwilę jakby się wahał. - Nie, dostałem już swoją lekcję w sprawie pomagania wam. Wystarczy mi.

[Akayla]

Złote Imperium

Elra delikatnie uniósł brwi.

- A jednak się wahasz. Nie jestem Ravhoną - zauważył. - To nie ja cię wtedy skrzywdziłem. Nie byłem też jeszcze odpowiedzialny za poczynania Freyów.

[Cerro]

Złote Imperium

- Jesteś Freyem - sprostował Parysus. - I nie dostrzegam większych różnic - dodał, brzęcząc łańcuchem. - Wydajesz się przyzwoitym człowiekiem - przyznał. - Przykro mi.

[Akayla]

Złote Imperium

- W porządku. Rozumiem - odrzekł Elra. - Zatem nie mamy o czym więcej rozmawiać. I tak możesz liczyć na dobre traktowanie - zapewnił. - Do zobaczenia w sądzie.

[Cerro]

Złote Imperium

- Tak. W sądzie - powtórzył upiór kpiąco i skulił się z powrotem pod ścianą, zanim jeszcze Elra zatrzasnął za sobą drzwi.

[Akayla]

Złote Imperium

- Obawiam się, że będziecie musieli użyć siły, re - mruknął Elra, kiedy wyszedł już z podziemi.

- Rozumiemy - zapewnił w odpowiedzi jeden z Pradawnych. - Dostarczyliśmy twoją wiadomość - dodał. - Jeden z naszych braci został, pomóc elfce w jej schorzeniu.

- To... świetnie, dziękuję - przyznał Elra, mimo wszystko trochę zaskoczony.

Wkrótce za jego plecami pojawił się jeden z golemów i wrócili razem do jego komnat.

*

kilka godzin później

Archipelag

Z Neatanem połączył się Pradawny.

- Mamy - poinformował. - Wpuścisz nas? - poprosił.