Kingdom of North

- Mhm - mruknął Elra miękko i ucałował ją czule w skroń. Potem wysiadł z powozu, znów pomagając się jej wygrzebać. Skierowali się razem do właściwego Domu, uśmiechając się na powitanie do zebranych pod płotem ludzi.

Otwarto im bramę, Nieśmiertelni nieco rozluźnili kordon. Gdy podeszli, cały zebrany tłum zafalował w nieskładnym ukłonie, a naprzeciw wyszła im parka małych, jasnowłosych i wyraźnie oniseśmielonych dzieci z naręczem kwiatów i sosnowych gałązek. Bo Północ nie cierpiała na nadmiar kwiatów.

Elra uśmiechnął się ciepło do dzieci i przykucnął przed nimi, kiedy podeszły.

- Dziękuję. Są śliczne - zapewnił łagodnie, przyjmując podany mu bukiet. - Chodźcie, niech no was przytulę - dodał, zachęcająco wyciągając ramię.

Dzieci chwilę gapiły się na niego, zaszokowane, ale potem zarzuciły mu rączki na szyję i uścisnęły mocno. Wśród zgromadzonych przeszedł delikatny pomruk rozrzewnienia.

Elra odwzajemnił uścisk, trzymał przez chwilę, wreszcie puścił i wstał.

- Chodźcie, wejdźmy do środka - zachęcił, delikatnie biorąc za rączkę jedno z dzieci.

Dana objęła drugie i razem weszli do wnętrza. Tam najpierw opiekunki dzieci pokazały im sierociniec, a potem na wielkiej świetlicy dzieci dumnie poczęstowały ich własnoręcznie zrobionymi słodyczami i pochwaliły się swoimi rysunkami i wierszykami. Starsi chłopcy pokazali im skromną bibliotekę, pełną ksiąg do nauk, a potem zwiedzili dorosłą część, posłuchali o programach edukacyjnych i obejrzeli wyroby, magiczne i rzemieślnicze, osób które zdobywały umiejętności niezbędne do skutecznego wejścia na rynek pracy.

Po ponad trzech godzinach wrócili do powozu, gdzie Nithael i Isaku czekali cierpliwie, wymieniając się złośliwościami dla zabicia czasu. Dana z prawdziwą ulgą opadła na miękkie siedzenie w środku. Była dumna i podobało jej się, co zobaczyła, ale nogi trochę ją bolały.

- Przepraszamy, że tak długo - zwrócił się Elra uprzejmie do obojga, a do Dany dodał: - Trzeba będzie kiedyś przyjechać tu z Jonem. Albo lepiej, załatwić mu wymianę z jego sierocińcem. Ucieszyłby się.

- Doskonały pomysł - pochwaliła go Dana.

- Nic się nie stało - zapewnił Nithael. - Zdążyłem posłać Yato, żeby przygotowano nam obiad.

Następny przystanek znajdowały się w porcie. Prosto z powozu weszli na długie molo biegnące w głąb morza, z którego widać było linię wybrzeża, strzeżoną przez wyrzeźbione z lodu smoki.

Zjeść mieli w budynku, który w zasadzie był zbudowanym na końcu mola, wspartym na wbite w morskie dno palach zameczkiem. Izba była czysta, elegancka, estetycznie surowa, ale pełna wygodnych siedzisk i jasnych świateł. I ciepła. Cały lokal mieli dla siebie i wkrótce mogli się już zajadać wykwintną kolacją.

Pod koniec posiłku, w czasie którego wymienili z Nithaelem następne mnóstwo uprzejmości, Elra dodał:

- Musze przyznać, Namiestniku, chociaż od początku wierzyłem w twoje inwestycje w Północne Wybrzeże, wciąż udało ci się mnie zaskoczyć. Wznieść tu tak wspaniałą metropolię, jeszcze w tak krótkim czasie... niebywałe!

Nithael uśmiechnął się blado.

- Dziękuję za uznanie, Najjaśniejszy Panie. Nie byłoby to możliwe bez wsparcia ze strony Imperium i ogromnego zaangażowania pracujących przy budowie robotników - zapewnił Nithael, a ponieważ kończyli, dodał: - Proponuję po wyjściu stąd pozwolić dziennikarzom na kilka zdjęć, jeśli to nie problem i wracać do Grata i Myrkrinu.