Kingdom of North

- Widzisz? Przestraszyli się ciebie - powiedział Neatan do Isaku. Była to nędzna próba pocieszenia go. Neatan wiedział, że Isaku będzie przeżywał, rzucał się na miecz i inne takie dramy typowe dla ludzi honoru.

- Nie wiem, o czym mówisz - zapewnił Isaku.

Bo nie wiedział. Wiedział tylko tyle, że obudził się, dosłownie doczołgał na balkon i obecnie wisiał wpół przez barierkę, wyrzucając z siebie rzeczy, o których nawet nie wiedział, że ma je w żołądku. Ostre południowe słońce wypalało mu oczy, a w głowie czuł tylko pulsujący ból.

Fabia podążyła za nim. Poklepywać go po plecach i pomóc mu doczołgać się z powrotem, kiedy skończy.

- Pokaż mapę Neatanowi - Elra w międzyczasie poprosił Ravhonę. Żeby książę mógł odnotować. - Wiesz coś o mutantach, które na nas nasyłają? - zapytał, kiedy już utworzyła obraz z białej mocy, żeby czarnoksiężnik mógł się przyjrzeć.

- Niestety niezbyt. Nie mam pojęcia, co się robi w innych laboratoriach, a nasz Pradawny raczej nie tworzył nic przeznaczonego do zabijania.

- Bardzo miło z jego strony - stwierdził cierpko Neatan, przenosząc zaznaczone miejsca na własną mapę. - Lepiej stamtąd wyjdź, bo zaczyna wpadać w delirium - powiedział do Fabii, skoro jego drogi syn, książę Północy, już tylko wisiał na barierce od jakiejś chwili.

Ravhona skrzywiła się.

- Nie jest dobrym stworzeniem i szczerze go nienawidzę za wszystko, co mi zrobił. Ale... wydaje się naprawdę chcieć zatrzymać tamtych szaleńców. Gdyby nie to, nafaszerowałabym go bursztynem już dawno temu - wyburczała.

Neatan uprzejmie uniósł brwi. On nie miałby podobnych oporów.

Na razie przeszedł jednak do innej kwestii, która gryzła go w tym wszystkim.

- Masz wspomnienia z czasów sprzed laboratorium Pradawnego? - spytał.

- Mgliste, ale tak - przyznała Ravhona. - Dlaczego?

- Mam w moim zigguracie Vera - wyjaśnił Neatan, nie wyjaśniając, że miał nadzieję mieć go tylko dla siebie i reszty rodziny, a pojawienie się Ravhony-muflona bardzo ten plan pokrzyżowało.

- Och. Wszystko z nim dobrze? - zainteresowała się natychmiast. - Zostaliśmy rozdzieleni, nie widziałam go od lat.

- Powiedzmy, że z grubsza tak - powiedział Neatan. Chociaż już się pogodził z twoją utratą.

Ravhona mruknęła.

- To... cóż, to dobrze. - Milczała chwilę, wreszcie wzięła głęboki wdech. - Będzie dla niego lepiej jeśli zostanie z wami - stwierdziła niechętnie. - Nasz wymiar już nie istnieje, a tu ma was. I pewnie się już przyzwyczaił.