Kingdom of North

Złote Imperium

Dana spojrzała. Nie zauważyła kolacji wcześniej. Podeszła i usiadła, odrzucając na plecy wilgotne kosmyki. Ostrożnie ujęła sztućce, poczekała aż Elra jej nałoży i powolutku zaczęła jeść.

Złote Imperium

Elra też usiadł, tym razem obok, i zwalczył chęć skulenia się w sobie.

- Chciałabyś, żebym ci potem poczytał? - zaoferował nieśmiało.

Naprawdę nie wiedział, co powinien mówić i robić w takiej sytuacji i bał się, że skończy z drugim "pięknym ogrodem".

Złote Imperium

- Tak - potaknęła Dana. - Jak dzieci? - spytała z nadzieją, że jakoś zmusi Elrę do mówienia, żeby odgonić tę ciążącą ciszę.

Złote Imperium

- Dobrze - podchwycił Elra, któremu natychmiast trochę ulżyło. - Ciągle są chorzy, ale nie widać tego po nich. Lees i Brunhilda płaczą na widok lekarstw i służąca Neatana musi przekupywać ich ciastkami, żeby łykali. I Brunhilda opowiadała mi o swoich nowych mocach - dodał z rozbawieniem. - Bardzo się tym cieszy.

Złote Imperium

Dana uśmiechnęła się. Jednocześnie z oczu pociekły jej obficie łzy.

- To dobrze - powiedziała łamiącym się głosem.

Złote Imperium

Elra potaknął, jednocześnie przygarniając ją do siebie i przytulając mocno. Oparł brodę o czubek jej głowy i też dość mokro pociągnął nosem, czując jak wilgoć gromadzi mu się w oczach.

- W czasie kiedy się uczy robić mikstury, Jon i Lees chodzą na plażę... - ciągnął dzielnie. - Znaczy, chodzili, teraz głównie wypoczywają w pokoju.

Złote Imperium

- To dobrze - powtórzyła Dana, zaciskając kurczowo dłonie na jego ubraniu. - Dobrze, że są tam.

Złote Imperium

Elra potaknął, znów pociągnął nosem i otarł oczy grzbietem dłoni.

- Tak. Chociaż nie przez cały czas było tam tak całkiem bezpiecznie - przyznał. - Nie przyznali się, ale inwazja upiorów chyba im napędziła sporo strachu.

Złote Imperium

- Racja - szepnęła Dana. - Nigdzie nie jest dla nas naprawdę bezpiecznie.

Odsunęła się od niego, delikatnie acz stanowczo, przetarła rękawem oczy. Skończyła jeść, wypiła kielich wina i pomaszerowała wprost do łóżka.

Złote Imperium

Elra spojrzał za nią. Zawahał się chwilę.

- Przepraszam. Nie chciałem... cię dobijać. - Milczał chwilę, potem wstał, rozebrał się i poszedł dołączyć do żony. Bardzo delikatnie objął ją ramieniem.