Kingdom of North

Złote Imperium

- Miałeś poczytać - przypomniała mu.

Złote Imperium

- Ach, tak - sapnął. - Przepraszam. Co byś chciała? Moje nieszczęsne wypociny czy coś mniej obraźliwego dla wszystkich kobiet w naszym wymiarze? - zażartował.

Złote Imperium

Dana wskazała wypociny, chociaż było jej szczerze obojętne. Była bardzo zmęczona. Wino zaczęło jej szumieć w głowie i szybko usnęła, ukołysana głosem Elry i wtulona w poduszkę.

Złote Imperium

Elra odłożył książkę, kiedy upewnił się, że zasnęła, i położył się obok. Objął ją ramieniem, bardzo ostrożnie, w nadziei że jej to nie obudzi, i tak zasnął.

Obudził się pierwszy, ale nie wstał. Leżał po prostu, zapatrzony w w baldachim rozpięty nad ich głowami.

Złote Imperium

Dana ocknęła się późnym rankiem. Przez chwilę leżała nieruchomo pod ramieniem Elry, drzemiąc jeszcze. Wreszcie przytuliła się mocniej, kładąc mu głowę na piersi.

- Też to czujesz? - spytała cicho. - Ten obezwładniający smutek?

Złote Imperium

Elra mruknął i objął ją też. Przycisnął ją mocniej do piersi.

- Tak. Tak, czuję. I nienawiść. Do Parysusa, Empatii. Do siebie.

Złote Imperium

-Nie uważam, żeby to co powiedziałam wczoraj to była prawda - zapewniła. - Powiedziałam to... Nie wiem, czemu. Chyba z rozgoryczenia.

Złote Imperium

Elra skrzywił się i pokręcił głową.

- To nie dlatego, że mi to powiedziałaś - mruknął. - Po prostu, ja... to by się nie stało, gdybym posłuchał ostrzeżeń Kellama i od razu wrzucił tę sukę do lochu. Ale ja chciałem być miły, bo przejmowałem się tym przeklętym układem. Więc... więc miałem odesłać ją do jakiejś Twierdzy i zamknąć tam... potem znaleźliśmy Parysusa i tak się zamotałem, że umknęło mi to z pamięci. Wiedziałem, że stanowi zagrożenie i nie należy jej ufać, a i tak nic nie zrobiłem. To jest moja wina.

Złote Imperium

- To nie twoja wina - powiedziała Dana. - Równie dobrze możesz oskarżać mnie, że nie zebrałam się w sobie szybciej i nie uciekłam stamtąd w porę. Ale prawda jest taka, że żadne z nas nie jest winne.

Złote Imperium

Elra przycisnął ją do siebie mocniej.

- Dziękuję - powiedział cicho. - Nadal czuję się paskudnie, ale dziękuję. - Milczał chwilę. - Lees pytał o ciebie wczoraj.