Kingdom of North

Neatan skrzywił się jakby połknął cytrynę, ale nie był durniem.

- Zmniejszę moją barierę, żeby nie obejmowała zachodniego krańca dżungli - powiedział. - Możecie się tam osiedlić. Wasza pomoc będzie nieoceniona, ale tereny Pajęczyny powinny zostać zastrzeżone tylko dla jej członków. Zgoda?

- Jak najbardziej. Jestem wdzięczna - zapewniła Ravhona, pochylając głowę.

Neatan się lekko i machnął ręką na znak, że to nic takiego.

- Chodź. Przedstawię cię w końcu faraonowi - rzekł do Vera i poprowadził go korytarzem.

W głąb gabinetu zrobili dwa kroki, zanim Dana z głośnym pieskiem rzuciła się Verowi na siłę. Wiedziała, że żyje. No i że jej nie zna. I że w ogóle nie znali się aż tak.

Ale tak jakoś wyszło. W końcu poznali się pod koniec najbardziej beztroskiego okresu jej życia. No tak jakby poznali.

Ver zamrugał, absolutnie zdumiony. Nie znał tych ludzi, więc nie spodziewał się tak... silnej reakcji.

Uśmiechnął się jednak miło, objął Danę i przycisnął do siebie.

- Też się cieszę, że cię widzę - zapewnił, głównie z grzeczności. Bo że to ta córka Mauli, Dana, mógł tylko zgadywać.

- Królową już zatem poznałeś - podsumował Neatan. - To książę Ver - zwrócił się do faraona. - Książę Isaku chciałby go ugościć u siebie. Kiedy znowu będzie w stanie używalności, znaczy.

- Coś mu się stało? - zaniepokoił się natychmiast Ver.

- Nic, z czego by się miał nie wylizać - zapewnił Elra, wstając by podać mu rękę na powitanie. - Miło mi cię poznać.

- Nawzajem - odrzekł uprzejmie Ver, wciąż z Daną w ramionach. To zaczynało się robić aż dziwne, ale głupio mu było ją przeganiać.

- Najjaśniejsza Pani, puść go. Chłopak jest koloru buraków - powiedział Neatan.

Dana puściła.

- Przepraszam - powiedziała do Vera, niespecjalnie skruszona i wróciła za swoje biurko. - Miło cię poznać.

Ver chrząknął, teraz jeszcze bardziej zażenowany.

- Nie ma za co - zapewnił. - Pewnie dobrze się znaliście. Znaczy, ty i tutejszy ja. Najjaśniejsza Pani.

Elra zachichotał.

- Nie stresuj się tak. Usiądź, każę nam coś przynieść do picia - zachęcił.

- Dziękuję - odrzekł Ver i posłuchał. Grzecznie.

- Nie aż tak dobrze, ale tak, poniekąd - powiedziała Dana. - Byłeś świadkiem naszych zaręczyn. Znaczy, moich z Isaku.

Ver zamrugał i zerknął szybko na zachowującego stoicki spokój Elrę. Potem znów skupił się na Danie.

- Rozumiem - zapewnił, grzecznie powstrzymując się od dalszych pytań. Jak również tych o podbój Północy, bo ciągle pamiętał, co powiedział mu Ravken.

- W każdym razie - mruknął Elra, zmieniając temat bo atmosfera jakby troszkę zgęstniała. - Twój ojciec jeszcze nie wie o twojej obecności. Czy miałbyś coś przeciw porozmawianiu z nim? I ułagodzeniu go? Dowiaduje się ostatni i nie będzie zadowolony z tego powodu.

- Brzmi jak on - przyznał Ver. - Dobrze.