Kingdom of North

Złote Imperium

- To dobrze - zapewniła Dana - bo Elra ogranicza plotki, wyrzucając ludzi z pałacu.

*

Karai siedział nad pismem z pustką w głowie. Więc nawet się ucieszył, że ktoś przyszedł, chociaż tego nie okazał.

- Słucham - powiedział.

Złote Imperium

Ben zrobił minę.

- No chyba byś nie pozwoliła wyrzucić tatusia? - zapytał z powagą, w ramach żartu.

*

Adhara przysiadła.

- Dziękuję. Wyznaczyłam jedną zdolną dziewczynę na zastępstwo za mnie w trenowaniu kobiet. Miu ją wdroży, obie już o tym wiedzą. Znalezieniem kogoś do zarządzania Domami Kobiet chciała zająć się królowa, zgodziłam się na to. Do pomocy cioci wskazałam Maru, ale ona się ewakuowała. Nie zdążyłam z nią pomówić przedtem, a teraz jesteśmy pod kwarantanną. Załatwię to przy pierwszej okazji. W związku z tym zostały dwie rzeczy, i o te potrzebuję się zapytać. Wujku, czy nadal chcesz mieć "prawą rękę"?

Złote Imperium

Dana zachichotała.

- Oczywiście, że nie - zapewniła.

*

Karai spojrzał na nią.

- Nie. Nie martw się tym - poprosił. - Dziękuję, że tak sprawnie się tym zajęłaś.

Złote Imperium

- Tylko spróbowałabyś powiedzieć inaczej! - roześmiał się Ben.

*

Adhara potaknęła.

- Nie ma za co. To mój obowiązek - zauważyła i uśmiechnęła się do niego nieśmiało. - Druga rzecz. Mrówki. W całej Świątyni są dwie osoby, którym mogłabym je oddać: Mamoru lub Neatan. Z całym szacunkiem dla wuja, nie sądzę żebyś chciał mu tu dawać więcej uszu. A Mamoru... ze względu na jego dobro i zdrowie umysłowe uważam, że nie powinien tego przejąć. Więc... widzę dwa możliwe rozwiązania. Mogę je stąd wyprowadzić lub zostawić je tu i dalej podsłuchiwać i ci donosić, tyle że jeszcze mniej oficjalnie niż dotąd.

Złote Imperium

- Zostaw je - potaknął Karai. - Wciąż jesteście częścią rodziny. Zawsze jesteście. Jak długo żyję, niczego wam nie zabraknie. Masz moje słowo.

Złote Imperium

Adhara potaknęła i zwalczyła chęć, żeby się rozpłakać. Przesiadła się obok, żeby wtulić się w niego mocno.

- Dziękuję - powiedziała cicho.

Złote Imperium

- Nie dziękuj. To ja przepraszam, że musicie odejść - powiedział Karai. - Uwierz mi, że to konieczne. I pilnuj męża, żeby nie napytał sobie biedy, ciężko mu idzie udawanie, że nie jest na mnie wściekły.

Złote Imperium

- Wiem, że nie masz wyjścia. Jest mi przykro z tego powodu, ale wiem - zapewniła go. - Postaram się go upilnować, ale kiedy jest zły nie zawsze chce słuchać. W tej chwili jest też przede wszystkim sfrustrowany - dodała. - Nie bardzo wie, co dalej, ale kategorycznie nie chce żebym to ja szukała pracy.

Złote Imperium

- Znajdzie coś. Nie zapominaj, że jest zdolnym artystą. Może wtedy mu się poprawi - powiedział pokrzepiająco Karai. - A ty pracujesz wciąż dla mnie. - Uścisnął ją nieco mocniej. - Wiecie już, gdzie chcielibyście mieszkać?

Złote Imperium

Pokręciła przecząco głową.

- Myśleliśmy zostać w mieście, żeby być blisko Świątyni. Nie wiem, co z tego wyjdzie. Alim nie chce pracować dla faraona, a mieszkania w stolicy są drogie. Chwilami aż się zastanawiam, czy zmiana otoczenia, przynajmniej na jakiś czas, nie zrobiłaby mu dobrze - przyznała.