Kingdom of North

- Nie chciałam nazywać po imieniu - wyjaśniła rozbawiona Fabia.

Wyszła na chwilę, ale zaraz wróciła i wślizgnęła się w jego objęcia. Skoro Imelda była już z powrotem zabezpieczona i nie wymagała więcej uwagi. Krótko później służba zjawiła się i zaczęła rozstawiać na stole.

Wstali po chwili i zasiedli do śniadania. Mniej więcej w połowie, Isaku wyjął polecenia od Paskuda i przygotował sobie truciznę.

- Paradoksalnie... na zdrowie - powiedział do Fabiany i połknął swój oryginalny lek.

Fabia przez chwilę przyglądała mu się z uwagą, jakby oczekiwała że mimo swojego wampiryzmu Isaku zaraz padnie trupem.

- I jak się czujesz? - zapytała wreszcie.

Isaku wzruszył ramionami, wsłuchując się głęboko w swój trupiozimny organizm.

- Nie wiem - powiedział. - Absolutnie nic nie czuję.

Fabia mruknęła.

- To chyba dobrze - stwierdziła. - Znaczy, o ile zrozumiałam, tak miało być. - Milczała chwilę, potem wślizgnęła się przymilnie pod jego ramię. - Już niedługo - mruknęła miękko, pocałowała go czule w brodę i z tej nowej pozycji wróciła do jedzenia.

- Tak - powiedział cicho Isaku. - Już niedługo.

W swojej nowej, niewygodnej pozycji dokończył śniadanie, potem posiedzieli chwilę, a wreszcie poszli się ubrać. Isaku niespiesznie udał się do gabinetu Elry, zobaczyć czy ten jest już na miejscu.

Elra był. Po wszystkim, co się stało, jakoś stracił zdolność spania do południa.

Kończył właśnie pisać list do Berga, kiedy Isaku wszedł.

- Cześć - przywitał się ciepło, unosząc głowę znad pisma.

*

Tymczasem Ver wybrał się odnaleźć Jona.

- Cześć - powiedział Isaku. - Tak przyszedłem - mruknął. - Cały czas myślę, skąd jeszcze mogli byśmy ściągnąć sobie nowych sojuszników do walki z Augustusem i chyba mam coraz głupsze pomysły.

*

Jon w pałacu miotał się jak mucha w szklance.

Tryb życia, do którego przywykł na pustyni, i tak szlag trafił na okręcie, i teraz w sumie zachowywał się podobnie. Wstawał, jadł szybkie śniadanie, wyglądał jak tam pogoda. Potem zazwyczaj schodził do stajni, pojeździć trochę z Leesem i to była miła odmiana od okrętowego życia. Na obiad szedł do Brunhildy, po obiedzie kiedy Lees miał lekcje ćwiczył z Nieśmiertelnymi i wracał do siebie wieczorem, głodny i gotowy paść na resztę nocy.

Toteż Ver znalazł go bez trudu, bo właśnie z Leesem zajeżdżali na wewnętrznym dziedzińcu młodą klacz. Jon prowadził klacz po szerokim kole, a po każdym okrążeniu Lees zsiadał i znowu wsiadał na wierzchowca. Robili wszystko powoli i ostrożnie, bo klacz co chwilę się płoszyła i trzeba było ją uspokajać. Na widok Vera, Lees uniósł rękę w pozdrowieniu.

- Trzymaj się! - zrugał go Jon natychmiast i zatrzymał klacz, żeby Lees mógł zejść.

- Każdy pomysł jest wart wysłuchania - stwierdził Elra. - Siadaj i mów - zachęcił.

*

Ver pomachał przyjaźnie do Leesa i podszedł bliżej.

- Jak wam idzie? - zagadnął chłopców.

Isaku usiadł.

- Piraci - powiedział wreszcie. - Mamy w tych czasach mnóstwo piratów, dobrze uzbrojonych i z doskonałymi statkami. Konkretnie... miałem dzisiaj sen - przyznał. - Przyśnił mi się okręt, owiany legendą, ale z pewnością istniejący. Widziałem go kiedyś, szczęśliwie z daleka. To piracki statek, pływający po północnych morzach, a mówiąc o północnych morzach, mam na myśli wody wokół bieguna - wyjaśnił. Opadł na oparcie. - Rzecz w tym... wiesz, jeśli kogoś zapytasz, to powie ci oczywiście, że ten okręt jest przeklęty. Krąży po wodach, na których nic nie ma i na które już nawet wielorybnicy boją się wypływać, podobno widziano na jego pokładzie żywe trupy, zawsze zjawia się owiany mgłą albo wypływa z pola bitwy owiany mgłą, zależnie od wersji. Tylko że oczywiście klątwy już nie istnieją - dodał. - Widzieliśmy resztki pirackich okrętów, które podobno natknęły się na ten statek-widmo. I wioskę na jednej z północnych wysp, która została przez niego zaatakowana. Resztki wioski. To... naprawdę. Żywe trupy czy nie, gdyby udało nam się pozyskać piratów, byłoby dobrze, zwłaszcza okręt o takiej sile rażenia.

*

- Jest bardzo płochliwa - powiedział Lees.

- To po prostu młody koń - uznał Jon.

- Większość północnych koni jest odważniejsza. Nie wiem, czy na coś się tu przyda - zignorował go Lees.

- Może się jeszcze wyrobi.

- Może.