18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

- Nawet gdybym miał czelność, a nie mam, Dana by mi na to nie pozwoliła - uspokoił go Elra.

Ravhona wyciągnęła chustki.

- Zawiń sobie głowę i szyję, byle szczelnie, i schowaj ręce - poprosiła. - Na wszelki wypadek. I wstrzymaj oddech.

Kiedy już się dostosował, przytuliła się do niego i zniknęli oboje.

Wpadli w coś absolutnie lodowatego, w wysysające życie zimno, pozbawioną powietrza pustkę, ale tylko na chwilę. W następnej chłód ustąpił na rzecz przyjemnego ciepła. Zrobiło się jasno, a zewsząd dobiegały przytłumione ludzkie głosy.

Komnata Berga była duża i ładnie umeblowana chociaż nie opływała przepychem. Chłodną, kamienną podłogę okrywał gruby dywan.

Nie było też pusto. W jednym ze stojących na środku foteli, przy stoliku, siedziała kobieta, elfka ze słomianymi włosami związanymi na karku. U jej boku leżał rdzawo czerwony, najeżony kolcami smok, z rogatym łbem złożonym na jej kolanach. Oboje patrzyli na przybyszów z uprzejmym zainteresowaniem.

[Los]

Isaku wyszczerzył się odruchowo, zanim jeszcze pomyślał, że w tym momencie szeroki uśmiech może nie być najlepszym początkiem rozmowy z niewiastami. Zaraz się kurtuazyjnie skłonił.

- My do Berga - powiedział. - Książę Isaku. Moja ciotka, pani Ravhona.

[Akayla]

Jego zęby najwyraźniej nie zrobiły na kobiecie przesadnego wrażenia. Podrapała smoka za rogiem i mruknęła coś, a kiedy gad zabrał łeb wstała i dygnęła uprzejmie. Miała na sobie lekką i bardzo nie dworską sukienkę.

- Sevi, żona Berga - przedstawiła się. - Wspominał, że możecie się zjawić, nie dalej niż dwie minuty temu. Rozgośćcie się, pójdę go tu poprosić.

[Los]

- Dziękuję - powiedział Isaku, dyskretnie acz nachalnie oglądając się za nią. Była ładna. Nie powalająca, nie śliczna, nie piękna nawet, ale po prostu ładna. Co mu się podobało. Jakże inaczej.

Zapadł się w pierwszym lepszym fotelu.

[Akayla]

Ravhona przysiadła obok.

- A jeszcze parę lat temu zaklinał się że nie weźmie następnej elfki za żonę - szepnęła z rozbawieniem do Isaku, skoro drzwi się za nią zamknęły.

[Los]

- Dziwisz się, że uległ? - prychnął Isaku. - Tylko zgaduję, że jest zupełnie inna od poprzedniej. A język już zna... - Zaśmiał się.

[Akayla]

Ravhona wyszczerzyła się pogodnie, rozbawiona.

Po kilkunastu minutach łypiący na nich smok uniósł łeb, a drzwi otworzyły się. Do komnaty wszedł Berg, z małżonką pod ramię. Zamknął za sobą starannie.

- Dawno się nie widzieliśmy - przywitał się, podchodząc. Na powitanie wyciągnął rękę do Isaku.

[Los]

- To prawda - powiedział Isaku, który wstał, by uścisnąć jego prawicę, a potem skłonił się lekko. - Ostatnio wielu starych znajomych powraca.

[Akayla]

- Prawda - przyznał Berg, z ukłonem całując podaną mu dłoń Ravhony. - Siądźmy. Żałuję że nie mogę was poczęstować. Ale, mniejsza o to. Mów, co cię sprowadza.

[Los]

- Faraon - powiedział Isaku. - Przysłał mnie tutaj, ponieważ cóż... jest już pewne, że między nim a Augustusem dojdzie do starcia. Obecnie mamy po naszej stronie tylko Królestwo Północy, a Augustus resztę świata. Jestem tu, żeby to nieco zmienić.