Kingdom of North

Punkt przemytu nr 1 - Stary Świat

- Dziękuję, Oświecony - rzekł Jon.

- Nie, nie - zapewnił Karai. - To my powinniśmy podziękować. Będę skakał z powrotem, jeśli to wszystko - rzekł.

Wieczorem miał spotkanie z Meselerinem, koniec końców, a w międzyczasie musiał pomyśleć nad organizacją koni i broni. Konie stały w stajniach Nieśmiertelnych i u Isaku, ale wydobycie ich było pewnym problemem. Ewentualna produkcja broni nawet bardziej, z tym jednak mógłby pomóc Ver. Karai miał nadzieję, że wkrótce zjawi się pomodlić. Jeśli nie, następnego dnia wyśle po niego Mamoru.

Chatka - Nowy Świat

Ver zawiódł jego oczekiwania i akurat tego dnia nie przyszedł. Natomiast gdy wieczorem Karai skoczył w umówione miejsce, znalazł się w przestronnej i bardzo drewnianej izbie. Na kamiennym palenisku trzaskał cicho ogień, ogrzewający raczej zimne pomieszczenie, zaś na ścianach wisiały imponujące poroża różnych gatunków zwierząt, w tym również zupełnie obcych. Zza okna widać było las... chociaż przypominał bardziej pierwotną puszczę niż zadbane zagajniki z Mglistych Wysp. Gęste, nagie gałęzie splatały się ze sobą jak palce, przyprószone pierwszym opadem śniegu.

Królowa siedziała na ławie okrytej kudłatą skórą przy jednym z okien, ubrana w myśliwski strój, z jasnymi włosami związanymi niedbale na karku. W dłoni trzymała kubek z parującym płynem. W kącie pomieszczenia natomiast stał młody chłopak, może piętnastoletni, z czarnymi żyłami widocznymi przez bladą skórę.

Sevi uśmiechnęła się blado na widok Karaiego. Punktualny był.

- Dobry wieczór, Oświecony. Dziękuję, że przyszedłeś. Usiądziesz ze mną? - zaprosiła, od razu nalewając ciepłej herbaty do kubeczka także i jemu.

Chatka - Nowy Świat

Karai zjawił się, naturalnie, ze swoją obstawą. No dobrze, z Alimem, który ustawił się w kącie przeciwległym do chłopaka.

Karai skinął królowej głową.

- Niech duchy pustyni czuwają nad tobą, wasza wysokość. Chętnie - potwierdził i zajął miejsce.

Chatka - Nowy Świat

Sevi podała mu kubeczek, a potem spojrzała pytająco na upiora.

- Jesteśmy sami a runy działają, wasza wysokość - zapewnił ten.

- Dobrze - odrzekła. - Możemy mówić swobodnie. Wybacz że spotykamy się w ten sposób, Oświecony - zwróciła się znów do Karaiego - jednak w bardziej oficjalnym otoczeniu nie czułabym się bezpiecznie.

Chatka - Nowy Świat

- Nie przejmuj się, wasza wysokość - rzekł Karai. - To bardzo piękne i przyjemne miejsce.

Chatka - Nowy Świat

- Cieszę się, że tak myślisz - zapewniła, uśmiechając się delikatnie. - To chata myśliwska mojego męża. Lubił tu bywać. Czasem odwiedzała nas też moja kuzynka i szliśmy na jelenie.

Urwała na chwilę, potem westchnęła cicho i upiła długi łyk.

- Twoja synowa jest bardzo zdolna i gładka - pochwaliła. - Ojciec jej tego nauczył czy to naturalny talent? Jeśli wolno mi spytać.

Chatka - Nowy Świat

- Jej ojciec bardzo dbał o jej edukację, co z pewnością pomogło rozwinąć jej naturalną inteligencję i silny instynkt w kierunku tego, co właściwe - zapewnił Karai. - Cieszę się, że wzbudziła twoje uznanie, wasza wysokość.

Chatka - Nowy Świat

- Powinniście być z niej dumni - potwierdziła Sevi. - Niestety, w tym wszystkim tak naprawdę niewiele się od niej dowiedziałam - przyznała, spoglądając na niego. Nachyliła się leciutko w jego stronę. - Powiedz mi szczerze, Oświecony... jak naprawdę wygląda sytuacja po waszej stronie? Co robi z tym wszystkim Królestwo? Ty sam jesteś człowiekiem czynu, nie wierzę że siedzisz z założonymi rękoma. - Urwała na chwilę. - Nic, co powiesz, nie opuści tej chaty, na to masz moje słowo.

Chata - Nowy Świat

- Czynię to, co musi czynić człowiek honoru w czasach terroru i tyranii, wasza wysokość - powiedział Karai. - Modlę się. Szczęśliwie, nie jestem sam i ci skłonni do szczególnego poświęcenia Świętym Duchom swojej własnej duszy mają wsparcie w wielu osobach.

Chata - Nowy Świat

Sevi mruknęła i powoli skinęła głową.

- Rozumiem, tak sądzę - odrzekła cicho i spojrzała za okno. Milczała przez krótką chwilę. - Czego wam potrzeba?