Kingdom of North

Pamięć

- A zatem standard - powiedział Karai i zaczął pisać... ale zaraz przestał. - Umiesz kaligrafować w zachodnim alfabecie - stwierdził z uśmiechem, przesuwając Elrze po stole papier i pióro, i rozsiadł się wygodnie, żeby podyktować, aż faraonowi odpadnie ręka.

Gdy kończyli, Dana wpędzała już do wnętrza ich liczne potomstwo, pięknie wystrojone. Tradycja ślubów zmieniła się nieco - ojcowie nie oddawali już córek - więc Elra mógł usiąść z Daną w pierwszej ławce. Ujęła jego dłoń w swoją i ścisnęła mocno.

Pojawili się Brunhilda i Kellam, oboje w bieli i szafirze, i przeszli niespiesznie do swoich miejsc naprzeciwko Karaiego. Ten rozłożył ręce i zaintonował sutrę, której oczywiście nikt w tej fantastycznej rodzinie nie umiał, ale powietrze i tak rozbrzmiało chórem. Potem trzykrotnie zapytał Brunhildę:

- Czy ty, Brunhildo, oddajesz się temu mężczyźnie, Kellamowi?

A Brunhilda odpowiedziała trzykrotnie:

- Oddaję.

Potem Karai powtórzył proces z Kellamem:

- Czy ty, Kellamie, przyjmujesz tę kobietę, Brunhildę?

- Przyjmuję.

Karai wstał, żeby inni wiedzieli, że też mogą, chociaż Dana już się właściwie zmaterializowała obok, wyściskać ich obojga.

Pamięć

Elra, wyszczerzony od ucha do ucha, chociaż z trochę bolącą ręką, poszedł w ślady żony - wyściskać mocno córkę, składając jej gratulacje, i po bratersku uścisnąć dłoń Kellama. Lubił wampira, odkąd byli na siebie skazani nawet bardziej niż dawniej.

Przy Karaim zmaterializował się Ainar i bardzo poufale oparł się mu o ramię.

- Urocza rodzina, hmm, dashre? - zagadnął. Chociaż był wspomnieniem, cieszył się na widok przyjaciela. Na tyle, na ile może się cieszyć wspomnienie.

Pamięć

Karai aż lekko podskoczył. Dobrze, że mieli w Świątyni Leesa - przynajmniej było wiadomo, czego spodziewać się po tym wymiarze. Inaczej dość mocno by się przestraszył.

- Witaj, dashre - odpowiedział. - Owszem, urocza. Chociaż aż trudno uwierzyć jak bardzo się zmieniła. - Spojrzał na hakkaiego. - Pamiętasz księcia Leesa? Bardzo cię chwalił.

Pamięć

Ainar uśmiechnął się miękko.

- Tak, pamiętam. To miło. Był bardzo zrozpaczony, kiedy tu trafił, dobrze że udało mi się mu ulżyć chociaż trochę. Ten jego smok też zniknął - dodał. - Elra dokądś go odesłał.

Pamięć

- Jego smok? - powtórzył Karai. - Neb?

A uzyskawszy potwierdzenie zamyślił się na moment i po chwili skierował swoje kroki w kierunku faraona.

- Wybacz, że przerywam radosny moment, wasza wysokość - powiedział, biorąc sobie coś ładnego i polukrowanego ze stołu - ale gdzie jest Neb Taui?

Pamięć

- U Mauli - odrzekł Elra. - Już od... w tamtym czasie będzie parę dni. Chciał walczyć, był śmiertelnie obrażony na mnie, a ona go opanuje, więc...

Pamięć

- Macie z nią kontakt?

Dana popatrzyła w kierunku Ravkena.

- Nie wracam tam! - oznajmił Łowca, strategicznie kierując się do wyjścia.

- Muszę się z nią skontaktować!

- Brzmi jak twój problem, nie mój!

Karai przestał go gonić.

- Zmiękłeś w tym wymiarze - powiedział zimno. - Stałeś się tchórzem.

Ravken zatrzymał się i zgrzytnął wściekle zębami. Karai uśmiechnął się.

- Dam ci list - rzucił wesoło i poszedł go napisać.

Pamięć

- Cóż, prosiła bardzo wprost żeby więcej się tam nie pokazywał - stwierdził Elra z rozbawieniem, w obronie Ravkena. W końcu Łowcę też lubił. - Sama pewnie się do ciebie odezwie, Oświecony, i raczej prędzej niż później.

Pamięć

- W porządku - mruknął Karai ku wyraźnej uldze Ravkena. - Mam nadzieję, że macie rację i Maula wkrótce się odezwie.

- Jak w ogóle idzie ta wojna? - spytała Dana, pierwszy znak jej zainteresowania zewnętrznym światem od dawna.

- Na razie trudno mówić o wojnie - rzekł Czerwony. - Minęło dopiero kilka dni. Póki co terror Neatana nie wygląda na szczególnie straszny, nie ma też ofiar po naszej stronie, jeśli nie liczyć tych kilku porwań, o których wiecie...

- Berga i Lory?

- I być może Isaku - powiedział Karai. - Chociaż w jego wypadku to mogło nie być porwanie.

Dana skrzywiła się.

- Ufam mu - przyznała. - Ale Neatanowi też ufałam.

Pamięć

Elra przytaknął pomrukiem.

- Czuję podobnie - przyznał. - Chciałbym powiedzieć, że przecież on by nigdy i nawet w Wojnie Czteroletniej udowodnił, że jest godny zaufania nawet jeśli wygląda inaczej... ale po Neatanie też się nie spodziewałem że wbije nam nóż w plecy, nie w ten sposób.

Westchnął i skrzywił się lekko.

- Wygląda że miałem co do niego rację za pierwszym razem i nigdy nie było mi tak przykro z tego powodu - przyznał.