Kingdom of North

Złote Imperium

- Tak, ja... zorientowałem się, że idzie wojna - przyznał Jon w podłogę. - Ale dziękuję za uprzedzenie. Ale jest w porządku, prawda? - spytał, na chwilę unosząc oczy. - To znaczy... kiedyś raczej będziemy mieli gdzie wracać?

Złote Imperium

- Nie mogę z czystym sumieniem dać ci żadnych gwarancji, ale sądzę, że tak - odrzekł Elra łagodnie.

Złote Imperium

- Tak, rozumiem - zapewnił Jon. Naprawdę rozumiał, bo kiedy jego ojciec wyjeżdżał na południe, wszyscy byli przekonani, że sprawy pójdą dobrze. A poszły... cóż, dokładnie odwrotnie. - Co z resztą dzieci? - spytał jeszcze. W końcu jego rodzony brat też był w pałacu.

Złote Imperium

- Dołączą do was później, razem z haremem i moją siostrą - odrzekł Elra. - Chwilowo mamy jeszcze czas, a Brunhildzie bardzo zależało na tych wakacjach. Niech ma chociaż chwilę, żeby się nacieszyć. - Urwał na chwilkę. - Nie martw się zanadto - dodał. - Cokolwiek się stanie, dopilnuję, żeby było dla was wszystkich dobre i bezpieczne miejsce.

Złote Imperium

- Jak wilgotny ziggurat nieumarłej złej mocy na końcu świata? - mruknął Jon.

- Czego ty uczysz o mnie swoje dzieci? - spytał Neatan przesadnie egzaltowanym głosem osoby śmiertelnie urażonej. - Poza tym Cicha posprzątała prawie wszystką wilgoć, smarkaczu - burknął do Jona, który z miejsca zrobił się trochę zielony. - Złożę z ciebie ofiarę, gdy twoi przybrani starzy już wykitują - nastraszył go bezlitośnie Neatan, widowiskowo rwąc połączenie na koniec.

Złote Imperium

Elra westchnął cicho.

- Jest wredny i łatwo się złości, ale tak naprawdę to was lubi - zapewnił. - Dawniej też miałem o nim bardzo złe zdanie. Potem uratował życie Leesowi.

Złote Imperium

Jon uśmiechnął się z takim wysiłkiem, że wyglądało to bardziej, jakby dostał skurczu.

- Ma też historię morderstw w rodzinie - zauważył. - Ale to miłe z jego strony.

Złote Imperium

- To prawda. Wiele lat temu. Podobnie jak jego ojciec, Namiestnik, matka Dany... sam też zrobiłem w przeszłości trochę rzeczy, z których nie jestem dumny. Nie mam na sumieniu żadnych krewnych - zaznaczył zaraz, żeby nie było wątpliwości. - Mam na myśli, że czas sporo robi z ludźmi. Na lepsze lub na gorsze. Na ten moment, nie mam cienia wątpliwości, że będziecie przy nim bezpieczni.

Urwał na chwilę i przez moment wyraźnie walczył ze sobą. Wreszcie wziął głęboki wdech i sam spuścił wzrok.

- Skoro już o moim sumieniu, Wielki Lej... trochę mi zajęło, zanim tak naprawdę zrozumiałem, co się tam stało. Pełnię konsekwencji tego, co się stało. Skłamałbym, gdybym powiedział, że na początku nie byłem zadowolony. Teraz czuję się przede wszystkim winny. Ale... chciałem powiedzieć... chciałbym, żebyś wiedział, że to nie był mój pomysł. Kazałem wtedy Pradawnym zwalić mury miasta, zniszczyć tabory z zaopatrzeniem i utworzyć grząski grunt pod nogami armii Północy. Chciałem, żeby Nieśmiertelni wynieśli się ze szczątków mojego domu. Pradawni zamiast tego stworzyli lej i pogrzebali mieszkańców stolicy razem z armią Północy i niedobitkami Czerwonych. Wynikła po części z tamtego wydarzenia powszechna opinia, że to ja przemieniłem tamtą wojnę w wojnę totalną też... nie oddaje całej prawdy.

Potarł twarz i uniósł wzrok z powrotem na Jona.

- Nie próbuję się usprawiedliwiać, ponoszę pełną odpowiedzialność za całe zło, które przez moje działania zostało wyrządzone tak wielu ludziom, po obu stronach. Nie powinienem był obdarzać Pradawnych Północy tak wielkim zaufaniem. Tak naprawdę wolałbym o tym nie mówić - przyznał. - Brzmi to jak wymówka. Ale... pomyślałem, że powinieneś wiedzieć, jak to się stało.

Złote Imperium

Jon drgnął, jakby Elra go uderzył. Albo jakby chciał poderwać się i wyjść, ale jednak został na miejscu. Przez chwilę oddychał ciężko, wyraźnie starając się uspokoić.

- Nie sądzę, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie - przyznał w końcu lekko łamiącym się głosem. - Pradawni zrobili to, służąc tobie. A ty wykorzystałeś to, żeby wygrać wojnę i nigdy nie okazałeś za to skruchy ani ludziom z Północy, ani swoim własnym... to znaczy... ludziom z Imperium - powiedział niezgrabnie Jon. Otarł rozdrażnionym ruchem oczy. - Czy mógłbym odejść? Chcę się spakować.

Złote Imperium

- To nie ma większego znaczenia. Wiem o tym, Jon - zapewnił łagodnie.

Przede wszystkim zaś uważał, że "przepraszam" dla pokrzywdzonych byłoby tylko śmieszne i oburzające. Wiedział, jak on się czuł, kiedy Karai przepraszał jego. Chociaż może to po części ponieważ czynił to z nożem na gardle Hatszepsut.

- Idź. Przepraszam, że sprawiłem ci przykrość i... miłego wypoczynku.