Kingdom of North

Złote Imperium

Elra uprzejmie uniósł brwi. Ale uszanował życzenie Neatana i nie drążył.

- Powinnaś spróbować tych ślimaczków - powiedział w związku z tym, żeby zmienić temat. - Są wyśmienite. Chociaż kiedy zobaczyłem je pierwszy raz, lata wstecz, myślałem że nie przełknę - przyznał z rozbawieniem.

Meselerin

- Czemu? - zdziwiła się Vesna.

Jedzenie było dla niej czymś zupełnie nowym i ciekawym. Zupełnie nie rozumiała, po co to robi i czemu coś jej burczało w brzuchu zanim zaczęła. Tym bardziej nie rozumiała, czemu te zabawne smaki miałyby kogoś brzydzić.

Podano deser. Wróciła Dana i żona premiera. Jon wreszcie skończył mówić do Cichej o trochę się zaczerwienił, gdy pojął od jak dawna nie dał jej dojść do słowa.

Meselerin

- Cóż... ślimaki są oślizgłe i pełzają po ziemi - wyjaśnił jej. - Nie do końca coś, co większość ludzi chciałaby włożyć do ust. Tak jakby... nie do końca świadomie zakładamy, że coś będzie niedobre, chociaż niekoniecznie takie jest. Ślimaczka? - zaoferował Danie, skoro z powrotem usiadła obok.

Cicha uśmiechnęła się do Jona wyrozumiale. Nie miała mu za złe i chciała, żeby wiedział.

- Nie masz za bardzo z kim rozmawiać o takich rzeczach, co? - zgadła. - Całe twoje rodzeństwo jest od ciebie sporo młodsze.

Meselerin

Dana spojrzała podejrzliwie.

- Jeśli są dobre - powiedziała ostrożnie. A kiedy już wygrzebała ze skorupki malutki kawałek mięsa, stwierdziła ze zdziwieniem. - Hm... Całkiem w porządku.

- To także afrodyzjak - rzekł Neatan, nie bez pewnej złośliwości. Takiej podszytej sympatią.

- Tak - przyznał Jon, z ulgą że Cicha rozumie powody jego gadatliwości.

Meselerin

Elra uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Nie wiedziałem - przyznał. - Może jednak nie jedzmy ich za dużo, kochanie - zwrócił się wesoło do Dany.

- To troszkę przykre - stwierdziła Cicha. - Zwłaszcza że to wszystko, co mi powiedziałeś było naprawdę ciekawe.

- Masz ochotę? - zapytał chłopaka siedzący obok Syrus, podsuwając mu swoją nietkniętą porcję deseru. Nadal nie lubił marnować jedzenia.

Meselerin

Dana zachichotała.

- Tylko jednego czy dwa - zadeklarowała.

- Tak, dziękuję - zapewnił Jon, który jak każdy chłopak w tym wieku jadł dziesięć razy więcej niż normalny człowiek. - Cieszę się, że tak uważasz. Ja też - zwrócił się do Cichej. - Ale moi, hmmm... Dotychczasowi koledzy... Nie podzielali tego zdania. - Skrzywił się lekko. - Trudno.

Meselerin

- Skoro chcesz ryzykować - zgodził się Elra z przesadną powagą.

Cicha mruknęła.

- Kontakt z ludźmi jest mimo wszystko ważny - stwierdziła łagodnie. - To nie jest idealne, ale w tej sytuacji może powinieneś spróbować nawiązać znajomości z kimś starszym od siebie? Ewentualnie mogę zorganizować dla ciebie lustro do mnie.

Meselerin

Dana w odpowiedzi zachichotała znowu, troszkę głupiutko. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu, nie zamierzała żałować sobie wina.

- Coś ogarnę - zapewnił Jon. - Ale lustro może być dobrym pomysłem.

Meselerin

- W takim razie uznaj, że je masz - odrzekła pogodnie, mrugając do niego jednym okiem. - No i zawsze możesz próbować nagabywać jego - zapewniła, mało dyskretnie wskazując Syrusa. - Tylko wygląda jak gbur.

Syrus obejrzał się na nich i uniósł brwi.

- Pamiętałem cię jako milszą - stwierdził z rozbawieniem.

Cicha uśmiechnęła się czarująco w odpowiedzi.

W międzyczasie większość gości zjadła desery, a muzycy wreszcie zaczęli grać żywszą melodię. Pierwsze pary możnowładców wyszły na parkiet. Berg przeprosił premiera, którego nadal zabawiał rozmową i odwrócił się do Dany.

- Czy zechcesz zatańczyć ze mną, Najjaśniejsza Pani?

Meselerin

- To dlatego, że tak źle traktuję pracowników - wyjaśnił oschle Neatan, łypiąc złowrogo na premiera, który nawet jeśli słyszał, nie zareagował. - Rozwijają się później.

Dana uśmiechnęła się do króla.

- Z przyjemnością - zapewniła i podała mu drobną dłoń.