20.2: Przygody Kruka żeglarza

[Los]

- Racja - przyznała Yuki, nadstawiając uszu na rozmowę I'waia z druidem, żeby ten pierwszy nie musiał jej całej powtarzać.

[Akayla]

- Białe Pustkowie jest awatarem bezlitosnego oblicza matki natury, przyjacielu - wyjaśniał właśnie druid. - W prostszych terminach, to solna pustynia.

- Solna? - powtórzył I'wai ze zdumieniem.

- Zgadza się. Ziemię pokrywa sól. Panuje przeraźliwe gorąco, o wodę bardzo trudno. Fauna również jest mniej przyjemna niż w podobnych miejscach w dawnym świecie. - Druid nagle zmarszczył brwi. - Nie mów mi, że chcecie tam iść!

- Ależ oczywiście, że nie - zapewnił solennie I'wai. - Jestem po prostu ciekaw tutejszej przyrody.

- Cóż - sapnął mężczyzna, udobruchany. - Nasi ludzie spotkali się z drobnymi gryzoniami, których ukąszenia bardzo źle się goiły i dużymi podziemnymi drapieżnikami, które budowały pułapki na powierzchni... ostatecznie nie ustaliliśmy, na co normalnie polują - przyznał. - Do tego ekspedycję nękały też roje krwiożerczych owadów, zazwyczaj w godzinach popołudniowych. Fascynujące miejsce - podsumował z lekkim westchnieniem.

[Los]

- Myślę, że powinniśmy polecieć - powiedziała Yuki, wysłuchawszy tego. - Na naszych pustyniach dobrze się to sprawdza. Znaczy, na pustyniach Starego Świata - poprawiła się. - Poniesiesz dwie osoby, cerendi?

[Akayla]

Tafu zasyczał niechętnie.

- Jeśli bardzo chcesz - zgodził się jednak.

Lubił Yuki. Syrus był bardzo szczęśliwy, że się pojawiła, więc Tafu nie miał innego wyjścia. Poza tym, była miła.

Tau pochylił lekko głowę.

- Postaram się nie być irytujący, cerendi - obiecał.

Smok prychnął tylko. Wampir wobec tego nie drążył dalej i zwrócił spojrzenie z powrotem na I'waiego. Milczał chwilę.

- Może powinniśmy poprosić ich o użyczenie jakiegoś sznurka? - zapytał. - Zacząć przyzwyczajać Pies po drodze że będzie mieć podobne rzeczy na szyi.

[Los]

Yuki zmarszczyła wąskie brwi i myślała chwilę.

- Może powinniśmy najpierw ją zabrać na statek - powiedziała. - Ta solna pustynia to chyba nie jej środowisko, może stać jej się krzywda. Tylko raczej nie będzie to łatwe. Nie wiem. Pewnie masz rację.

Sięgnęła za pazuchę i zaczęła wyciągać długą, cienką, mocną linę, nie wiadomo w jaki magiczny sposób tam upchaną.

[Akayla]

- Jeśli coś zacznie się jej dziać, znajdziemy najszybszy sposób na przeniesienie jej na statek. Możemy lecieć tak, żeby wybrzeże było w zasięgu wzroku - zaproponował.

[Los]

Yuki pokiwała głową. Położyła linę obok siebie.

- Ruszamy po zmierzchu - zdecydowała.

[Akayla]

Tau krótko kiwnął głową na zgodę.

Siedzieli w milczeniu przez długą chwilę, nim I'wai zakończył wreszcie swoją pogawędkę z druidem i zawrócił pod chatę. Znalazł się na dachu w dwa uderzenia skrzydeł.

- Słuchaliście? - upewnił się.

- Mhm - potwierdził Tau. - Wyjdziemy po zmierzchu. Polecimy.

Skrzydlaty pokiwał głową i usadowił się wygodnie. Znaczy się, jak kura na grzędzie.

Milczał chwilę, jednak ciekawość ostatecznie wzięła górę.

- Gdzie byliście całą noc?

[Los]

- W lesie - powiedziała Yuki. - Jest... jedno zwierzę, które za mną łazi, odkąd rzuciłam mu trochę żelaznych racji. Siedzieliśmy z nią.

[Akayla]

I'wai zrobił zdumioną, i po prawdzie to dość głupią, minę. Tau prychnął cicho, z rozbawieniem. Skrzydlaty nie sprawiał wrażenia, jakby go to przejmowało.

- Łau. Mogę zobaczyć? - zainteresował się. - Zamierzasz je ze sobą zabrać?