20.2: Przygody Kruka żeglarza

[Los]

Yuki westchnęła.

- Nie mogę go zostawić, skoro już się oswoiło - powiedziała. - I tak, właściwie możemy jej poszukać - przyznała i zsunęła się z dachu.

[Akayla]

I'wai pokiwał głową. Ufał, że Yuki się znała, bo on absolutnie nie miał pojęcia o trzymaniu zwierząt. Umiał co najwyżej polować na niektóre.

Zeskoczyli z Tau w ślad za Yuki i zawrócili do lasu. Z perspektywy mieszkańców, musieli dziwnie wyglądać. Co w absolutnie niczym Tau nie przeszkadzało. Ci ludzie sami byli dziwni. I chociaż chwilowo dobrze im szło, nie był przekonany czy zdołają długo przetrwać. Wydawali się niedostosowani do życia w dziczy.

- Przypominają mi dawnych meselerińskich odkrywców, ci tam - mruknął cicho, kiedy weszli już między drzewa.

I'wai zerkną na niego z ukosa.

- Znałeś jakiegoś?

- Jednego. Chociaż "znałem" to może być za dużo powiedziane - przyznał wampir.

[Los]

- Też narażał życie w głupi i niepotrzebny sposób? - spytała cicho Yuki, rozglądając się za Pies.

Podniosła z ziemi jakiś owoc, wyglądający na jadalny i wyciągnęła nóż, żeby go pokroić na mniejsze kawałki. Może to przyciągnie jej nowego zwierza.

[Akayla]

Tau potaknął pomrukiem.

- "Odkrył" Ostatnie Góry - wyjaśnił. - I zginął na pustyni, razem z większością swojej karawany, zanim zdołał wrócić do domu. Jakby tylko porozmawiał z rdzennymi plemionami wędrownymi, uzyskałby ten sam efekt i przeżył, ale wtedy to było poniżej godności Starego Kontynentu. Meselerińczycy, jak to Meselerińczycy, oczywiście zaraz zaczęli romantyzować tę historię. Jakby było co.

- Łau. - I'wai miał zacząć coś mówić, ale zamknął nagle usta. - ŁAU - sapnął, bo Pies wysunęła łeb spod pobliskiego krzaka, łypiąc podejrzliwie na Skrzydlatego. - To ono?

[Los]

- Ona. Ma na imię Pies - potaknęła Yuki. Wyciągnęła kawałek owocu na otwartej dłoni. - Podejdź, mała - zachęciła.

[Akayla]

Pies wydała z siebie dziwny, głuchy odgłos i podeszła ostrożnie do Yuki, wziąć sobie jedzenie, nie spuszczając jednakże oczu ze Skrzydlatego.

- Śliczna jest - sapnął ten z zachwytem. - Myślałaś już, jak nazwać ten gatunek?

[Los]

- W ogóle nie myślałam, żeby go nazywać - przyznała Yuki z rozbawieniem. - Teraz jest śliczna i roślinożerna. Nocą... dokładnie na odwrót - dodała i delikatnie spróbowała dotknąć głowy Pies.

[Akayla]

Pies odsunęła łeb i cofnęła się o kroczek. Skończyła żuć ostatni kawałek owocu i oblizała swój złoty pysk.

- Trochę jak typowa wampirzyca - zauważył Tau z rozbawieniem. - W dzień śpi, więc jest niegroźna, a w nocy poluje. Tylko śliczna jest zawsze.

[Los]

- Nie wydaje się wystarczająco oswojona, żeby ją złapać na linę - dodała Yuki, myśląca zawsze praktycznie.

[Akayla]

- Prawda - przyznał Tau. - No, zobaczymy. Coś trzeba będzie wymyślić.

- Jak to się w ogóle robi? - zapytał I'wai. - Oswajanie dzikich zwierząt?