Kingdom of North

Złote Imperium

Elra nie obudził się. Generalnie obudzenie go w tej chwili miało być raczej dość trudne.

W związku z tym przespali sobie razem kolejne kilka godzin. Elra obudził się, kiedy było już dobrze po południu.

Złote Imperium

Dana budziła się w międzyczasie kilka razy - głównie przez ból głowy - ale nie zmieniła pozycji i od razu szła spać dalej, więc kiedy jej mąż się ocknął, wciąż leżała w tej samej pozycji. Obudziła się dopiero, gdy się poruszył i chwilę zbierała się w sobie, nim uniosła na niego przestraszone spojrzenie.

- Przepraszam? - szepnęła na wszelki wypadek.

Złote Imperium

Elra mruknął sennie i potarł twarz.

- Nie ma za co - zapewnił. - Nikt nie zachowuje się przykładnie po pijaku. Pamiętasz, jak wyszliśmy z Isaku pod Świątynię? To dopiero było... - dodał pogodnie w nadziei, że chociaż trochę ją to rozbawi.

Złote Imperium

- Zrobiłam coś okropnego? - spytała Dana.

Złote Imperium

- Cóż... zasadniczo to nie - przyznał. - Dość głośno oprotestowałaś pomysł wyjścia z kolacji i rozpłakałaś mi się na rękach, kiedy cię wyniosłem i w zasadzie tyle - wyjaśnił.

Złote Imperium

- Nie tak źle - przyznała cicho i objęła go za szyję. - Powinnam przestać pić. Czuję się wtedy lepiej. Nie podoba mi się to. Strzel mnie z obróżki następnym razem, co? - spytała przymilnie.

Złote Imperium

- Skoro chcesz - zgodził się. Spojrzał na nią. - Dlaczego nie podoba ci się, że czujesz się lepiej? Poza groźbą popadnięcia w alkoholizm.

Złote Imperium

- Właśnie z powodu tej groźby - odpowiedziała Dana. - Jeszcze tylko tego brakuje mi w życiu. I ponieważ to złudne - dodała. - Teraz na przykład czuję się okropnie. I powinnam, prawda? - mruknęła. - Dopiero co poroniłam. - Przymknęła na chwilę oczy i przytuliła się mocniej do niego. - Tak się cieszę, że cię mam. Jesteś najlepszy.

Złote Imperium

Elra mruknął.

- Cieszę się, że tak myślisz - zapewnił łagodnie. - I... nie jesteś w tym sama. Też czuję się paskudnie z powodu małego.

Złote Imperium

- Wiem - zapewniła Dana cicho, ze smutkiem. - Przepraszam, jeśli nie daję ci tego odczuć. Wiem, że nie daję - poprawiła się. - Ale wiem. Nigdy nie sądziłam inaczej. - Milczała chwilę. - To nie było... Tak od razu. Krwawiłam chyba godzinę. I wiesz, było je widać. Wyglądało jak fasolka, zupełnie jak fasolka, ale było je widać. - Przygryzła lekko wargę. - Wiem, że też cierpisz - powtórzyła. - Nigdy nie podejrzewałam inaczej. Ale nawet siebie nie umiem pocieszyć.