Kingdom of North

- Spróbuję, ale on też musi chcieć. Ostatnio nie do końca chce - wyjaśniła Hatsze.

Zerknęła w kierunku pokoju, gdzie zniknął Mamoru, zobaczyć czy już wraca czy jeszcze nie.

*

- Możliwe - przyznała Fabia, wzruszając lekko ramionami. Poglądy Czerwonych na temat jej osoby niezbyt ją interesowały. - Patrząc z technicznego punktu widzenia, jeszcze nie tak dawno pasowałam do jego definicji. - Mruknęła. - Powiedziałam mu że jestem otwarta na rozmowę, w każdym razie. Jakby czuł potrzebę. Wyglądał jakby się nałykał gwoździ i uciekł.

Nie wracał kilka długich minut. W końcu się pojawił. Rzucił Hatsze i Ruvie nieco podejrzliwe spojrzenie, i ruszył w kierunku kuchni. Dopiero na zakręcie jakby sobie przypomniał, że nie mieszka tu sam.

- Kazać przynieść ci obiad? - spytał Hatsze.

*

Isaku odwrócił gwałtownie głowę w jej stronę.

- Jak możesz? - obruszył się. Wyciągnął rękę i pogłaskał delikatnie jej policzek. - Nie myśl tak o sobie. I nikt nie ma prawa okazywać ci braku szacunku. Nigdy, nikt. Rozerwę go na strzępy.

- Nie zjesz ze mną? - zdziwiła się Hatsze. Bo pytanie brzmiało jakby Mamoru już gdzieś wychodził.

*

Fabia mruknęła i przymknęła oczy jak zadowolona kotka, poddając się głaskom.

- Przepraszam. Nie denerwuj się, misiaczku - poprosiła przymilnie. - Nikt nie okazuje mi braku szacunku.

- Zjem - żachnął się. - Idę do kuchni poprosić o obiad - dodał z rozdraznieniem. - Przyniosę ci też.

Pokręcił głową i zniknął za rogiem.

*

- Dobrze - powiedział Isaku i zabrał rękę. - Mnie też go trochę żal - przyznał, wracając do tematu. - Wiem bardzo dokładnie jak się czuje.

- O tym mówię - wyjaśniła po cichu Ruvie. - Nie jestem pewna, co robię źle.

*

Fabia mruknęła i pokiwała głową.

- Ale pewnie nie dość żeby być chociaż trochę mniej szorstkim wobec dzieciaka, co? - domyśliła się.

- Jest nieszczęśliwy, ale nie chce zostać pocieszony. Niezrozumiała istota - przyznał jej Ruva.

*

Isaku prychnął.

- Nie jestem aż tak niemiły - dodał jednak po chwili.

- Myślisz, że powinnam po prostu dać mu spokój i przestrzeń? - mruknęła Hatsze.

Może wtedy przestanie się denerwować o byle co. Albo wręcz przeciwnie, zrobi się tylko gorzej.

*

- Nie jesteś złośliwy - przyznała mu. - Bardziej mam na myśli, że... wiesz, podniósł zupełnie sensowną i zrozumiałą obawę, a ty się do niej nie odniosłeś i tylko wgniotłeś go w ziemię. To nie chodzi o to, żeby się nad nim rozczulać, raczej po prostu zakomunikować, że go usłyszałeś i że praca dla ciebie nie zniszczy mu małżeństwa. Tak jak to teraz wygląda, wiem że gdybym ja była na jego miejscu, zwyczajnie bym się bała całej tej sytuacji.

- Nie wiem, przyjaciółko - powiedział Ruva. - Otwarta rozmowa wydaje się najlepszym sposobem zduszania problemów, jednak ludzie to splątane i nielogiczne istoty.

*

- Nie jestem wcale pewien, że praca dla mnie nie zniszczy mu małżeństwa - przyznał Isaku. - Aczkolwiek dałem Hatsze subtelnie znać. Może zrozumiała. - Skrzywił się. - Wgniatanie go w ziemię sprawia mi pewną satysfakcję.

- To wszystko straszliwie skomplikowane - zgodziła się z nim Hatsze.

*

Fabia mruknęła.

- Może inaczej: że nie zostanie porzucony z problemem jeśli faktycznie coś się stanie. - Milczała chwilę. - Jest w zasadzie jakiś powód, dla którego jesteś skłonny uprzedzić ją subtelnie, ale nie wprost?

Wrócił Mamoru z dwoma talerzami, znowu rzucił im podejrzliwe spojrzenie i zniknął w jadalni.

*

- Karai - powiedział Isaku. - Zawdzięcza mu pozycję i od dawna są blisko. Nie chcę, żeby dowiedział się o tym od Hatsze. Mamoru całkiem wyraźnie nie planuje żebrać o wybaczenie, na co pewnie liczył. Obawiam się, że odczyta przyjęcie go przeze mnie jako urazę lub wyzwanie. A działanie samego Mamoru, ponownie, jak zdradę i kto wie, czy nie postanowi się go pozbyć. Szczerze, te argumenty mogłyby podziałać na samą Hatszepsut, ale może kiedy trochę przestanie być wściekła na męża?