Kingdom of North

Elra nie zamierzał argumentować. Rada Isaku była naprawdę dobra, więc zamierzał się jej trzymać i ewentualnie przepraszać później.

Przytaknął.

- Pójdę do Karaiego i rozważymy najbezpieczniejszą i najszybszą metodę dotarcia tam, jeśli Syrus jeszcze się tym nie zainteresował, bo wiadomość była od niego - wyjaśnił. - Chcieliśmy zorganizować nam statek, ale to może potrwać tygodnie, a potem jeszcze rejs...

Jon zamrugał.

- Dopuścili cię do Karaiego? On tu jest? - zdumiał się. - Myślałem, że siedzi w jakimś bunkrze pod kamieniem. - Otrząsnął się. - Zresztą, ty też powinieneś. Ja się zajmę Burnhildą. Od czterech lat się tam pojawiam po nią i zawsze wracam z niczym. To już bardzo osobiste.

- Nie, nie ma go tu - odrzekł Elra. - Ale tak, rozmawiałem z nim. I nie ma mowy żebym się zabunkrował - dodał. - Zamierzam płynąć na Wschód. Jeśli chcemy chociaż marzyć o odzyskaniu dawnego świata, potrzebujemy wsparcia cesarza. Muszę odwiedzić go osobiście. - Milczał chwilę. - Ale, skoro bardzo ci zależy, możemy uzgodnić że pojedziesz przodem, z jakimś wsparciem Czerwonych dla bezpieczeństwa, odzyskasz ją, a my zgarniemy was gdzieś z wybrzeża.

- Tym bardziej powinieneś tutaj zostać, ze mną cesarz rozmawiać nie zechce - stwierdził Jon. - W porządku. W takim razie wyruszę jutro i spotkamy się na wybrzeżu. Chyba że zdążymy wrócić zanim ty dostaniesz swoje statki.

- Coś zorganizujemy - zapewnił Elra. - W takim razie ja wybiorę się do Karaiego, omówić wsparcie dla ciebie.

- Nie wiem, czy będzie konieczne - stwierdził Jon. - Ja mam swoją kompanię. Im mniejsza grupa, tym łatwiej będzie się nam przemknąć, a o to tutaj chodzi. Nie byłoby dobrze, gdybyśmy wpadli przez jakiegoś "nowego towarzysza".

Elra przez chwilę przyglądał mu się w milczeniu.

- Weź ze sobą przynajmniej Adharę - poprosił wreszcie. - Z tego co mówiła Kaede nie ściga jej armia, ale mały patrol to też nie jest. I przyda wam się jej nos żeby się przemknąć miedzy patrolami wokół stolicy.

- Na to mogę się zgodzić - przystał Jon. - Poproszę panią Kaede, żeby z nią pomówiła.

Elra kiwnął głową.

- Niech was dobrze zaopatrzy, da wam świeże konie, może jakiegoś jucznego jeśli trzeba. Zastanów się też nad zabraniem Dzikuska. Zaproponowałbym też Neba ale boję się że odmówiłby ci posłuszeństwa.

- Dobrze, tato - powiedział Jon z lekkim przekąsem, wyraźnie nieco rozbawiony troską Elry. - Obawiam się trochę, czy Dzikusek zechce mnie słuchać, ale z pewnością byłby pomocą.