Kingdom of North

- Jesteś tu o wiele bardziej zajęty niż Elra i Dana byli - mruknęła Hatsze, kiedy zarządca wyszedł. Milczała chwilę. - Miałbyś coś przeciw, żebym została jeszcze na moment?

Isaku zerknął na nią z ukosa.

- Jestem dość zajęty - przyznał. - Ale nie zrozum tego błędnie, Hatszepsut. Jestem Freyem. Moim obowiązkiem jest ochrona tego kraju. Będziesz wiedziała o każdym zagrożeniu i okazji, o jakich ja będę wiedział. Jeżeli coś przemilczam, to żeby chronić ludzi, którzy aktywnie narażają dla mnie życie. Jestem im to winien. I oczywiście, że możesz zostać - dodał. - Zabierz Namiestnik do komnaty gościnnej i poinformuj królową - poprosił Bashara. - Ja wkrótce dołączę.

Zarządca kiwnął głową i wyszedł, a zaraz pojawił się służący, z ukłonem wskazując Hatszepsut drogę.

Hatsze podziękowała, zerknęła krótko na Isaku i podążyła za służącym. Została usadzona przy stoliku z poczęstunkiem i przez chwilę popijała sobie po prostu kawusię w zadumie.

Fabiana zjawiła się na chwilę przed Isaku.

- Cześć - przywitała Hatsze ciepło, dosiadając się. - Co słychać?

- Nerwowo - odrzekła dziewczyna ze śmiechem.

Isaku pojawił się wkrótce później. Głównie pozbył się płaszcza i związał włosy w warkocz. No i przejrzał dwa czy trzy zalegające dokumenty w międzyczasie. Usiadł obok Fabii i uśmiechnął się krótko do służącej, która podała mu herbatę, w ramach podziękowania.

Hatsze milczała chwilę.

- Tamto to nie była uwaga do ciebie - zwróciła się do Isaku. Żeby było jasne. Wahała się przez moment. - Ale skoro już tak wykładamy kawę na ławę... co robił u was mój mąż?

- Przyszedł przeprosić - powiedział Isaku. - I zaproponował swoje usługi przy okazji. Oferta została przyjęta. Powiedział ci, że tu był?

- Nie - odrzekła Hatsze. Powoli wzruszyła ramionami. - Karai wyrzucił go ze społeczności Świątynnej, zabrał mu nawet noże. Mamoru był wściekły. Bałam się, że może zrobić jakąś kolejną porywczą głupotę, więc poprosiłam Ravhonę, żeby zwróciła na niego uwagę. - Urwała na chwilę. - Karai gotów go zabić za kolejne uchybienie. Mówi o tym zupełnie otwarcie - dodała ciszej.

Pociągnęła łyk kawusi. Ręce trochę się jej trzęsły. Mogła mieć nadzieję, że Isaku nie zauważył, ale raczej nie miała złudzeń.

Isaku pokiwał głową.

- Ze mną nie mówił o Mamoru, ale tego mniej więcej się po nim spodziewam. Dlatego między innymi kazałem Mamoru trzymać to w tajemnicy tak długo jak zdoła, nawet przed tobą.

Hatsze pokiwała głową.

- Karai o niczym się ode mnie nie dowie - zapewniła go. Milczała chwilę. - Chcesz go wysłać między Srebrne Maski, prawda?

- Tak - powiedział Isaku. - Chociaż on jeszcze o tym nie wie.