20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Mruknęła i kiwnęła głową.

- No w porządku - odrzekła.

Trzeba będzie odwołać upiory Ravhony. W geście zaufania. Może tego potem nie pożałuje.

- Przepraszam, nie zamierzałam dalej ciągnąć rozmów o polityce - dodała. - Samo wyszło.

[Los]

- Nic się nie stało - zapewnił Isaku. - Zaliczmy to w poczet rozmów o sprawach prywatnych.

[Akayla]

Hatsze uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

- W porządku - zapewniła. - Dziękuję. Ostatnio większość moich prywatnych spraw się kręci wokół niego - przyznała z ponurym rozbawieniem.

- Jest coś szczególnego, co cię gryzie? - zatroskała się Fabia.

- Cóż... trochę się wczoraj pokłóciliśmy - przyznała Hatsze.

[Los]

- Cóż, to się zdarza - przyznał Isaku.

[Akayla]

- Wiem, po prostu przeżywam i chciałam skorzystać z okazji żeby na chwilę wyrwać się z domu - wyjaśniła Hatsze. - Jestem bardzo wdzięczna za troskę. A jak się ma Lees? Pewnie jest na lekcjach?

[Los]

- Rozumiem - powiedział Isaku. - Wyobrażam sobie, że to ciężkie. Tak. Lees jest na lekcjach. Za jakiś czas będę z nim musiał porozmawiać o krótkiej przerwie, bo się zajeździ.

[Akayla]

Podjęli więc rozmowę o Leesie, koniach, dzieciach w ogóle i było zupełnie przyjemnie. Dla Hatsze była to miła odmiana - zwłaszcza wczoraj miała poczucie, że nie może otworzyć ust, żeby Mamoru się nie zezłościł.

Podziękowała w końcu Isaku i Fabii za gościnę i zabrała się z powrotem - zamierzała posiedzieć i pobawić się trochę z Ridą, zanim wróci do pracy. Chyba że Mamoru zdążył w międzyczasie wyjść z nim na jakiś spacer. Wtedy siłą rzeczy.

[Los]

Właściwie zaraz po jej wyjściu musieli się uszykować na wizytę Berga. Znaczy, Fabię trzeba było ubrać i uczesać. Isaku towarzyszył jej przy całym procesie, przeglądając dokumenty, a gdy wybiła właściwą godzina, zeszli na dziedziniec. Stojący tam wóz ciągle był pokryty północnym szronem. Ziemia w pobliżu jaja też.

[Akayla]

Berg nadjechał punktualnie, wierzchem na jednym ze swoich koni, w towarzystwie grupy gwardzistów. Uśmiechnął się pogodnie do Isaku i Fabii już z bramy.

- Miło was widzieć! - przywitał się, zeskoczył z konia i ledwie oddał wodze jednemu ze służących, poszedł uprzejmie ucałować rączkę Fabiany. Zarumieniła się lekko.

- Ciebie też - zapewniła.

[Los]

- Dziękuję, że przyjąłeś to nagłe zaproszenie - powiedział Isaku. - Dostałem prezent, który chyba wymaga oka meselerińczyka do identyfikacji, bo jak wiesz na Północy znamy tylko revety i ich możliwe krzyżówki - zażartował. - Ale... Może najpierw wolisz część, w czasie której jemy?