19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

Wyspa - Stary Świat

- Nie twoja wina - zapewnił Isaku i poczochrał Remę po łebku. - Jak wszyscy?

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

- Dobrze - zapewnił Larkin. - Cali, zdrowi i w pełnym składzie. Ryu też się nam trzyma zupełnie dobrze. Później będzie jej trudniej, ale jest twarda, powinna sobie poradzić. Jest ciężarna - wyjaśnił, przypomniawszy sobie, że Isaku w zasadzie nie ma powodów żeby o tym wiedzieć. - A Bakmut zaczęła wspominać tamto nieszczęsne ognisko. Nie przyznaje się, ale jednak zupełnie cię polubiła.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

- Domyślam się - powiedział Isaku, bo w końcu Bakmut była kobietą, a one nader często go lubiły.

Chociaż teraz nie przydałby się jej już na nic.

Tak jak i Fabianie.

Augustus użądlił go zdecydowanie mocniej niż książę był gotów to przyznać.

- Pozdrów ją - dodał.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

- Pewnie - potaknął Larkin, udając że wcale nie zauważył zmiany w jego nastroju. - Wpadnij kiedyś do nas, po wojnie - dodał. - Może moglibyśmy znów gdzieś razem popłynąć albo coś. Pozostali się ucieszą.

Mniej więcej w tym momencie wrócili Berg i Hra.

- O - sapnął ten pierwszy na widok wampira. - Cześć. Nie przeszkadzamy? - upewnił się.

Hra za to najwyraźniej nie przejmowała się czy przeszkadza, czy też nie, zamiast tego po prostu kiwnęła głową Larkinowi i siadła, zabrać się do pracy.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

- Pewnie - powiedział Isaku.

Jak tylko zaczną pływać w trzydziestkę galeonem, żeby na pewno był w stanie zachować bezpieczny dystans od nich wszystkich.

- Dzięki za pamięć - dodał, z miejsca czując się jak pochowany za życia.

Właściwie to był.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

- Nie - zapewnił Larkin Berga. Potem mruknął i wzruszył ramionami. - To nic takiego. Ty już jesteś dla nas prawie swój, więc to naturalne - wyjaśnił.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

- Nie, chyba nie za bardzo - zaprzeczył cicho Isaku, bo w tym momencie postawa Larkina przyjęła znamiona dosyć żałosnej litości.

Ostatnio kiedy się widzieli, zostawał na ich okręcie, żeby nie pchać się załodze w oczy. Dosyć dalekie od bycia czyimś w jego definicji, nawet jeśli cały wampirzy Szary Sokół był zwykle bardzo uprzejmy. Może nawet poczułby gniew na tę nagłą inkluzywność, gdyby był w stanie odczuwać coś tak gwałtownego. Zamiast tego zostało mu gorzkie rozżalenie.

Skrobnął bez wielkich ambicji swoją chwilowo porzuconą runę.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

- No dobrze, dla mnie - przyznał Larkin. - Byłeś moim pacjentem, nawet jeśli tylko przez chwilę, i walczyliśmy razem z wężem morskim. Poza tym, dajesz się lubić. Mnie to w zupełności wystarcza. - Bo mam słabość do ludzi.

[Los]

Wyspa - Stary Świat

Radzę sobie bez łaski twojej przyjaźni, wampirze, pomyślał Isaku, ale choćby chciał, nie był w stanie złożyć takiego sprawnego zdania werbalnie. Poza tym nauczono go gryźć się w język, bardzo szybko i raczej na stałe.

Nie zamierzał też kłamać, że mu miło, więc zrobił jedyną logiczną rzecz, to znaczy kompletnie się zawiesił, bezmyślnie skrobiąc w jednym miejscu runy.

[Akayla]

Wyspa - Stary Świat

Larkin zorientował się jednak, że jego wyraz troski i sympatii nie został przyjęty najlepiej. Cóż, trudno. Lubił ludzi, nie czuł jednak desperackiej potrzeby by było to przez nich odwzajemniane zawsze i w każdym przypadku. Przynajmniej Wilk nie zaczął szczerzyć kłów... choć sądząc po jego nastroju nie miało to cienia związku z uprzejmością.

Tak czy owak, starał się w takich sytuacjach okazywać stosowny respekt.

- Chyba pora, żebym się zbierał. Przepraszam, że przeszkodziłem - zapewnił więc. - I do zobaczenia.

Wstał, kiwnął głową pozostałej dwójce i odszedł.

Rema, zwinięta przy nodze Isaku, zamruczała cicho, z zadowoleniem. Brzmiała w tym nawet jakby... pochwała.