20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Pamięć wyprowadziła ich z ratusza na wzgórze, wznoszące się nad szalonym miastem. Tam, w zaspie, siedziała Hra. Obejrzała się na nich, kiedy podchodzili.

- Miło was widzieć.

[Los]

Och, przynajmniej ktoś jakoś się trzymał.

- Witaj - powiedział Isaku. - Dobrze cię widzieć. Co tutaj robisz?

[Akayla]

- Łączę się z kosmosem - wyjaśniła Hra z rozbawieniem.

Fabia zamrugała.

- Żartujesz? - upewniła się. Może jednak Hra oszalała? Albo nagle zmieniła wyznanie religijne, czy coś?

- Po części - odrzekła półpradawna. - Wsłuchuję się w białą magię. Zajęcie jak każde inne. Bez wielkiego celu i sensu. Co wy tu robicie?

[Los]

- Wakacje - rzekł Isaku. - Będziemy tutaj przez rok. Wpadliśmy odwiedzić Nithaela. Wiesz, że planuje samobójstwo?

[Akayla]

Hra przekrzywiła lekko głowę.

- Nie, nie mówił. Już od dłuższego czasu niezbyt z nami rozmawia - przyznała. - Okrutnie się męczy.

[Los]

- Tak - powiedział Isaku, starając się nie brzmieć jak desperat. Z sukcesem. Chociaż czuł się jak desperat. - Widać to po nim. Chyba będę musiał dać znać cioci Ravhonie.

[Akayla]

Hra pokiwała głową.

- Powinna wiedzieć - zgodziła się z nim. Milczała chwilę. - Nithael miał dużo nadziei że znajdzie się sposób na wyciągnięcie nas stąd... nie wiem, czy to było beznadziejne od samego początku, czy po prostu pokonał nas upływ czasu.

[Los]

- Raczej nie znajdzie - przyznał uczciwie Isaku. - Przynajmniej do tej pory niewiele na to wskazuje. Ale tam, poza Pamięcią, wcale nie minęło dużo czasu - dodał. - Przykro mi.

[Akayla]

- Wiem - zapewniła Hra. - Liczyłam. Mniej więcej. Mam nadzieję że nie czujesz się za to winny - dodała, odwracając spojrzenie z powrotem w kierunku miasta.

[Los]

- Po prostu serce mnie boli, że tu tkwicie - wyjaśnił Isaku. - Nienawidzę tego miejsca.