Kingdom of North

Pokiwała głową.

- Dobrze. Dobrze to słyszeć - zapewniła. - W zasadzie, może zabiorę się z wami od razu?

Nie było na co czekać. Chyba.

- Nie widzę przeciwwskazań - zapewnił Isaku. - Najwyżej jeśli jest z nim rehabilitant, będziesz musiała chwilę poczekać.

- Czasu mam pod dostatkiem - zapewniła go Hra.

- To idziemy? - zapytała Fabia.

- Mhm, tak myślę.

Pozbierali się więc wszyscy i zawrócili do królewskiej posiadłości.

Mieli tylko dwa konie, więc Isaku odstąpił swojego Hrze. Bo najwyraźniej Pamięć nie zamierzała ich magicznie mnożyć w jego obecności. I słusznie. Sam poszedł pieszo.

Droga poprowadziła ich bardzo sensownie przez miasto, zniszczoną bramę, do zagajnika i dopiero dalej do posiadłości. Nawet zmarzli. A gdy zbliżyli się do domostwa, przy którym leżała w puchatym śniegu Marran, to już w ogóle chłód kąsał do szpiku kości.

Hra na jej widok wydała z siebie odgłos - kwik, zarezerwowany normalnie dla puchatych kociąt i szczeniaczków. Fabia popatrzyła na nią dziwnie. Nie miała pojęcia, że Hra jest w ogóle zdolna do wydawania takich dźwięków.

- Jaki on słodziutki!!! - zapiszczała albinoska.

Marran uniosła zdumiona głowę. Przekrzywiła ją, patrząc na Hrę, spojrzała pytająco ma Fabianę i Isaku, a w końcu nie ruszyła się z miejsca.

- Ma ma imię Marran - wyjaśnił Isaku. - Cerendi, to jest Hra! - dodał. - Przyjaciółka. Mieszka tutaj. W porządku?

Marran kiwnęła wielkim łbem i wstała, gdy przechodzili, powodując małą zamieć śnieżną.

- Co będziemy tu robić tyle czasu? - spytała w języku Pradawnych.

- Głównie ćwiczyć - wyjaśnił tak samo Isaku. - Zresztą, zajrzę tylko do Leesa i przyjdę do ciebie już zaraz.

Jeżeli miał wkrótce lecieć na Marran do bitwy, to mieli przed sobą sporo pracy.

Hra i Fabia przystanęły razem z Isaku.

- Jesteś przeurocza, cerendi - zapewniła ją Hra. W języku Pradawnych.

- Jesteś bardzo miła - zapewniła Marran tonem kogoś, kto słyszał ten komplement wiele razy. Bo tak było.

Weszli do pałacu. Służący poinformował, że u Leesa rzeczywiście jest rehabilitant i usadowił ich w pokoju gościnnym.

- Zapasy żywności przestały się mnożyć, wasza wysokość - doniósł.

Isaku mógł przesadzić.

Cholera.

- Poślij do pałacu - poprosił. - Będą nam potrzebne spore zapasy, szybko. Rozejrzyjcie się, może ktoś coś tu sieje. I będziemy potrzebowali też bydła. Jedziemy z Syrusem na łowy, to rozejrzymy się za zwierzyną.

Hra spojrzała za służącym, a potem popatrzyła na Isaku.

- W najgorszym wypadku, możesz pójść do mojego brata. Jak już uda ci się go przekonać że zima to nie koniec świata - dodała. - W czasie wojny produkował martwe zwierzątka na skórki. Białą magią, w sensie. Te jego fabryki powinny gdzieś ciągle być, pewnie potrafiłby was zaopatrzyć w mięso.

- Zamierzałem go jutro odwiedzić - przyznał Isaku. - Co w ogole u niego?