Kingdom of North

Pamięć południa

- Oczywiście - prychnął Apepi. Bo wcale członkowie tej dynastii nie dopadali wszystkiego, co nie uciekało na drzewo dość szybko. - I nie prosiłem o pomoc. Wiem, że to zapewne poza waszym zakresem pojmowania, że ktoś inny chciałby może decydować o sobie samym i jest do tego zdolny.

Pamięć południa

- Jeśli wolisz nie dosypiać, panie, możemy się po prostu do niego wrócić i mu o tym powiedzieć - zapewniła Bakmut ze stoickim spokojem, zatrzymując się. O parę kroków przed nimi znajdowało się przesłonięte jakimś pnączem wejście do groty. Ze środka czuć było zapraszające ciepło i zapach wyśmienitego jedzenia. - Zabierze cię z powrotem do obozu.

Pamięć południa

Apepi spojrzał na grotę, potem za siebie, a w końcu skrzywił się.

- Świetnie - oświadczył i zawrócił, głównie żeby nie robić z siebie kretyna.

Pamięć południa

Bakmut podążyła za nim.

Syrusa zastali siedzącego na jakimś kamieniu na plaży, ze znużeniem pocierając twarz. Bo przecież ich słyszał.

- Zabrałem cię bez pytania, panie, ponieważ szczerze sądziłem, że szansa na wyspanie się cię ucieszy - przyznał, patrząc na Apepiego, kiedy ten podszedł. - Wybacz mi. Jesteś pewien, że nie chcesz skorzystać?

Pamięć południe

- Tak - odrzekł Apepi.

Nie obchodziło go jakie przeszłe grzechy czy inne deficyty emocjonalne nadrabia ten wampir, udając dobrą nianię wszystkich dookoła, ale zamierzał już teraz iść w zaparte. Choćby miał się w siodle trzymać czystą siłą woli.

Wyspa - Stary Świat

- W porządku - odrzekł Syrus, wstał i wyciągnął do niego rękę.

Niedługo później byli z powrotem w namiocie, dokładnie w miejscu z którego zabrał Apepiego. Roar nie zdążył jeszcze nawet wyjść.

- I dla jasności, panie - dodał wampir ze znużeniem, kiedy poła opadła już za kusznikiem, ale zanim Apepi zdążył sobie pójść. - Kiedy proponuję masaż, ponieważ widzę że wszystko cię boli i chcę być miły, mam na myśli masaż, bez podtekstów. Nie jesteś w moim typie. Chodźmy, Bakmut.

- Do zobaczenia - pożegnała się uprzejmie wampirzyca.

Hra, wciąż oczekująca na powrót Karaiego, obserwowała wyjście wampirów z uprzejmym zainteresowaniem.

*

- Na litość, gdzie on jest? - sapnął Hisame. - Może Wilk by wiedział? Albo ktoś z upiorów... a zresztą.

Jak stał zmienił się w ogara i zaczął węszyć. Zapach Lisa był mu znany, miał więc nadzieję, że podchwyci jakiś trop.

*

- W zasadzie to tak - przytaknął Berg. Kompletnie o nich zapomniał. - To może nawet nie trzeba...? Nie jestem pewien jak szybko one goją - przyznał.

Wyspa - Stary Świat

Apepi wzdrygnął się, gdy wampiry wyszły i otrzepał. Po wycieczce do jakiś jaskiń był bardziej zmęczony niż przed. Cholerne wampiry. W ani jedno słowo Syrusa nie uwierzył. Tamten za bardzo się tym przejmował i za bardzo czepiał, żeby naprawdę uznać, że mu nie zależy. Nie zależało to najwyraźniej Wilkowi, którego Apepi jeszcze nawet nie widział. I dobrze.

Karai wrócił kilka minut później i podał Hrze ręcznie malowaną szkatułkę.

- Powinna być odpowiednia - uznał.

*

Zapach Lisa doprowadził ich z powrotem do namiotu, nieopodal którego, w norce wygrzebanej pod gęstym, kolczastym krzewem, upiór przeciągał się leniwie. Na ich widok wytoczył się z norki i zamachał kitą przyjacielsko.

- Szukaliśmy cię - zwrócił mu uwagę Jon. - Dobrze wiesz, że cię szukaliśmy, prawda?

Lis wyszczerzył kły w odpowiedzi.

- Możesz zorganizować nam bezpieczny kanał komunikacji z Rodormem?

- Osobiście nie - zaszczekał Lis. - Nowy Świat jest zabezpieczony przed upiorami. Tak czy inaczej, potrzebuję kogoś zdolnego skakać między wymiarami.

- Wywęsz, czy Syrus jest dalej z nami - poprosił Jon Hisame, gdy ten przetłumaczył.

*

Isaku zmierzył go spojrzeniem i jednak poprowadził do ich namiotu, gdzie wyciągnął opatrunki. Choćby po to, żeby oczyścić rany i okryć przed kurzem. Miał trochę wyrzuty sumienia, że go posiekał.

Wyspa - Stary Świat

- Bardzo dziękuję, Oświecony - zapewniła Hra, przyjmując szkatułkę.

Teraz musiała wyryć i zamontować w niej trochę run, ale jeśli znajdzie się w tarapatach, będzie można mieć nadzieję że przynajmniej jej dusza zostanie ocalona.

A jeśli nie... powinna przygotować jakąś instrukcję obsługi kryształu dla księcia. Szkoda by było.

*

Hisame zadarł nos.

- Poprosiłem, żeby przyszedł. Zaraz tu będzie - zapewnił po chwili.

W istocie, Syrus zjawił się niedługo później.

- Cześć, Lisie - przywitał się ciepło i przykucnął, podrapać upiora za uchem na powitanie. - Czego trzeba? - zwrócił się z pytaniem do Jona.

*

Berg ściągnął z siebie koszulę i skorzystał z wyciągniętej przez Isaku apteczki by oczyścić skaleczenia samodzielnie, przynajmniej tam gdzie sięgał.

Wyspa - Stary Świat

Roar zajrzał do wnętrza, gdy kończyła.

- Chodź, faraonie - ponaglił.

Apepi podniósł się z krzesła i poszedł jak na ścięcie. Parę minut później armia już skakała, zostawiając obóz pogrążony w zwykłych zajęciach.

*

Lis zamachał ponownie ogonem, przymykając ślepia.

- Byłoby dobrze, gdyby pani Maula zechciała cię nam pożyczyć na jakiś czas - wyjaśnił Jon.

- Jeżeli mam się zająć komunikacją z Rodormem, to potrzebuję kogoś zdolnego do przeskoku między wymiarami - wyjaśnił Lis. - Przed jakąkolwiek magiczną drogą, Nowy Świat jest zabezpieczony.

*

Isaku pomógł mu z resztą ran. Zostawił je zresztą koniec końców niezakryte - szybciej się zgoją, a żadna nie wyglądała poważnie.

Gdy z tym skończyli, Isaku bez słowa poszedł po śniadanie, nawet nie oglądając się za Bergiem.

Wyspa - Stary Świat

Hra przymierzyła kryształ do obłożonej runami szkatułki i kiwnęła głową z satysfakcją. Pasował. Ostatnią runę naciągnęła na rzemień i starannie przywiązała sobie do ręki.

- Ta runa jest sparowana ze skrzyneczką - wyjaśniła Karaiemu. - Jeśli plan się nie powiedzie i coś mi się stanie, albo dezaktywuję ją sama, albo Czarnoksiężnik ją dla mnie rozproszy. Tak czy owak, gdy to się stanie, skrzyneczka się zatrzaśnie i tym samym odetnie działanie magii w środku. Być może mnie to uratuje. - Potarła kącik oka. - To pozostawia problem wspomnień zawartych w ciele. Mogę się tym zająć jeszcze dzisiaj, później, ale w takim wypadku powinnam się zamknąć w jakimś szczelnym i trudnym do określenia miejscu do czasu bitwy.

*

Syrus mruknął.

- Zapytam ją i dam wam znać - obiecał. - To wszystko? - upewnił się.

*

Berg poczuł się zdumiony nagłym spokojem Isaku wobec pracy tuż przy czyjejś skórze, ale nie zamierzał narzekać. Wstał, naciągnął podziurawioną koszulę z powrotem na grzbiet i poleciał za nim.