Kingdom of North

Fabia uśmiechnęła się lekko, z rozbawieniem.

- Biedaczysko. Nie ma z nami łatwo - przyznała. - A my byśmy zginęli bez niego.

- Najlepszy zarządca, z jakim pracowałem - przyznał służący. - Za pozwoleniem, pani, muszę iść znaleźć krowy.

Fabia pokiwała głową.

- Oczywiście - zapewniła. - Powodzenia.

Krótko po wyjściu służącego pojawił się następny. Ukłonił się im.

- Pani, książę Lees już jest wolny - zapewnił.

- Świetnie. Dziękuję - odrzekła Fabia. Podniosła się i podała ramię Hrze. - Chodź, kochana.

Lees leżał na łóżku, świeżo umyty i okrywany wlaśnie troskliwie przez służących, gdy wychodziły. Rehabilitacja była w jego stanie jak brutalny trening.

- Och! - sapnął na ich widok i spróbował podciągnąć się na poduszki, w czym ostatecznie musiał mu pomóc służący. A i tak nie było to prawdziwe siedzenie. - Dzień dobry.

Fabia uśmiechnęła się do niego miękko na powitania.

- Dzień dobry, książę - odrzekła Hra ciepło. - Miło cię poznać.

- Hra przyszła z nami z Ratusza w odwiedziny - dodała Fabia tonem wyjaśnienia. - Jak sesja rehabilitacyjna?

- Miło mi, pani - zapewnił Lees. - Boleśnie i pozornie bez sensu - odpowiedział Fabianie. - Ruszanie stopą nigdy nie było tak trudne.

Fabia przycupnęła obok niego na skraju łóżka i uścisnęła jego dłoń.

- Początki zawsze są trudne - stwierdziła łagodnie. - Najważniejsze, że nie tracisz ducha.

Hra, w międzyczasie, podsunęła sobie fotel. Bo żaden się nie zmaterializował w pobliżu. Isaku najwyraźniej zepsuł Pamięć i była szczerze szczęśliwa z tego powodu.

- Mój duch wyjechał na wakacje i nie dał znać, kiedy wróci - mruknął Lees. - Czemu służący panikują?

Na balkon z hukiem spadł nadpalony koziołek, za nim pojawił się Neb i walnął łbem w szybę, bo okno balkonowe nie otwarło się przed nim. Najwyraźniej smok zakończył żałobę nad własną głupotą.

- Ponieważ jedzenie przestało się cudownie mnożyć - wyjaśniła Fabia. - Otworzyć mu? - upewniła się. Nie chciała wpuszczać Neba do środka jeśli Lees wolał nie.

- Lepiej nie - powiedział Lees i połączył się ze smokiem. I po chwili upadł na poduchy, łapiąc się za skronie. - Chciał mi dać trochę nadpalonej sarny. Niech tam na razie zostanie.

Decyzja zdecydowanie była słuszna, bo Neb zaczął żerować z taką zajadłością, że zachlapał całe okno w ciągu kilku minut. I ze dwa razy zionął ogniem.