20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Robak jednak wyciągnął z powrotem łapki, ale tylko po to, żeby zakryć sobie nimi głowę. Nie wiedział.

Syrus przez chwilę przyglądał się stworzeniu.

- Umrzesz, jeśli się teraz odczepisz? - zapytał.

Robak pospiesznie pokiwał łbem.

- Ale możesz się przenieść na kogoś innego?

- Tak - odrzekł cichutko.

Wampir westchnął ciężko i zaczął wyłuskiwać sobie rękę z odnóży. Robak zabrał je bez dalszego oporu.

- Zostawisz mnie w spokoju - powiedział sucho. - A potem przesiądziesz się na człowieka, którego ci wskażemy. Jeśli się wyłamiesz, Isaku chętnie sprawdzi swoją teorię z kulami. Zabieraj mi łapy z nóg.

- W porządku. Dziękuję - odrzekł Robak potulnie, posłusznie podwijając odnóża.

[Los]

- Chyba nawet wiem, kto będzie chętny - rzekł Isaku. - Ale musimy wrócić na dawny plan.

Zatrzasnął wyimaginowana księgę i opuścił barierę. Stali znowu przed pałacem, Robak nie był widoczny. Marran przeskoczyła do Isaku, który wyglądał jakby przebiegło po nim stado koni. Niewiele pomogła. Głównie go przewróciła i spowodowała kilka odmrożeń.

- Cerendi... nic mi nie jest... - Po dluzszej chwili zdołał ją przekonać i pozbierać się na nogi.

Zetknął kontrolnie na Syrusa, a potem ich przeniósł. Wprost przed Świątynię.

Stała na wzgórzu, piękna i otoczona rajskimi ogrodami, teraz pod kołderką puchu. Czerwoni siedzieli na schodach do Świątyni, skupieni wokół brodatego i obwieszonego złotem Alima. Wyglądali jak szkarłatna wcielona depresja.

- Przyszedłeś dalej rujnować wymiar? - burknął Alim na widok Isaku.

- I nad tobą... Oświecony? Czy kim tam jesteś - odrzekł Isaku jakby nigdy nic. - Mam dla was podarek.

- Uhm. Miło cię widzieć, Adharo. - Alim przypomniał sobie o byciu romantykiem. - Jak... małe wampirze dzieci? O ile zrozumiałem.

[Akayla]

- Ciebie też. Dobrze zrozumiałeś - potaknęła Adhara. - Mają się świetnie, dziękuję. Fariha z nimi została w pałacu. Może wpadniemy potem z nimi wszystkimi w odwiedziny, hm?

[Los]

- Pewnie - powiedział Alim. - Dlaczego nie.

Prawdopodobnie w tej chwili zgodziłby się nawet na podpalenie Świątyni. Bo dlaczego nie?

Alim spojrzał na Isaku.

- To niewidzialna istota, która pozwoli wam znowu widzieć anioły i całą resztę - zareklamował Isaku, wskazując Syrusa gestem wprawionego sprzedawcy.

- To jest Syrus, a ty krwawisz - odrzekł Alim.

- Istota jest na Syrusie - wyjaśnił Isaku. - I wiem.

Alim obejrzał się na Czerownych. Większość patrzyła na niego z nadzieją jak szczeniaki. Alim wskazał jednego.

- W porządku - rzekł, krzyżując ramiona na piersi. - Niech zacznie widzieć anioły. Macie ich więcej? - upewnił się.

[Akayla]

- Kilkanaście - odrzekł Syrus, podchodząc do Czerwonego, żeby Robak miał bliżej. - Robak?

Przez chwilę nic się nie działo. Potem wampir poczuł jakby coś poruszyło się na samym skraju jego świadomości. Cicha obecność z tyłu głowy, którą słyszał wcześniej tylko raz. Uderzenie serca później, uczucie zniknęło.

Syrus odczekał jeszcze momencik.

- Chyba już - ocenił.

[Los]

Wszyscy patrzyli uważnie na Czerwonego, którego spojrzenie stawało się z wolna coraz bardziej rozmarzone, aż wstał i poszedł tarzać się w śniegu.

Alim pokiwał głową.

- Wezmę wszystkie - powiedział. - I chcę lato.

- To nie do końca tak działa, że masz, cokolwiek chcesz, Alim - zauważył Isaku. - Będę tu tylko rok - uspokoił go.

[Akayla]

- Dam znać, komu trzeba, i zgłoszą się do was - obiecał Syrus i zerknął na Isaku. - Chyba będziemy się zbierać?

Opatrunki mógł mu zaoferować kiedy już oddalą się od szkarłatnej depresji. Isaku ewidentnie czuł się świetnie, ale wyglądał okropnie. Syrusowi aż wstyd byłoby puścić go takiego z powrotem do Fabiany.

[Los]

- Tak - powiedział Isaku. - I raczej przełóżmy polowanie na jutro.

Z tym świetnym samopoczuciem to mogła być lekka nadinterpretacja. Czuł się jakby usiadła na nim Marran.

[Akayla]

- Nie ma pośpiechu, Isaku-sama - zapewnił go Syrus. - Do zobaczenia - rzucił do Alima, złapał oboje towarzyszy za ramiona i skoczył z nimi z powrotem pod pałac.

- Uzdrowić ci to? - zaoferowała natychmiast Adhara, ledwie znaleźli się z powrotem pod domem.

[Los]

Isaku usiadł sobie na schodach, no bo kręciło mu się w głowie.

- Jasne - potaknął. - Dobrze znowu móc coś zrobić - dodał z westchnieniem, opierając się łuk drzwi.