Kingdom of North

Adhara przykucnęła wobec tego przy nim i zabrała się do pracy. Możliwie bezkontaktowo.

Syrus uśmiechnął się miękko.

- Byłeś absolutnie niesamowity - zapewnił. - Dziękuję.

Isaku uśmiechnął się do niego blado. Chciałby, żeby był jakiś sposób na przywrócenie magii do ich świata. Gotów był nawet wjechać Pamięcią w ich wymiar, gdyby wiedział, że to pomoże. Znalazłby sposób.

A potem rozerwał Augustusa i jego demony na krwawe strzępy.

Służący wyszedł zobaczyć, co wyprawiają i na widok Isaku pobladł.

- Ze mną w porządku - zapewnił go ten. - Przygotuj mi kąpiel.

Służący odszedł, mamrocząc coś o łasce Świętych Duchów.

Syrus nasłuchiwał chwilę.

- Fabia wkrótce tu będzie. Wkręcamy ją troszkę? - zaproponował z rozbawionym błyskiem w oku. Miał znakomity humor. Tym razem zupełnie szczerze.

- Chcesz, żebym został rozwodnikiem? - spytał Isaku. Nie zrobiłby tego Fabianie. Wiedział, że wychodziła ze skóry za każdym razem, gdy nadstawiał karku.

- Nie, oczywiście że nie - zapewnił Syrus. - Przepraszam.

Fabia dotarła do nich chwilę później, rozczochrana i zawinięta w szlafrok.

- Co się stało? Demony? - zapytała, przyklękając na schodach, obok Isaku.

- Robaki - sprecyzował Isaku. - To jego wina - dodał, wskazując Syrusa i od razu prychnął z rozbawieniem. - Sam to sobie zrobiłem - zapewnił Fabianę. - Teraz już jestem głównie brudny - uspokoił ją.

Fabia spojrzała na Syrusa bez wielkiego zrozumienia. Było za wcześnie na takie rzeczy.

- Moja wina. Isaku-sama dokonał cudów białej magii i zmusił mojego pasożyta, żeby sobie poszedł - wyjaśnił jej wampir.

Fabia odetchnęła.

- Dobrze, całe szczęście - sapnęła. Potem uśmiechnęła się. - Nie udało wam się to polowanie.

- Upolowaliśmy coś zgoła innego niż planowałem - przyznał Isaku. - Jutro pojedziemy. Albo nawet lepiej, dziś wieczorem? - zaproponował.

Wieczorem powinno być mniej więcej tyle samo zwierzyny, co o świcie, więc w gruncie rzeczy co za różnica.

- Może być i wieczorem, chętnie - zgodził się pogodnie Syrus. Nie miało to dla niego wielkiego znaczenia.

- Wracam do środka, bo zimno - dodała Fabia. Miała na sobie tylko szlafrok, więc trudno ją winić. - Do zobaczenia!

I uciekła.

Syrus uśmiechnął się ciepło.

- Jest cudowna.

- To prawda. Jest - potwierdził Isaku, patrząc za nią. I wyraźnie trochę się roztapiając.