Kingdom of North

- Kadzie nie były w pałacu - sprostował Elra - ale tak. Myślałem że mógłbym pójść przygotować jakieś w drugiej Pamięci - wyjaśnił.

- To też dobry pomysł - przyznał Isaku.

Albo niezły. Bo może Dana tam nie bywała. W sumie nie mogli być pewien, ale ktoś musiał gdzieś wyjść. A w południowej Pamięci, Elra miał przynajmniej jakąś władze.

- To zajmiesz się tym? - upewnił się, schodząc z parapetu.

Spodziewał się, że tak, chyba że faraońska Pamięć go poniesie i zostanie tam na wieczność, tonąć w wyimaginowanych zbytkach.

- Tak, oczywiście - potwierdził Elra. - Wrócę za dwa dni.

- W porządku - powiedział Isaku. - Dziękuję.

Zeskoczył z parapetu i ruszył do drzwi. Zawahał się jeszcze przez chwilę. W końcu odwrócił się i dodał:

- Jak wrócisz, powinieneś zjeść z nami obiad.

Przeszedł od pomysłu wyjścia z tą propozycją, przez stwierdzenie, że nie ma ochoty ani czasu na relację z Elrą, by w końcu zdroworozsądkowo uznać takie zaproszenie jak właściwe. Na wypadek, gdyby Elra próbował pójść w ślady Dany, żeby miał chociaż jakąś niewielką kotwicę, która może go przed tym powstrzyma.

Elra spojrzał na niego i powoli skinął głową.

- Dziękuję. Chętnie - odrzekł. Przez momencik panowało niezręczne milczenie. Wreszcie, Elra wstał. - To ten. Ja będę się zbierał. Do zobaczenia.

Isaku kiwnął głową.

- Bezpiecznego - powiedział.

Drogi, pobytu, wszystkiego.

Nacisnął klamkę i wyszedł. Przez chwilę wolnym krokiem przemierzał dom, aż znalazł go zarządca.

- Znajdź mi strój do polowania - poprosił Isaku.

- Idziesz polować, książe? - spytał służący, chyba niezbyt rozumiejąc.

- Idę poćwiczyć - sprostował Isaku.

Zza plecami Isaku, pod progiem Elry błysnęło światło białej magii. Były faraon zniknął.

- Potrzebujesz towarzystwa? - odezwała się Fariha do Isaku. No bo słyszała tę rozmowę. Wszystkie wampiry słyszały.

- Nie, nie potrzebuję - zapewnił Isaku. - Nie zamierzam wychodzić poza nasze kamienie.

I szczerze mówiąc, tutaj był potężniejszy niż jakakolwiek ochrona, którą mógłby dostać. Gdyby tylko miał magię w Nowym Świecie, Augustus nie byłby problemem. Isaku czerpał pewną przyjemność z wyobrażania sobie, co by z nim w takim razie zrobił.

- W porządku - odrzekła wampirzyca i rozłączyła się.

Isaku zdążył się przebrać i dochodził już do drzwi, gdy dogoniła go zawinięta w futra Fabia.

- Tu jesteś!

- Tak - powiedział, odwracając się do niej. - Potrzebujesz coś, czekoladko?