Kingdom of North

Pamięć

- Powinniśmy pobrać z niego próbkę czy po prostu jest...? - spytał Haar Syrusa dyskretnym szeptem, kręcąc młynka palcem obok skroni.

Sae kiwnęła głowa. Otwarła probówkę i wyciągnęła z niej krew. Potem wzięła głęboki oddech, złączyła dłonie i z widocznym wysiłkiem rozwarła je szeroko, zmieniając krew w spiralę pojedynczych komponentów.

- Cofajmy się, powoli - poprosiła.

Pamięć

Syrus zerknął na towarzysza.

- Cała ta magia chyba uderzyła mu do głowy - przyznał. - Dla niego minęło już prawie trzydzieści lat od początku wojny. I jestem prawie pewien że ostatnio jak go widziałem, był w innym ciele.

Elra tymczasem uniósł rękę, mniej więcej w kierunku spirali krwi, i to samo uczyniły również obecne drony. Zbliżyły się, otaczając Sae półkolem. Ich żyły zaświeciły się bielą, gdy zaklęcie zaczęło działać, niespiesznie cofając wiek krwi.

Pamięć

- Ach, czyli po prostu kolejny szalony mag w rodzinie - stwierdził Haar, straciwszy zapał.

Patrzyli na krew. Jej objętość i kolory zmieniały się stopniowo, aż wreszcie zaczęła zupełnie się kurczyć.

- Wystarczy - powiedziała w końcu Sae. - Z powrotem do punktu wyjścia. Dziękuję - dodała.

Złączyła dłonie, wpuściła krew do probówki i podniosła ją. Potem nieco chwiejnie podeszła do Syrusa i Haara, który podał jej ramię. Oparła się z wdzięcznością.

Pamięć

Syrus podtrzymał ją z drugiej strony.

- Dziękuję - dodał do Elry.

Ten w milczeniu kiwnął głową i po prostu sobie poszedł. Drony wróciły pod ściany.

- Czy chcesz wypocząć zanim wrócimy, Sae-san? - zapytał Syrus z zatroskaniem. - Tamten ogród wyglądał przyjemnie.

Pamięć

- Nie wiem, to miejsce jest upiorne - stwierdziła Sae.

- Nie marudź. Usiądziesz - zdecydował Haar.

Zeszli na wyłożoną kamieniami alejkę, która zaprowadziła ich do ładnej ławki przy fontannie. Tam posadzili Sae, która podziękowała im skinięciem głowy i zanurzyła na chwilę dłoń w chłodnej wodzie, żeby obmyć czoło.

Na końcu alejki pojawiła się drobna, szczupła postać z długimi lokami upiętymi misternie na głowie, ubrana w biało-złotą suknię w imperialnym stylu. Przechyliła powoli głowę, przyglądając się im różowymi oczami. Wokół niej posłusznie dreptało stado chartów, z których każdy wyglądał jak najszlachetniejszy przedstawiciel rasy.

Pamięć

Syrus obejrzał się na przybyszkę i ukłonił się jej uprzejmie z daleka. Kobieta nie wyglądała jak Dana którą pamiętał, ale, patrząc po Elrze, w pełni spodziewał się, że nią była.

Z basenu fontanny wyłoniła się białowłosa, męska i bardzo mokra głowa.

- Dzień dobry.

- Straszysz, Hiroki-kun - Syrus łagodnie skarcił wspomnienie.

Chłopak mruknął.

- Przepraszam, chihi-ue.

Pamięć

Dana uśmiechnęła się łagodnie w odpowiedzi i ruszyła dalej.

Sae rzeczywiście podskoczyła, kiedy pojawił się Hiroki. Haar natomiast trącił go z zainteresowaniem szponem. Najchętniej pobrałby próbkę wszystkiego w tym dziwnym wymiarze.

Pamięć

Hiroki spojrzał na Haara z uprzejmym zainteresowaniem.

- No co? - nie zrozumiał.

- Hiroki-kun, bądź tak dobry, wyleź z fontanny i przynieś Sae-san coś dobrego do picia, hmm? - poprosił go Syrus.

- Już idę - westchnął chłopak, z pluskiem wylazł i zniknął wśród krzewów.

- Pobieranie próbek nie ma tu żadnego sensu - zapewnił z kolei wilkołaka, bo przecież widział jego minę. Potem usiadł obok Sae. - Mniej więcej tak się czułem pierwszy raz w waszym laboratorium - zażartował, żeby ją trochę uspokoić.

Pamięć

- My robimy naukę, w tym miejscu można oszaleć - powiedziała z przekonaniem Sae. Westchnęła i potarła twarz. - Twój Isaku jest oryginalny - dodała.

Pamięć

Syrus mruknął i skinął głową. Tak myślał.

- Dziękuję, Sae-san - odrzekł miękko i uścisnął ją krótko w geście wdzięczności.

Po chwili wrócił Hiroki i podał kunoichi wysoką szklankę chłodnej lemoniady. Nawet rureczkę i palemkę miała.

- Proszę - zapewnił, a potem poszedł i zniknął wśród zarośli.

- To wspomnienie - mruknął Syrus do obojga towarzyszy tonem wyjaśnienia. - Prawdziwy Hiroki nie żyje.