17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Mhm - mruknął Elra, wyciągając kartkę i coś do pisania. - Dyktuj - polecił. Kiedy zanotował, zwrócił się do Nieśmiertelnych: - Wyprowadźcie proszę Namiestnika. Chcemy na chwilę zostać sami.

Kiedy drzwi się zamknęły, Elra zastukał palcami o biurko i zwrócił się do Isaku.

- Spodziewam się, co pomyślałeś i wierzę, że możemy się dogadać - stwierdził.

[Cerro]

- Bez takich oskarżeń - poprosił Isaku. - Ale cieszę się, że to powiedziałeś.

[Akayla]

- Przepraszam - odrzekł Elra. - W każdym razie. Lubię cię, lubię współpracę z Północą i swój tron też lubię - wyjaśnił z lekkim rozbawieniem. - Chciałbym uniknąć wojny i zachować ścisłą relację między Królestwem a Imperium. Czy zgadzamy się co do tego?

[Cerro]

- Nikt nie chce wojny. Chyba - powiedział Isaku, bo czego chce lud Północy, prawdopodobnie wiedział tylko Nithael. - I nasze kraje wzajemnie się potrzebują. Plus, ten nowy faraon chyba nie grzeszy bystrością. Ale co właściwie mi proponujesz?

[Akayla]

- Oddanie ci władzy nad Północą i podtrzymanie dotychczasowej współpracy - wyjaśnił Elra. - Z długów też mogę formalnie zrezygnować, szczerze mówiąc przestałem ich pilnować już jakiś czas temu. W każdym razie, zastanawiam się jeszcze tylko nad formą, która będzie najkorzystniejsza dla wszystkich zainteresowanych. Unia sprawdza się bardzo dobrze, ale mam wrażenie że nie czułbyś się usatysfakcjonowany namiestnictwem. Mam rację?

[Cerro]

Isaku milczał boleśnie długą chwilę. Ziemia trochę uciekła mu spod nóg. Marzył o odzyskaniu tronu Północy, to prawda, ale... Ale nie był pewien, czy tego chce.

A poza tym lubił swoje życie z Fabią. I ona chyba też.

No właśnie.

- Dacie mi chwilę? Muszę pomówić z żoną.

[Akayla]

- Pewnie - potaknął Elra. - Idź do niej, nie ma pośpiechu.

[Cerro]

- Dziękuję - powiedział Isaku i wyszedł na korytarz, gdzie Nieśmiertelni pilnowali Nithaela. - Musiałeś namieszać, prawda? - syknął do niego.

- Pomyśl, że na pewno jesteś w lepszej sytuacji niż ja - odrzekł w podobnym tonie Nithael. - Poza tym, zasadniczo nic nie zrobiłem.

Isaku machnął na niego ręką i odszedł. Wkrótce wchodził już cicho do sypialni z nadzieją, że Fabia nie śpi, żeby opowiedzieć jej, co się właśnie wydarzyło.

A kiedy skończył, spytał:

- Co myślisz o tej propozycji? Tak szczerze.

[Akayla]

Fabia zawahała się wyraźnie.

- Lubię nasz mały domek - powiedziała wreszcie. - Nikt nam nie przeszkadza i nie musimy martwić się żadnymi pałacowymi intrygami. Ale odzyskanie tronu było twoim marzeniem i cieszę się, że masz je w zasięgu ręki.

[Cerro]

- Nie, nie powiedziałbym tak - stwierdził Isaku cicho. - Lubię nasze życie, swoją pozycję, ten tron nigdy nikomu nie przyniósł nic dobrego. Ale boję się... boję się żałować, jeśli odmówię.