Kingdom of North

Elra odwiedził Isaku już tylko żeby dać mu kolację i wieczorną porcję proszków. Z respektu dla focha księcia nie zaczepiał go ponad to i pozwolił mu po prostu czytać dalej jego listy. Resztę wieczora spędził u siebie, na czytaniu dołączonych do leków Syrusa ulotek.

W związku z tym kiedy wybrał się do Isaku rano, po śniadaniu, był już przygotowany.

- Dalej jesteś zły na puchatego kotka? - zagadnął, stawiając wszystko na stoliku. I trochę też na podłodze i na łóżku obok księcia, bo nawet gdyby na stoliku nie było książki i listów, blat był na to wszystko za mały.

*

Kiedy Estrid wybrała się z rana w odwiedziny do Gara, dopadł ją mały demonek mroku.

- Dokąd idziesz? - zagadnęła wesoło Fariha. Od wyjazdu Adhary sporo kręciła się wokół kobiety i całkiem ją polubiła, wyraźnie średnio zainteresowana, czy ze wzajemnością. Zapach Estrid sprawiał że czuła się spokojnie i dobrze, szukała więc jej towarzystwa.

Isaku obejrzał się na niego. Leżał na drugim boku i próbował się zdrzemnąć, bo w nocy nie było mu dane. Złamana kość policzkowa eksplodowała bólem - nie miał pojęcia, czy uraził ją przez sen, czy co - i nie dawała mu spokoju od tamtej pory. W dodatku spuchł w tym miejscu jakby pożądliły go pszczoły.

- Nie jestem na ciebie zły, ani nie byłem - powiedział i przewrócił się na plecy. Zatkało go, dla odmiany z powodu żeber. Nie wpadał już przy tym w panikę, tylko czekał, aż w końcu da radę złapać dech. - I przepraszam. Ponownie. Mogę tylko przepraszać. Wyobraź sobie, że ludzie których życie zależy od widzimisię jednej osoby, są tego zwykle świadomi. Nie trzeba im przypominać przy każdej głupiej kłótni.

*

Estrid absolutnie nie miała nic przeciwko Farihy. Lubiła dzieci, tak jak lubiła opiekować się chorymi, nosić sąsiadką wodę i przygarniać małe zabiedzone pieski. Taka już była.

- Idę do Gara - wyjaśniła. - Do tego rannego elfa. Pani Kaede powiedziała, że chciałby mnie widzieć. Pewnie mu się nudzi, biedaczkowi.

- Och, do niego! - sapnęła dziewczynka. Pamiętała. Złapała Estrid za rękę. - A mogę z tobą?

*

- Przestań. To ja przepraszam - mruknął łagodnie Elra. - Miałeś rację, nie powiedziałeś absolutnie nic złego, a ja przesadziłem. Inna sprawa, że musiałbyś się okazać kłamcą i zdrajcą żebym naprawdę przestał się o ciebie troszczyć.

Wybrał słoiczek z jakąś maścią, odkręcił i wziął się za delikatne smarowanie opuchlizny na twarzy księcia.

- Oczywiście, Fariho - zapewniła Estrid, ściskając łapkę dziewczynki. - Nie zimno ci? - upewniła się, bo miała wrażenie, że to dziecko jest zawsze bladziutkie i zimne z jakiegoś powodu. Nie chciała być jednak wścibska. Dzieci często chorowały w tych czasach.

Gdy dziewczynka zaprzeczyła, ruszyły ponownie.

Na ich widok Gar najpierw się uśmiechnął, a potem zrobił wielkie oczy i rzucił się na drugi koniec łoża.

- A tobie co? - spytała Estrid z rozbawieniem, sadzając Farihę na zwolnionym nagle skraju łóżka i siadając obok.

- Wampir - wychrypiał Gar.

Estrid obejrzała się za siebie, po kątach i suficie, bez zrozumienia.

- Co? Pewnie gorączkujesz - podsumowała. - Zostań tutaj, pójdę poprosić o zioła dla niego - powiedziała do Farihy, wstała i wyszła, ku niemej zgrozie Gara.

*

- Cóż, spełniam oba kryteria - powiedział Isaku. - Oddałem twoje Imperium, schwytałem twoje dzieci i od czterech lat bez przerwy kłamię. Ale łapię przekaz - zapewnił.

Fariha, jakby nigdy nic, zaczęła radośnie machać w powietrzu nóżkami. Spojrzała na Gara i pytająco wskazała na siebie.

- Co się boisz? - zapytała elfa. - Jesteś gość i przyjaciel Estrid. Takich się nie je. Estrid jest bardzo miła, prawda? - westchnęła zaraz z dziecięcym uwielbieniem w głosiku.

*

Elra prychnął z rozbawieniem.

- To dobrze, bo już miałem się precyzować - odrzekł pogodnie.

Dał mu śniadanie, proszki wzmacniające, a potem ostrożnie posadził go i rozebrał. Żeby posmarować wysypki i ostrożnie wstrzyknąć mu coś w ramię.

- Nie buja dziś jakoś bardzo. Czujesz się na siłach na spacer po pokładzie? - zaoferował kiedy skończył. - Karai upierał się wczoraj że wcale nie zakłócasz jego spokoju ducha, więc najwyraźniej niepotrzebnie się przejmowałem.

- Tak - powiedział Gar. - Ja nie wiem czy wy umiecie tak dalece panować nad sobą - dodał. - Nie mam gorączki - oznajmił, gdy Estrid wróciła.

- Wampiry ci się zwidują, ale pewnie, jesteś we wspaniałej formie - powiedziała, siadając na jego łożu i uśmiechając się ciepło do Farihy.

Gar patrzył z niedowierzaniem to na kobietę, to na dziewczynkę. Nie dowierzał. Naprawdę nie widziała?

*

Isaku aż podskoczył, gdy Elra go ukuł.

- Przetłumaczę ci jego fochy: wolałby widzieć mnie w zęzie w łańcuchach niż spacerującego z faraonem. I ma trochę racji, bo twój stosunek do mnie nie przysparza ci niczyjej sympatii - powiedział Isaku. - Czy to na pewno był zastrzyk domięśniowy? To co właśnie zrobiłeś?

Fariha odpowiedziała kobiecie ciepłym uśmiechem i przytuliła się do jej boku.

- Umiemy - zapewniła Gara, z lekką urazą. - I rzadko jesteśmy głodni.

Objęła Estrid w talii i, wygodnie wsparta o nią, z zadowoleniem przymknęła ślepka.

*

- Tak - zapewnił Elra, podsuwając mu stosowną ulotkę, żeby mógł sobie zobaczyć. Miał wszystko na podorędziu i zerknął zanim dziabnął Isaku. - I wiem, że by wolał, oni wszyscy by woleli. Ale obaj wiemy że nie przeżyłbyś pobytu w zęzie w twoim stanie. - Mruknął. - Może poza Syrusem, on był bardziej zły o moje zaufanie do ciebie. To że wciąż żyjesz wydawało się go zupełnie nie interesować.

Estrid spojrzała z niedowierzaniem na małą, a potem na Gara. Tryumfalnie pokiwał głową.

- Jesteś wampirkiem, Fariho? - spytał Estrid dziewczynkę.

*

- Nie, żebym w ogóle miał ochotę na pobyt w zęzie - mruknął Isaku, oglądając ulotkę. - I wiem, był tutaj. Gdyby mu zależało, tym razem zostawiłby mi szramę, która już by się nie zagoiła. Aż niezwykłe, zważywszy ile jego wampirów złapałem i torturowałem. Mało emocjonalne stworzenia. - Odłożył ulotkę. - Kiedy goniłem za tobą po pustyni, pomyślałem co by było, gdybyś mi nie uwierzył. Ale nie traktowałem tej perspektywy poważnie. Nawet przez chwilę.

Fariha zadarła główkę, żeby na nią spojrzeć swoimi wielkimi, błękitnymi ślepkami, i przytaknęła.

- To coś zmienia? - zmartwiła się.

*

- Cóż, na początku nie wiedziałem, czy wierzyć - przyznał uczciwie. - Zdążyłem się nasłuchać na twój temat.

- Jestem tylko zdziwiona - zapewniła Estrid, przytulając ją, ku widocznej zgrozie Gara. - Nie wiedziałam.

*

- Tak - mruknął cicho Isaku. - I dobrze, że się nasłuchałeś.

Przechylił głowę z boku na bok, żeby trochę rozruszać kark.

- Zabiłem wiele wampirów Syrusa, wielu Czerwonych Karaiego, wielu swoich poddanych i wielu twoich poddanych, bardzo często w wyjątkowo paskudny sposób - powiedział. - Jak wiesz, robiłem to z myślą o kimś innym... ale dzięki temu twój powrót również powinien spotkać się z entuzjazmem. Ale - dodał - ludzie będą oczekiwali, że rachunki zostaną wyrównane.