Kingdom of North

Ver westchnął cicho, pocierając twarz.

- Po prostu powtórz mu, co się stało - poprosił.

Niech Isaku zdecyduje sam, co dalej zrobić.

Jakiś czas później, Isaku został więc obudzony. Ponownie.

Chciał spać. A Karai był bezczelny.

- Pójdę - powiedział jednak, ze względu na Mamoru. - Zawołaj służących, muszę się ubrać.

Spojrzał na Fabianę i pogłaskał ją czule po włosach, a potem ze znużeniem zwlókł się z łóżka.

Wkrótce włożono na niego szafirowe ubranie, długi biały płaszcz, służące rozczesały mu i natarły włosy, tak że zmieniły się w długą taflę. Przed rezydencją czekał osiodłany przez uczynnego Leesa Barafu oraz jego obstawa.

Pół godziny po opuszczeniu letniej rezydencji, orszak Isaku zajeżdżał już przed dom Vera.

Ver poszedł otworzyć. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się, że Isaku usłucha wezwania. Ciekawe.

- Przepraszam cię, re - mruknął cicho, kiedy go wpuszczał. Pewnie powinien był zebrać Ducha, czy czym on był, i zabrać go do Isaku niezależnie od jęków Karaiego.

Isaku poklepał go po ramieniu.

- Zdaję sobie sprawę, że to nie twoja wina - mruknął cicho. - Prowadź.

Weszli do salonu.

- Oświecony - przywitał się Isaku.

Karai wstał i skinął lekko głową.

- Dziękuję, że przyszedłeś, wasza wysokość - rzekł i ręką wskazał skrzydlatą istotę.

Duch wstał wdzięcznie, wciąż zakrywając się jednak skrzydłami. Fariha aż zaczęła się zastanawiać, czy to stąd Czerwoni wzięli pomysł z chowaniem każdego cala kobiecego ciała.

- Witaj. Jam jest Gabriel - przemówił, chyba nie zdając sobie sprawy jak śmiesznie wyglądał kiedy się tak nadymał, stojąc na noszach, w tłocznym saloniku, z opływającą go długą szatą rozlaną w nieładzie wokół jego stóp. - Nastały trudne czasy dla waszego ludu. Czasy niepokoju, wojny i ciemności.

Fariha miała wrażenie, że to już dawno.

- Tobie przeznaczone być pasterzem ludzkości. Przybyłem aby dopomóc ci przebyć czekającą cię, trudną drogę, przez mrok i niepewność, do światła.

Gabriel pachniał, jakby właśnie uszło z niego sporo napięcia.

Isaku pokiwał głową. Trudna droga przez mrok i niepewność. Oczywiście, był przecież kompletnie gotowy na kolejne mroczne przeciwności losu.

Powstrzymał też złośliwą uwagę, że Brunhilda jakby wygłasza proroctwa trochę szybciej i kiedy są bardziej przydatne.

- Kontynuuj, proszę - zachęcił jednak, kiwając z monarszym dźwiękiem dłonią.

Fariha poczuła, że Gabriel znów panikuje. Jego oczy znów strzeliły w dół, tym razem tylko na krótką chwilę.

Cisza zaczęła się przeciągać i Święty Duch nagle jakby sflaczał.

- No... to tyle - przyznał, zmieszany. - Chciałbym ci pomóc. Z twoimi problemami. I takie tam. Jeśli się zgodzisz.

- Jak? - spytał Isaku. - I z jakimi problemami?

Jeżeli to stworzenie wyciągnęło go z łóżka tylko żeby wygłosić kilka enigmatycznych zdań, to na litość Pradawnych...

- Cóż... głównie to wiedzą - przyznał Gabriel. - Nie potrafię czytać w myślach ani podsłuchiwać cudzych rozmów, ale potrafiłbym, na przykład, powiedzieć ci gdyby czyjeś wojska zaczęły się przemieszczać. Wiem, gdzie są twoi zaginieni ludzie i zwierzęta. Potrafię powiedzieć ci wiele rzeczy, których jeszcze nie wiecie na temat tego wymiaru. I mogę cię przenosić między różnymi światami.

- W porządku - powiedział Isaku. - Gdzie są moi ludzie i zwierzęta?