Kingdom of North

- Może lepiej - mruknęła dziewczynka ponuro.

Dotarły do kuchni, gdzie mała przeciągnęła Estrid między kucharzami i pomocnikami, nie zważając na protesty.

- Tam są ciastka - objaśniła, wskazując na wielką szafę stojącą w kącie.

*

Elra uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Wiem, wiem - zapewnił. - Nie ma za co. - Milczał chwilę, wreszcie mruknął i nachylił się do Czerwonego. We wspólnej kajucie wciąż nie było nikogo poza nimi, ale i tak ściszył głos. - Wciąż wolę nie mówić o tym głośno - stwierdził - ale wiesz już dość żeby się domyślić, za czym się tak spieszę na Północ, Oświecony.

- Weźmiemy tylko trochę, żeby dla innych starczyło - zdecydowała Estrid i podeszła tam, by wyjąć nieduży słój ciastek. Odwróciła się za dziewczynką, bo jej zdaniem mogły wracać.

*

- Tak, wiem - zapewnił Karai. - Domyślałem się, co powiedział ci Isaku, dzięki twojemu subtelnemu wywiadowi na szczytach Płaskich Gór.

Fariha nie miała nic do dopowiedzenia w temacie, tylko na króciutką chwilkę wbiła głodne spojrzenie w słoiczek. Potem otrząsnęła się, przytaknęła i złapała Estrid za rękę.

Zawróciły do Gara.

*

Elra mruknął.

- I bardzo dobrze - stwierdził. - Nie próbowałem być subtelny. Mówiłem, że ci ufam.

- Chcesz też ciastko? - spytała Estrid z dobrej woli, bo o wampirach wiedziała, że są plus głupie legendy, które opowiadali prości ludzie, w stylu rozrywania gardeł i porywania dzieci.

*

- Przynajmniej ja sobie na to zasłużyłem - powiedział Karai bez fałszywej skromności.

- Chciałabym - mruknęła Fariha - ale potem zrobi mi się niedobrze i będę wymiotować. Czasem tęsknię za ciastkami - przyznała.

*

Elra uśmiechnął się lekko.

- To prawda - zgodził się. - Nigdy nie ośmieliłbym się stwierdzić inaczej.

- Oj, biedaczko - powiedziała Estrid. - Ale macie chyba... własne ulubione smaki? Jak słodycze?

Fariha przekrzywiła głowę to na jedną, to na drugą.

- Krew kogoś szczęśliwego smakuje lepiej niż kogoś, kto się boi - przyznała. - Jeśli ktoś zjadł dużo słodkiego, to też robi się słodsza. Ale to ciągle nie do końca to samo, co ciastka.

- Naprawdę? - zdumiała się Estrid na to drugie zdanie. - Niezwykłe.

Wrócili do Gara, który na ich widok zamknął czytaną, zmęczoną życiem książeczkę i wsunął ją pod poduszkę.

- Naprawdę przyniosłaś mi ciastka? - zdziwił się.

- Tak, bo zasmucasz dziecko swoim smęceniem - odcięła się, częstując go.

Fariha zaczerwieniła się troszkę i klapnęła obok Gara.

- Co czytałeś? - zaciekawiła się.

- Nie twoja sprawa - odrzekł Gar. - Ile masz lat, mała?