Kingdom of North

Fariha zrobiła urażoną minkę, ale tylko na chwilę. Kiedy elf zadał pytanie, przekrzywiła głowę i chwilkę wyraźnie myślała intensywnie.

- Dziesięć! - odrzekła wreszcie.

- Dziesięć - powtórzył. - Duża z ciebie dziewczynka. Chcesz kapkę mojej krwi, kiedy zjem te wszystkie ciastka?

Fariha zmieszała się troszkę i zarumieniła.

- Jeśli ci to nie zaszkodzi, tak upuszczać, kiedy jesteś ranny - zgodziła się jednak i przytuliła go czule. - Dziękuję.

- Trochę, Faryszka, trochę mi nie zaszkodzi - powiedział Gar, odwzajemniając uścisk. - Nie trzy litry.

- Tyle mogłoby cię zabić nawet gdybyś nie był ranny - stwierdziła dziewczynka, wypuszczając go po dłuższej chwili. - Nie chciałabym tak.

- O nie, to straszna perspektywa. Też bym tak nie chciał - zgodził się z nią Gar.

Uśmiechnęła się do niego ciepło.

- To ja może pójdę zobaczyć, czy są dla ciebie jakieś kule - zaoferowała się i śmignęła do drzwi.

- Dziękuję - zawołał za nią.

- Słodcy jesteście - podsumowała Estrid.

- Cicho bądź, kobieto - burknął Gar, co skwitowała śmiechem.

Farihy nie było przez dobre pół godziny... ale za to wróciła z łupem.

- Proszę - powiedziała z dumą, podając kule elfowi. Były dłuższe od niej.

- Dziękuję - powiedział jej Gar. - Teraz możemy wybrać się na spacer. O ile jest tu gdzie spacerować.

- Jutro - powiedziała Estrid kategorycznie. - Powinieneś wypoczywać.

- Poczekaj, nie goń tak. Obiecałem Faryszce krew. Masz jakiś kozik, mała?