18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

Fariha potaknęła. Wyciągnęła nożyk z jakiejś fałdki ubrania i podała mu.

- Wzięłam też bandaże - dodała, kładąc rolkę obok elfa. Naprawdę nie chciała, żeby stała mu się przez nią krzywda.

[Los]

Gar wziął nóż.

- Stąd? - spytał i rozciął sobie przedramię, żeby krew popłynęła silnym strumieniem.

[Akayla]

Fariha przysiadła obok i przyssała mu się do ręki. Pociągnęła kilka długich łyków, potem złapała go mocno powyżej rozcięcia żeby spowolnić upływ krwi.

- Podnieś rękę - poprosiła, wolną chwytając rolkę. Była trochę ubabrana wokół ust, ale w tej chwili bardziej ją interesowało szybkie nałożenie opatrunku. Za co się zresztą zaraz zabrała. Kaede zadbała, by wiedziała jak to robić.

[Los]

- Zostaniesz pierwszym wampirem pielęgniarką z takimi umiejętnościami - pochwalił Gar i kciukiem wytarł krew z jej pyszczka. - Dziękuję, Faryszko. Idź już zanim Estrid znowu zacznie jęczeć.

Estrid pogroziła mu palcem.

[Akayla]

Fariha uśmiechnęła się do niego.

- To ja dziękuję - zapewniła, przytulając go mocno. - To wiele znaczy. Jesteś kochany, Gar.

Pożegnali się czule i dziewczynka wyszła za rączkę z Estrid.

*

Upłynęło kilka dni. Jon i jego kompania zdołali bez większych przeszkód dotrzeć w okolice stolicy. Adhara większość czasu spędzała w powietrzu, na zwiadzie - wypatrywała patroli przez swoją patrzałkę i odpowiednio kierowała Jonem i pozostałymi by szczęśliwie ominąć jakiekolwiek oddziały, które mogły zmierzać w ich kierunku. Chociaż jak dotąd nie było ich wiele.

Nadleciała w ciągu ich południowej przerwy na wypoczynek i przykucnęła nad leżącym Jonem.

- Spora grupa obdartych Nieśmiertelnych zmierza od południa - mruknęła. - Około dwudziestu ludzi, trzy smoki, żadnych koni. Są jeszcze daleko.

[Los]

Jon skrzywił się.

- Ruszajmy. Nie chcę ich spotkać - powiedział. - Obdarci czy nie, nie są po naszej stronie. Najważniejsza jest teraz Brunhilda.

Nie czuł się najlepiej. Rana może się zagoiła, ale dziury po tkwiących za długo w ciele szwach nie. Wdała się w nie infekcja, a teraz przestawały boleć, chociaż wcale nie wyglądały lepiej i Jon wiedział, że oznacza to początki gangreny.

Oczywiście, starannie ukrywał swoje samopoczucie. Chociaż przed Adharą średnio mógł.

[Akayla]

Adhara patrzyła przez niego na chwilę nieprzeniknionym wzrokiem. Potem nachyliła się nad jego uchem.

- Powinnam ci to wyciąć. Wiesz o tym - syknęła do niego.

[Los]

- Jasne. Kawałek brzucha - powiedział kwaśno i równie cicho Jon. - Nie dam rady jechać. Znajdźmy Brunhildę. W drogę! - ponaglił swoich.

[Akayla]

Skrzywiła się, nie dyskutowała jednak dalej.

- Wyciągnij ten słoik który ci wcześniej dałam i jedz. Wzmacniające - burknęła tylko.

Wróciła na Draumura, wskoczyła na grzbiet smoka i wzbiła się z powrotem w powietrze. Nie mieli już daleko do stolicy, wokół robiło się gęsto od patroli, ich mała kolumna potrzebowała przewodnictwa.

- Co mam zrobić z tym chłopakiem, staruszku, hmm? - mruknęła do smoka, kiedy już się oddalili i mogła wrócić do rozglądania się.

Podróżując w dobrym tempie i bez dalszych przeszkód, powinni wyminąć stolicę już następnego dnia. Z kolei oddział, który za nimi szedł nie miał zbyt wielkich szans na dogonienie ich, pod warunkiem że nie będą musieli nagle zatrzymać się na kilka dni.

[Los]

Draumur zaświergotał ciepło, melodyjnie. On też nie wiedział.

Dzięki przewodnictwu Adhary wyminęli stolicę, zaledwie kilkanaście godzin spędzając na przymusowym postoju, ukryci w porzuconej wiosce, w której wrogi oddział poił konie.

W znanym buntownikom jaskiniach skalnych na północ od stolicy trafili na kilka rzeczy - ślady ludzkiego obozowiska i mały patrol, zupełnie martwy, wliczając konia jego dowódcy. Rozdziobane przez sępy i kruki ciała musiały już leżeć ładnych kilka dni.