Kingdom of North

Fariha potaknęła. Wyciągnęła nożyk z jakiejś fałdki ubrania i podała mu.

- Wzięłam też bandaże - dodała, kładąc rolkę obok elfa. Naprawdę nie chciała, żeby stała mu się przez nią krzywda.

Gar wziął nóż.

- Stąd? - spytał i rozciął sobie przedramię, żeby krew popłynęła silnym strumieniem.

Fariha przysiadła obok i przyssała mu się do ręki. Pociągnęła kilka długich łyków, potem złapała go mocno powyżej rozcięcia żeby spowolnić upływ krwi.

- Podnieś rękę - poprosiła, wolną chwytając rolkę. Była trochę ubabrana wokół ust, ale w tej chwili bardziej ją interesowało szybkie nałożenie opatrunku. Za co się zresztą zaraz zabrała. Kaede zadbała, by wiedziała jak to robić.

- Zostaniesz pierwszym wampirem pielęgniarką z takimi umiejętnościami - pochwalił Gar i kciukiem wytarł krew z jej pyszczka. - Dziękuję, Faryszko. Idź już zanim Estrid znowu zacznie jęczeć.

Estrid pogroziła mu palcem.

Fariha uśmiechnęła się do niego.

- To ja dziękuję - zapewniła, przytulając go mocno. - To wiele znaczy. Jesteś kochany, Gar.

Pożegnali się czule i dziewczynka wyszła za rączkę z Estrid.

*

Upłynęło kilka dni. Jon i jego kompania zdołali bez większych przeszkód dotrzeć w okolice stolicy. Adhara większość czasu spędzała w powietrzu, na zwiadzie - wypatrywała patroli przez swoją patrzałkę i odpowiednio kierowała Jonem i pozostałymi by szczęśliwie ominąć jakiekolwiek oddziały, które mogły zmierzać w ich kierunku. Chociaż jak dotąd nie było ich wiele.

Nadleciała w ciągu ich południowej przerwy na wypoczynek i przykucnęła nad leżącym Jonem.

- Spora grupa obdartych Nieśmiertelnych zmierza od południa - mruknęła. - Około dwudziestu ludzi, trzy smoki, żadnych koni. Są jeszcze daleko.

Jon skrzywił się.

- Ruszajmy. Nie chcę ich spotkać - powiedział. - Obdarci czy nie, nie są po naszej stronie. Najważniejsza jest teraz Brunhilda.

Nie czuł się najlepiej. Rana może się zagoiła, ale dziury po tkwiących za długo w ciele szwach nie. Wdała się w nie infekcja, a teraz przestawały boleć, chociaż wcale nie wyglądały lepiej i Jon wiedział, że oznacza to początki gangreny.

Oczywiście, starannie ukrywał swoje samopoczucie. Chociaż przed Adharą średnio mógł.

Adhara patrzyła przez niego na chwilę nieprzeniknionym wzrokiem. Potem nachyliła się nad jego uchem.

- Powinnam ci to wyciąć. Wiesz o tym - syknęła do niego.

- Jasne. Kawałek brzucha - powiedział kwaśno i równie cicho Jon. - Nie dam rady jechać. Znajdźmy Brunhildę. W drogę! - ponaglił swoich.

Skrzywiła się, nie dyskutowała jednak dalej.

- Wyciągnij ten słoik który ci wcześniej dałam i jedz. Wzmacniające - burknęła tylko.

Wróciła na Draumura, wskoczyła na grzbiet smoka i wzbiła się z powrotem w powietrze. Nie mieli już daleko do stolicy, wokół robiło się gęsto od patroli, ich mała kolumna potrzebowała przewodnictwa.

- Co mam zrobić z tym chłopakiem, staruszku, hmm? - mruknęła do smoka, kiedy już się oddalili i mogła wrócić do rozglądania się.

Podróżując w dobrym tempie i bez dalszych przeszkód, powinni wyminąć stolicę już następnego dnia. Z kolei oddział, który za nimi szedł nie miał zbyt wielkich szans na dogonienie ich, pod warunkiem że nie będą musieli nagle zatrzymać się na kilka dni.

Draumur zaświergotał ciepło, melodyjnie. On też nie wiedział.

Dzięki przewodnictwu Adhary wyminęli stolicę, zaledwie kilkanaście godzin spędzając na przymusowym postoju, ukryci w porzuconej wiosce, w której wrogi oddział poił konie.

W znanym buntownikom jaskiniach skalnych na północ od stolicy trafili na kilka rzeczy - ślady ludzkiego obozowiska i mały patrol, zupełnie martwy, wliczając konia jego dowódcy. Rozdziobane przez sępy i kruki ciała musiały już leżeć ładnych kilka dni.