Kingdom of North

- No ba! - potaknął Saori radośnie, wyszczerzony od ucha do ucha. - Swoją drogą, ograłem was - dodał, mrugając łobuzersko.

- Złapałeś od Ravkena wszystko co najgorsze - westchnął Syrus, rzucając karty.

*

Elra miał nad nią litość i odchrząknął.

- Prosiłbym o uwagę - powiedział, żeby uciszyć towarzystwo. - Przepraszam was, ale to nie będzie najweselsza rozmowa. Widzicie... zanim przypadkiem was odnalazłem, ułożyliśmy już sobie z Daną życie. W związku monogamicznym. Nie chcąc was porzucać, ani wskrzeszać tylko po to, by od razu was odesłać, postanowiliśmy spróbować... jednak jakoś to ułożyć. Ale... nie do końca to dla nas działa. Wciąż nie chcemy was odrzucać i po długim myśleniu nad problemem doszliśmy do wniosku, że najlepiej dla wszystkich będzie jeśli zmienimy łączącą nas relacje na bardziej platoniczną.

Po zebranym tłumku przeszedł cichy szmer oburzenia. Orzeszek, siedząca z przodu, po lewej, wyglądała jakby miała się rozpłakać.

- Szczerze źle się czujemy z tym, jak bardzo byłyście ignorowane w ostatnich miesiącach - przyznał. - To się zmieni, obiecuję. Co tydzień poświęcimy jeden dzień wyłącznie wam, raz w miesiącu będziemy się wybierać na polowania, a dawna kolejka wróci w postaci mniejszych spotkań na kolacjach co trzeci dzień.

- Przepraszam? - odezwała się cichutko Orzeszek.

- Słucham cię, kochana - zapewnił Elra.

- Czy mogłabym na chwilę wyjść?

Elra potaknął, więc kobieta wstała i wymknęła się z sali. Nad pozostałymi zawisło skonfundowane milczenie.

- Chciałbym też dodać, że jak zwykle nikogo nie będziemy trzymać tu na siłę. Jeśli któraś z was zdecyduje się odejść, udzielimy wam pełnego wsparcia by było to tak bezbolesne, jak tylko możliwe - zapewnił Elra. - Jednak te z was które przygarnęły dzieci prosiłbym jednak o wzięcie dobra najmłodszych pod uwagę.

- Jeszcze raz - powiedział Jon, tasując karty, wyraźnie nieświadomy, w co się pakuje.

*

Wobec panującej ciszy, Dana uścisnęła krótko rękę Elry, wstała i wyszła w ślad za Orzeszkiem.

Syrus nie zamierzał go ostrzegać. W ten sposób było zabawniej.

W międzyczasie przyniesiono im desery, które Saori tak zachwalał. W przeciwieństwie do wnętrza gospody, te akurat wyglądały w zasadzie tak dobrze jak w Złotym Imperium, jeśli nie lepiej.

*

Orzeszek nie zaszła daleko. Wyszła pierwszymi drzwiami do ogrodów i siadła na ławeczce, którą krzak osłaniał przed widokiem z okien saloniku. Tam schowała twarz w dłoniach i zaczęła cichutko szlochać. Pojawienia się Dany nawet nie zauważyła.

Dana podeszła cicho i usiadła obok, a potem objęła Orzeszek ramieniem, kładąc brodę na czubku jej głowy.

- Przepraszam - powiedziała cicho. - Wiem, że nie tak miało być.

Orzeszek wzdrygnęła się lekko, potem pokręciła głową.

- Nigdy nie miałam dla ciebie znaczenia, prawda? - wychlipała cicho, żałośnie.

- To nie tak - powiedziała Dana, wypuszczając ją jednak z ramion. Skoro tulenie najwyraźniej nie sprawiało Orzeszkowi przyjemności. - Naprawdę chciałabym, żebyś tutaj ze mną została. Z nami. Jako część rodziny. Wiem, że to może ci nie wystarczyć i przepraszam za to. Ale... ale ja kocham Elrę. Nie chcę się teraz usprawiedliwiać, ale nie potrafię... - Westchnęła. - Nie potrafię kochać was obojga i dawać wam obojgu... - Zająknęła się. - Tak naprawdę nie potrafię... nieważne. Powiedzmy, że wybrałam jego i zawsze wybiorę.

- Czy to znaczy, że to on miał problem z naszą relacją? - zapytała, w końcu unosząc na nią mokre oczy. Nie nosiła wiele makijażu, ale i tak miała teraz okropnie rozmazane oczy.

Dana westchnęła.

- Nie do końca - powiedziała. - Myślę, że w skrócie, oboje mamy z nią problem - przyznała. - Ale... no, problem nie jest w tobie, kochana. Ja... nie za bardzo potrafię... sypiać z innymi ludźmi - wyrzuciła z siebie w końcu. - I to moja część problemu, i jeden z powodów, dla których zdecydowaliśmy się na zmianę.

- Przecież byłaś szczęśliwa - wyszlochała Orzeszek, kompletnie bez zrozumienia. To, co Dana jej teraz mówiła nijak nie pokrywało się z jej doświadczeniem i w rezultacie nie mogła nie poczuć się w ten czy inny sposób okłamywaną.

Podciągnęła nogi na ławkę i oparła o nie czoło.

- Nie, nie wydaje mi się - zaprzeczyła Dana.

Pogłaskała plecy Orzeszka i wstała, żeby wrócić do męża i reszty haremu.